Keep Fighting Schumi
Ο Πάνος Σεϊτανίδης σχολιάζει την πολύμηνη μάχη που δίνει ο Michael Schumacher για να κρατηθεί στη ζωή κι εύχεται να επιτευχθεί σύντομα η επόμενη νίκη.
Μετά από 169 ημέρες που παρακολουθώ καθημερινά την πορεία της μάχης του Michael Schumacher, καταγράφοντας ειδησεογραφικά όσα διέρρεαν ή ανακοινώνονταν από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Γκρενόμπλ και τη Sabine Kehm, δέχθηκα να καταγράψω κάποιες σκέψεις για τον αγώνα του άτυχου 45χρονου.
Τα κοράκια είχαν σπεύσει από την πρώτη στιγμή, έβλεπες διάσπαρτους εγωκεντρικούς, τίτλους του στιλ "Ο Schumacher κι εγώ", από ανθρώπους που ανάθεμα κι αν του είχαν μιλήσει ποτέ ή έστω παρακολουθούσαν λεπτομερώς όσα έκανε στην πίστα επί δυόμιση δεκαετίες. Θύμωνα με τους φανφαρολόγους, με τους κατά φαντασία δημοσιογράφους, πιο πολύ απ’ ότι είχα θυμώσει με τον ίδιο τον Michael.
Ναι ρε, είχα θυμώσει και με αυτόν. Γιατί στο μυαλό κάθε ενός από εμάς, προσωπικότητες θρύλοι, οδηγοί που έχουν δαμάσει στρατιές από άλογα και μουλιάσει από τα λουτρά σαμπάνιας, που έχουν χαρίσει αναμνήσεις, μάχες, λόγους να τους λατρεύεις ή ακόμα και να τους μισείς, θαρρείς πως δεν έχουν το δικαίωμα να είναι εύθραυστοι όσοι εμείς. Κοινοί θνητοί.
Να όμως που ο μεγάλος Schumi, την πάτησε με τρόπο που αν αναφερόταν σε σενάριο ταινίας του Hollywood, θα αποτελούσε one-way ticket για τα Χρυσά Βατόμουρα. Κι όμως, ήταν αλήθεια. Τις πρώτες ώρες έλεγα "δεν μπορεί, η φάρα μου φταίει, είναι οκ και απλά τα φουσκώνουν, τα δραματοποιούν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον. Λυγίζει μωρέ ολόκληρος Schumacher κάνοντας σκι";
Η συνέχεια με μούδιασε, με πάγωσε, με έχει αφήσει 169 μέρες ανήμπορο να γράψω κάποια σκέψη. Δεν ήθελα, δεν μπορούσα. "Μόνο αν υπάρξει κάποια σημαντική εξέλιξη", είχα ξεκαθαρίσει στον εαυτό μου. Αυτή ήρθε σήμερα.
Μπορεί να μην έχουμε κάποια δραματική βελτίωση, δεν σηκώθηκε όρθιος, δεν ρώτησε πως πήγε ο αγώνας της προηγούμενης Κυριακής, δεν υπέγραψε εξιτήριο. Απλά μεταφέρθηκε σε άλλο νοσοκομείο όπου θα μπορεί να επικεντρωθεί στην επόμενη μάχη: την προσπάθεια αποκατάστασης.
Είναι όμως σημαντική εξέλιξη γιατί ομολογώ πως μετά από τόση σιωπή, περίμενα πως τα μοναδικά νέα που θα έρχονταν κάποια στιγμή, θα ήταν τραγικά. Αντίθετα, μας φέρνουν χαμόγελο, αισιοδοξία, ελπίδα. Μεγάλη λέξη η τελευταία. Ελπίδα πως αφού πήρε την πρώτη μάχη, αφού κρατιέται στη ζωή με το πείσμα που πάντα είχε, ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη του νίκη.
Τα πράγματα παραμένουν πολύ δύσκολα, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε. Εκτιμώ πως το καλύτερο σενάριο αυτή τη στιγμή, είναι να έχει απαλλαχθεί οριστικά από τη μηχανική υποστήριξη και να έχει κάποια βασική επαφή με το περιβάλλον. Ως εκεί όμως. Λογικά, στο κέντρο αποκατάστασης θα αναζητήσει ξανά τα όρια του, όπως έκανε κάθε φορά που έβγαινε στην πίστα και πατούσε γκάζι. Έκανε τόσες και τόσες υπερβάσεις πίσω από το τιμόνι. Τώρα, στο κρεβάτι του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Λωζάνης, καλείται να κάνει νέες υπερβάσεις. Ενδεχομένως μία κίνηση χεριού, μία κουβέντα, δεν ξέρω, οτιδήποτε. Εύχομαι, ελπίζω. Υπάρχει Γολγοθάς μπροστά, όμως ο Schumi είναι εδώ, το παλεύει. Συνέχισε να μάχεσαι Michael, σήμερα μου έδωσες λόγο να χαμογελώ. Πάμε ξανά, πίεσε πάλι, πάμε για την επόμενη νίκη....