Ανοσία στις ήττες
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την ευρωπαϊκή κατάντια του Παναθηναϊκού και την ανοσία του κόσμου στις εξευτελιστικές ήττες.
Ο Λουκ Στιλ είναι αυτό που θέλει ο Παναθηναϊκός τη δεδομένη χρονική στιγμή για να ξεπεράσει με ανώδυνο τρόπο την ήττα από τον Αγιαξ και τη ντροπιαστική παρουσία του στους ομίλους του Europa League. Είναι το ιδανικό εξιλαστήριο θύμα για μία ομάδα που έχει βουλιάξει στο βάλτο της απελπισίας και κάνει μακροβούτι αναζητώντας το φως.
Οι αναδρομές στο ένδοξο παρελθόν και όλα τα συναφή που ακολουθούν κάθε ευρωπαϊκή αποτυχία τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτε άλλο από τις αναμνήσεις για να θυμάσαι τον νεκρό. Τον κλάψαμε, τον θάψαμε και ζούμε με τις θύμισες. Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης έχει χαθεί στα βάθη της ιστορίας του. Πάπαλα, πάμε παρακάτω.
Θα είχε κάθε δικαίωμα ο οποιοσδήποτε να χρεώσει στον Στιλ την ήττα στο Αμστερνταμ αν έφταιγε μόνο αυτό(ς). Αν όλα δούλευαν ρολόι, ας ρίχναμε σε αυτόν το ανάθεμα. Μα δουλεύουν όλα ρολόι στον Παναθηναϊκό; Υπάρχει κάτι που λειτουργεί σωστά τη δεδομένη χρονική στιγμή ώστε να πατήσεις πάνω του και να χτίσεις για το μέλλον; Προπονητής που ξέρει πως μένει γιατί ο σύλλογος δεν αντέχει την αποζημίωση, ποδοσφαιριστές που σφυρίζουν αδιάφορα και σκέφτονται ήδη το ντους μόλις η ομάδα δέχεται πρώτη γκολ, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα που ακόμα δεν έχει αποκτήσει ρόλο με βαρύνουσα σημασία στην ομάδα, ο κόσμος που έχει βαρεθεί να ξενερώνει και διοίκηση που συνεχίζει να αναζητά τον άνθρωπο που θα βάλει στα αποδυτήρια (αν υπάρχει ακόμα αυτό το σχέδιο και δεν χάθηκε κάπου στην πορεία).
Η ανοσία στις ήττες είναι χειρότερη από την ευρωπαϊκή κατρακύλα του Παναθηναϊκού. Εδώ κάπου, κάπως, κάποτε αποκλείστηκε από τη Ρόζενμποργκ την επόμενη χρονιά των ημιτελικών του Champions League και κόντευε να γκρεμιστεί το σύμπαν. Θυμήθηκαν όλοι τους παίκτες να κάνουν τζετ σκι στο Σχοινιά και τον Ρότσα να τους έχει χαλαρούς στην προετοιμασία. Και δεν χρειάζεται να πάμε τόσο πίσω για να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα.
Δεν είναι το θέμα αν ο Παναθηναϊκός έχασε την ευρωπαϊκή αίγλη του και ο κόσμος δεν έχει πλέον το αποκούμπι με τις πορείες και τις διακρίσεις. Δεν είναι καν το θέμα αν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κερδίσει τη Σταντάρ Λιέγης και χάνει από τον Αγιαξ με κάτω τα χέρια χωρίς να προσπαθήσει για την αξιοπρέπειά του. Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει τόσο που θυμίζει τα πιτσιρίκια που κάνουν τη ζημιά στο σπίτι και το ένα τα ρίχνει στο άλλο. Να, ο Στιλ το έκανε. Το λένε, το χωνεύουν και καθάρισαν.
Οχι. Ο Παναθηναϊκός δεν χάνει μόνος του. Χάνει γιατί δεν μπορεί. Δεν φταίει το δοκάρι του Ιμπάρμπο, η γκάφα του Στιλ, το κακό φεγγάρι ή ο ανάδρομος Ερμής. Φταίει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Ο οργανισμός. Όλο αυτό το σύστημα που λειτουργεί και μικραίνει κάθε χρόνο τον σύλλογο. Ένα βήμα μπροστά, δεκαπέντε πίσω. Τα ίδια και τα ίδια τα τελευταία πέντε χρόνια. Δικαιολογίες, μεμψιμοιρίες, εξιλαστήρια θύματα, αντιδράσεις, γκρίνιες και όλα αυτά στο τέλος καταλήγουν στην αδιαφορία. Είπαμε, ανοσία. Χάνει, τα ρίχνουμε σε κάποιον και πάμε παρακάτω. Μέχρι το επόμενο μεταγραφικό σενάριο. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ