Ο Μπαρτζώκας χαλάει το μυαλό της ομάδας του

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για τον Ολυμπιακό που θυμίζει κοριτσάκι με σιδεράκια και τον Μπαρτζώκα που αποτελεί το πρόβλημα των Πειραιωτών απέναντι στον Παναθηναϊκό.

02 ΙΟΥΝ 2014

Για να ξεμπερδέψουμε με τα αυτονόητα (και για να μην με αρχίσετε στα γνωστά: "Τον Γιαννακόπουλο τον έκραξες, τώρα γιατί δε μιλάς;" κ.λ.π.): Οι διαμαρτυρίες των Αγγελόπουλων μετά το παιχνίδι για την αντιμετώπιση της ομάδας τους όχι μόνο από τη διαιτησία αλλά συνολικά από το σύστημα εξουσίας του ελληνικού μπάσκετ, κατά την ταπεινή μου άποψη, έχουν βάση. Το δε ύφος τους, ακόμα και σε στιγμές μεγάλου εκνευρισμού, δεν ξέφυγε σχεδόν καθόλου.

Η εμπλοκή της Εθνικής ωστόσο σε ετούτη την προσωπική κόντρα με τον Βασικαλόπουλο είναι κοντόφθαλμη, εγωιστική, λάθος σε πάρα πολλά επίπεδα, είναι τέλος πάντων απλώς απαράδεκτη! Και αναρωτιέμαι ποιοι ήταν οι ανόητοι στο ΣΕΦ που χειροκροτότησαν με άγρια χαρά όταν τους άκουσαν να λέμε "Κανένας παίκτης του Ολυμπιακού στην Εθνική".

Εν πάση περιπτώσει, όσοι λέτε ότι και οι Αγγελόπουλοι έπεσαν τελικά στο επίπεδο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, μάλλον ψάχνατε αφορμή. Διότι ούτε οι δηλώσεις τους, ούτε οι ενέργειες τους μετά το σφύριγμα της λήξης συγκρίνονται με όσα έκανε και είπε την περασμένη Πέμπτη το αφεντικό του μπασκετικού Παναθηναϊκού.

Πριν από όλα αυτά βέβαια έγινε κι ένα παιχνίδι μπάσκετ. Δεν θέλω να αναλύσω μπασκετικά ό,τι συνέβη, ευτυχώς υπάρχουν εξαιρετικοί δημοσιογράφοι στο Contra.gr για να το κάνουν σαφώς καλύτερα από εμένα. Θέλω όμως να επισημάνω κι εγώ με τη σειρά κάτι που πια γνωρίζουν άπαντες: Ο Ολυμπιακός, δις πρωταθλητής Ευρώπης και πρωταθλητής Ελλάδος πριν από ένα χρόνο, απέναντι στον Παναθηναϊκό διαθέτει την ψυχολογία κοριτσιού με σιδεράκια που μόλις μπήκε στην εφηβεία: Αρκεί μια πικρόχολη παρατήρηση για να βάλει τα κλάματα. Ή αλλιώς, αρκεί κάτι να πάει στραβά για να χάσει αμέσως και συγκέντρωση και αυτοπεποίθηση και να αρχίσει να κυνηγάει φαντάσματα!

Με πιο απλά λόγια, ενώ αγωνιστικά υπερέχει του ΠΑΟ, πνευματικά βρίσκεται πολλά σκαλιά χαμηλότερα. Ώρες - ώρες μοιάζει απολύτως μπλοκαρισμένος. Όταν ξεμπλοκάρει και παίζει το μπάσκετ του, συνήθως δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα. Παίρνει διαφορές. Όταν μπλοκάρει όμως, αδυνατεί να κάνει σωστά ακόμα και τα βασικά.

Το επιχείρημα για τη διαιτησία, ό,τι δηλαδή τόσα χρόνια αδικίας, δημιουργούν τέτοιου είδους συμπλέγματα, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη εικόνα. Οι αντιδράσεις του Γιώργου Μπαρτζώκα όμως, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, ίσως αρκούν.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού αξίζει τα εύσημα για μια σειρά από πράγματα: Για την περυσινή, επιβλητική κατάκτηση της Ευρωλίγκας πρώτα από όλα, για το γεγονός ότι έχει αντέξει τη διαρκή κριτική και την γκρίνια των "ειδικών" της κερκίδας, για το μπάσκετ που έχει παρουσιάσει και πέρυσι, σε κάποιες στιγμές και φέτος. Αλλά κόντρα στον Παναθηναϊκό, προφανώς δεν αποτελεί την λύση στο πρόβλημα. Αποτελεί το ίδιο το πρόβλημα ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του.

Και πάλι δεν μιλάω για το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι (παρότι που φαίνεται περίεργο πως δεν έχει βρει απάντηση δυο χρόνια τώρα στην άμυνα του Γκιστ πάνω στον Σπανούλη). Μιλάω για όλα τα υπόλοιπα. Ακόμα και με διαιτησία εις βάρος του, ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει στο ΣΕΦ τον Παναθηναϊκό. Με τον Μπαρτζώκα όμως, ο οποίος διαμαρτύρεται κυριολεκτικά από την πρώτη φάση και συνεχίζει να γκρινιάζει στο 70% με 80% του παιχνιδιού, ξεκάθαρα δεν μπορεί. Ο Μπαρτζώκας όφειλε να κρατήσει την ομάδα του όσο τον δυνατόν λιγότερο επηρεασμένη από τους εξωγενείς παράγοντες. Αντιθέτως, έχει γίνει άθελα του ο πρώτος που της χαλάει το μυαλό. Ίσως επειδή και το δικό του μυαλό δεν βρίσκεται στην ετοιμότητα που απαιτούν οι τελικοί...

Υ.Γ. Προς όσους αναγνώστες σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν και πάλι Ολυμπιακό ή το σχόλιο μου οπαδικό: Αναζητήστε πρώτα μερικά από τα προηγούμενα άρθρα μου σε ετούτο εδώ το σάιτ. Μετά, γράψτε ό,τι θέλετε.