Ενας (εθνικός) μύθος γκρεμίστηκε

Ο Νίκος Γιαννόπουλος βγάζει το καπέλο στην Εθνική που κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού κατέρριψε ένα μύθο που αρέσει ακόμα και στους ίδους τους παίκτες της: ο,τι δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας.

26 ΙΟΥΝ 2014

Μετά από τέτοιες βραδιές, το αίμα βράζει για πολλές ώρες μετά και το συναίσθημα ξεχειλίζει. Λογικό. Για ποδόσφαιρο μιλάμε, για αθλητισμό γενικότερα, και στον αθλητισμό το συναίσθημα βασιλεύει.

Ωστόσο, έρχεται η στιγμή που το αίμα αποκτά τη φυσιολογική του θερμοκρασία και οι σκέψεις στο ταραγμένο μυαλό μπαίνουν σε μία τάξη. Και αφού η τάξη αποκαθίσταται, καλό θα είναι να συμπεράνουμε, ψύχραιμα και μακριά από κορώνες, κάποια χρήσιμα πράγματα για την Εθνική ομάδα.

Στο παιχνίδι με την Ακτή γκρεμίστηκε ένας εθνικός μύθος. "Δεν μπορεί να παίξει η Εθνική ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δεν είναι καλή με την μπάλα στα πόδια". Το ακούγαμε κατ' εξακολούθηση, ειδικά μετά το ματς με την Κολομβία. Ευτυχώς, δόθηκε η απάντηση και ήταν καθαρά ποδοσφαιρική. Δεν έσπασε τα κοντέρ της στατιστικής η Ελλάδα κόντρα στην Ακτή αλλά όταν έπρεπε, άφησε στην άκρη τον κλεφτοπόλεμο, υπηρέτησε με πίστη την τακτική της (πιέζοντας σχετικά ψηλά) και έβγαλε φάσεις.

Σάμαρης, το 8άρι του μέλλοντος

Προφανώς δεν διαθέτουμε ποδοσφαιριστές με το ταλέντο του Νεϊμάρ, την πληθωρικότητα του Τουρέ, την ταχύτητα του Ρόμπεν και την οξυδέρκεια του Πίρλο αλλά, τέλος πάντων, το ποδοσφαιρικό προϊόν που παράγουμε (σε καθαρά ατομικό επίπεδο) δεν είναι για τα σκουπίδια. Απόδειξη; Ο Σάμαρης. Μέχρι πέρυσι το παλικάρι (που σαφώς χρειάζεται ακόμη δουλειά) έπαιζε στον Πανιώνιο, οι εμπειρίες του περιορίζονταν στα ελληνικά σύνορα. Χρειάστηκε να παίξει σ' αυτό το ματς, μπήκε, κράτησε τη θέση του, πίεσε έξυπνα τους αντιπάλους, σκόραρε. Είναι το πιο σύγχρονο 8άρι που διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο, ένας παίκτης που μπορεί να ενώσει άψογα τη μεσαία με την επιθετική γραμμή.

Αλλη απόδειξη; Ο Χριστοδουλόπουλος. Σίγουρα δεν πρόκειται για την αποθέωση του ταλέντου ούτε για το επιστέγασμα της ποδοσφαιρικής σταθερότητας, τα προσόντα όμως δεν του λείπουν. Εξαιρετικός με την μπάλα στα πόδια, ταχύς και τεχνίτης, μπορεί να προκαλέσει πολλές ζημιές στον αντίπαλο αν του δοθεί αφενός χώρος και αφετέρου μία σχετική ελευθερία κινήσεων.

Σαφώς θα υπάρξουν ματς που θα χρειαστεί να παίξουμε μαζική άμυνα, να αγγίξουμε τον ποδοσφαιρικό κυνισμό, να αδιαφορήσουμε ΕΝΤΕΛΩΣ για το πως φαίνεται το παιχνίδι μας στον ουδέτερο φίλαθλο. Αλλά επίσης μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς ακούγεται η φράση. ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ποδόσφαιρο. Με τις αδυναμίες μας, τα μειονεκτήματά μας, τις ελλείψεις σε ταλέντο και εμπειρίες αλλά και με τα όποια προτερήματά μας.

Η μεγάλη προίκα που διαχειρίζεται ο Σάντος

Ξεχνάμε κάτι σημαντικό. Πολλοί από τους διεθνείς αναπνέουν στην καθημερινότητά τους ένα διαφορετικό ποδοσφαιρικό αέρα, γίνονται κοινωνοί διαφορετικών συνηθειών, εμπλουτίζουν μυαλό και σώμα με διαφορετικό τρόπο δουλειάς σε όλα τα επίπεδα. Πέντε (Τοροσίδης, Φετφατζίδης, Κονέ, Χριστουδουλόπουλος, Ταχτσίδης) ζουν την εμπειρία να προπονούνται στην τακτική με την ευλάβεια που επιφυλάσσουν πάντα για το συγκριμένο τομέα οι Ιταλοί. Ο Σαμαράς απολαμβάνει τη βρετανική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, ο Βύντρα βιώνει την ισπανική εμπειρία και τον ισπανικό τρόπο δουλειάς.

Ολα αυτά είναι μία μεγάλη προίκα που ο Φερνάντο Σάντος, παρά τις κατά καιρούς ατολμίες και αστοχίες του, φροντίζει να εκμεταλλεύεται. Ισως όχι με τον πιο τολμηρό τρόπο, ίσως αρκετά συντηρητικά αλλά πάντως την εκμεταλλεύεται. Και σιγά-σιγά (με ρυθμούς χελώνας θα έλεγε κανείς αλλά δεν πειράζει) το ελληνικό ποδοσφαιρικό DNA αρχίζει να αλλάζει. Δεν θα γίνουμε ποτέ Βραζιλία, Αργεντινή ή Γερμανία, το γνωρίζουμε πολύ καλά. Αλλά μπορούμε να γίνουμε μία ομάδα που ο ποδοσφαιρικός πλανήτης θα σέβεται όχι μόνο για τα αποτελέσματά της αλλά και για τον τρόπο που αγωνίζεται.

ΥΓ1. Μία, μόνο, ματιά στην στατιστική που στηρίζει τις παραπάνω απόψεις. Στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της στο Μουντιάλ και την ατυχία των τραυματισμών να την κυνηγά χωρίς έλεος από την αρχή, η Ελλάδα τελείωσε με 81% ακρίβεια στις πάσες, 13 σουτ, 47% κατοχή και χωρίς κίτρινη κάρτα.

ΥΓ2. Στην Ελλάδα όπου όλα παρεξηγούνται και όλα σχολιάζονται από τον κάθε σχετικό ή άσχετο, ο Σάμαρης έπεσε στην πυρά της οπαδικής κριτικής γιατί δήλωσε δημοσίως ότι έχει ως πρότυπο τον Κατσουράνη. Προφανώς αν ένας νεαρός παίκτης της Ρεάλ ισχυριστεί ότι έχει πρότυπο τον Τσάβι θα υπάρξει η ίδια αντίδραση στην Ισπανία έτσι δεν είναι; Οριστικό: ο οπαδισμός στην Ελλάδα είναι το ανώτερο στάδιο του λαϊκισμού και της βλακείας.