Η σιωπή του ΠΑΟΚ δεν είναι το τέλος που αξίζει στον Βιεϊρίνια

Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές και ιστορίες. Είναι τα στιγμιότυπα που μένουν στο πέρασμα των ετών, είναι η παρακαταθήκη για το μέλλον. Είναι και τα πρόσωπα που συνθέτουν τις ιστορίες. Μπορεί να μην είναι πάνω από τις ομάδες, αλλά είναι παράλληλα με αυτές. Δίπλα, ο ένας δίνει έμπνευση και ώθηση στον άλλον.

Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια είναι ένα τέτοιο πρόσωπο. Είναι το πρόσωπο που έδωσε 'ταυτότητα' στον νταμπλούχο ΠΑΟΚ, ήταν αυτός που σήμανε την αναγέννηση. Η επιστροφή του στην Τούμπα, το γκολ στον τελικό, το νταμπλ, ακόμα και το στιγμιότυπο με τον Ιβάν Σαββίδη στον επεισοδιακό αγώνα με την ΑΕΚ. Ο Πορτογάλος ήταν όλα αυτά που συνάδουν με την ιστορία του 'Δικεφάλου'.

Το τέλος του από τον ΠΑΟΚ έγινε σίριαλ, κυρίως γιατί δεν έχει γίνει γνωστός ο λόγος που γράφτηκε ο επίλογος. Ένα 'αντίο' μονόπλευρό, οι τίτλοι τέλους που έριξε ο Βιεϊρίνια χωρίς την ανταπόκριση της απέναντι πλευράς. Κι αυτή η σιωπή, αυτή η στάση του ΠΑΟΚ να μην 'απαντήσει' στο αντίο του Πορτογάλου είναι που προκαλεί ερωτηματικά και κρατά 'ζωντανή' μία υπόθεση που αναγκάζει τον 'Δικέφαλο' να λοξοδρομήσει, να υπερπηδήσει τα εμπόδια για να επικεντρωθεί στην επόμενη μέρα. Στο restart του πρωταθλήματος, στο restart γενικώς.

Το ότι ο ΠΑΟΚ σιωπά σηκώνει πολλές ερμηνείες. Από το ενδεχόμενο να μην είναι αυτό το τέλος μέχρι το να είναι χολωμένος ο Ιβάν Σαββίδης. Και όσο το θέμα αυτό παραμένει ανοιχτό τόσο ο καθένας μπορεί να 'χτίσει' το σενάριο που θέλει.

Είναι, όμως, αυτός ένας λόγος που εμποδίζει ένα κανονικό 'αντίο' σ' έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή; Αξίζει ένα τέτοιο φινάλε; Η πλειονότητα των φιλάθλων βροντοφωνάζει 'όχι'. Δεν αξίζει αυτός ο επίλογος στον Βιεϊρίνια όπως δεν αξίζει να αιωρείται μία κατάσταση, η οποία σε τελική ανάλυση μόνο κακό κάνει στον Δικέφαλο.

Το θέμα δεν είναι ποιος φταίει γιατί σίγουρα κάποιος φταίει και όπως φαίνεται όλα τείνουν προς τον Πορτογάλο. Το θέμα είναι ο συναισθηματισμός, τον οποίο ο ΠΑΟΚ κόβει με κάπως άκομψο τρόπο. Μέσα σε λίγες μέρες ήρθε πρώτα η αποχώρηση Πέλκα και ύστερα το 'αντίο' του Βιεϊρίνια. Έσβησαν οι στιγμές, τα δακρυσμένα μάτια, οι πεταγμένες φλέβες από το λαιμό, ο πανηγυρισμός στην εξέδρα, τα απλωμένα χέρια για να χωρέσουν όλη την αδρεναλίνη, τη χαρά και τη συγκίνηση.

Δεν είναι οι αγωνιστικές απώλειες, είναι το συναισθηματικό κομμάτι αυτών. Ο Βιεϊρίνια κάποτε θα έφευγε, πλησίαζε το τέλος, ηλικιακά ήταν πιο κοντά το 'διαζύγιο'. Ο ΠΑΟΚ, όμως, δεν έχει μάθει έτσι τα 'αντίο'. Όπως ακριβώς λατρεύει πρόσωπα και στιγμές, χαρές και λύπες βγαλμένες από ιστορίες που δημιουργούν συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές, έτσι ακριβώς θέλει να γράφονται τα φινάλε. Με συναισθηματισμό. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι, πάνω απ' όλα, συναίσθημα, ό,τι γεννά από την ιστορία ενός συλλόγου.

Ο ΠΑΟΚ εννοείται ότι οφείλει να κοιτάξει μπροστά. Ο ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα και όλους. Ο σύλλογος θα προηγείται πάντα, το έμβλημα θα αποτελεί το Τοτέμ κάθε φιλάθλου. Όσο πιο γρήγορα ξεκαθαρίσει το θέμα με τον Βιεϊρίνια τόσο θα σταματήσει η συγκεκριμένη συζήτηση.

Η ευθύνη του ΠΑΟΚ δεν αφορά το γεγονός ότι δεν κράτησε τον Πορτογάλο. Στην ποδοσφαιρική αγορά και με βάσει τις καταστάσεις κουμάντο κάνουν οι διοικήσεις. Τα συναισθηματικά 'πρέπει' είναι οι αστερίσκοι. Η ευθύνη του ΠΑΟΚ έχει να κάνει με το γκρίζο σύννεφο που δεν λέει να φύγει πάνω από την υπόθεση. Και ακόμα και σήμερα οι απορίες παραμένουν, ο κόσμος ρωτά και αναρωτιέται και η εσωστρέφεια είναι εκεί, στη γωνία και χασκογελάει περιμένοντας να βγει. Τώρα που ο ΠΑΟΚ καλείται να πάρει μία βαθιά ανάσα μετά την προσπάθεια εισόδου στους ομίλους του Champions League και να επικεντρωθεί στους στόχους του.

Και σε αυτό το δύσκολο δρόμο που μόλις τώρα (ξαν)άρχισε, ο Βιεϊρίνια δεν μπορεί να μένει σαν σκιά πάνω από τον ΠΑΟΚ. Είναι σαν θεατρική παράσταση που σε πήρε ο ύπνος στο φινάλε και όταν ξύπνησες είδες τον κόσμο να αποχωρεί χωρίς να ξέρεις τι συνέβη. Και ντρέπεσαι να ρωτήσεις.