Κληρονομιά του 2004: Ευχαριστώ, δεν θα πάρω

Για κάθε τι μεγάλο που έχει πετύχει αυτή η χώρα υπάρχει και η μεμψιμοιρία, η απέναντι όχθη. Το Euro του 2004 ήταν η μεγάλη γιορτή των Ελλήνων, τότε που για ένα μήνα γίναμε όλοι ένα, που αφήσαμε στην άκρη τα οπαδικά αισθήματα και πανηγυρίσαμε για την Εθνική. Μόλις τα φώτα έσβησαν και οι πρωταγωνιστές κατέβηκαν από την εξέδρα που είχε στηθεί στη φιέστα-παρωδία του Παναθηναϊκού Σταδίου, επιστρέψαμε στα... δικά μας.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν εξέλαβε ως ευκαιρία εκείνη την επιτυχία για να πάει μπροστά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάναμε και βήματα πίσω σαν ελληνικό ποδόσφαιρο, σαν προϊον, σαν φίλαθλοι.

Μία από τα ίδια και για τους Ολυμπιακούς του 2004. Θυμάμαι σαν τώρα, το 1997, όταν πανηγύριζα σαν τρελός επειδή πήραμε τους Αγώνες. Χωρίς να ξέρω γιατί, χωρίς να ξέρω που θα έβγαζε όλο αυτό. Πανηγύρισα γιατί έτσι με είχαν μάθει. Ετσι με "ανάγκασαν" μετά το (δήθεν) φιάσκο του 1996 (πιτσιρικάς δούλευα στο Μοναστηράκι κι ακόμα θυμάμαι τα μπλουζάκια που είχαν κυκλοφορήσει "Athens 1996"). Μας είχαν μετατρέψει οπαδούς της αναγκαιότητας να πάρουμε τους Αγώνες, να αποδείξουμε ότι μία χώρα σαν την Ελλάδα μπορεί να διοργανώσει το κορυφαίο αθλητικό γεγονός. Μας είχαν μετατρέψει άβουλα όντα που βλέπαμε να έρχεται το μεγάλο φαγοπότι, αλλά να είμαστε αδιάφοροι.

Δέκα χρόνια μετά η Αθήνα δεν έχει τίποτα που να θυμίζει ότι έγιναν Αγώνες εδώ. Οκ, έχει το Μετρό, το τραμ, την Αττική Οδό και το αεροδρόμιο Σπατών, τα οποία πιθανότατα θα είχαν "παγώσει" ως έργα στην γραφειοκρατία και την έλλειψη κονδυλίων. Οκ, έχουμε και τα videos να μας θυμίζουν την εξαιρετική δουλειά που έγινε στην τελετή έναρξης, το πανηγυράκι της λήξης με την τούμπα του Ρουβά και τον Φοίβο και την Αθηνά, αυτές τις κάτι σαν εξωγήινες μασκότ που επέλεξαν οι υπεύθυνοι.

Μας έχει μείνει και η πρόσφατη "περατζάδα" που έκανε σε διάφορα Μέσα η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη με αφορμή το βιβλίο της με το οποίο μάθαμε για την οικονομική ασυδοσία για να μπορέσουμε να κάνουμε αξιοπρεπείς αγώνες χωρίς να γελάει μαζί μας η υφήλιος.

Μας έχουμε μείνει και κάτι μπλούζες εθελοντισμού, αλλά και οι εγκαταλειμμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις που -αίφνης- προ ημερών θυμηθήκαμε πως έχουμε και τις τρώνε οι αράχνες. Λίγες μέρες πριν από τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την τελετή έναρξης (η οποία ακολούθησε τον θόρυβο με τον Κεντέρη και τη Θάνου και το φιάσκο που προσπαθούσαμε να καλύψουμε σαν τον τεμπέλη φοιτητή που μαθαίνει πως έρχεται σπίτι η μάνα του), οι ξένοι πήγαν και φωτογράφισαν τα στοιχειωμένα μέρη που κάποτε φιλοξενούσαν τα αθλήματα των Αγώνων και παρουσιάζονταν προς τα έξω ως τα στολίδια της Ελλάδας και η κληρονομιά που θα αφήσει το 2004.

Το 2004 άφησε χρέη. Πολλά χρέη. Χρέη στα χρέη που ταλαιπωρούν δεκαετίες τώρα την Ελλάδα. Αφησε και ντόπα και μία απογοήτευση για τον ελληνικό αθλητισμό. Δεν άφησε ούτε ένα χαμόγελο, ούτε μια ευχάριστη θύμηση. Στα παπάρια του Ελληνα φορολογούμενου για τα 10 χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Βέβαια, αν ήταν στα παπάρια του και το 1997 ίσως η χώρα να μην έμπαινε σε αυτή την "αρρωστημένη" εμμονή να διεκδικήσει τους Αγώνες. Ισως να καθόμασταν στα αυγά μας, να μην παθιαζόμασταν με το τέλος του έθνους.

Εμένα, ας μου επιτραπεί, να μη θυμηθώ το 2004. Δέκα χρόνια μετά βλέπω τον ελληνικό αθλητισμό να καταρρέει, τη χώρα να διαλύεται και τον Έλληνα να μπαίνει στο φέρετρο. Οι στοιχειωμένες αθλητικές εγκαταστάσεις δείχνουν αυτό ακριβώς.