Η μπάλα στον αέρα είναι η αποκατάσταση του Ολυμπιακού

Στην πραγματική πραγματικότητα, το 2-3 με το οποίο έχασε ο Ολυμπιακός στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ είναι η καλύτερη δυνατή εκτός έδρας ήττα που θα μπορούσε να έχει σε ημιτελικό κυπέλλου με τον κυπελλούχο Ελλάδος την τελευταία τριετία. Επίσης είναι, αν όχι ιδεατή εξέλιξη, ένα θετικό βήμα μετά τη νίκη του πριν 10 μέρες στο ίδιο γήπεδο, στο ματς που το πνεύμα του περνά οποιοδήποτε άλλο σε ένταση στη χώρα, ότι έχασε με ένα σκορ το οποίο προέκυψε από αντίδραση. Ξαφνικά, έχει μείνει μόνο ένα παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων σε αυτόν τον χώρο -και δύο αναμετρήσεις στο Φάληρο.

Το τρίτο πλεονέκτημα από την αναμέτρηση, που ρεαλιστικά αποτελεί μία ανατροπή του 0-2 σε 3-2, αλλά μία από εκείνες που δεν λογίζονται ακριβώς ως επώδυνες και ζήτημα χαρακτήρα, επειδή δεν έγιναν σε βάθος χρόνου, είναι η σταθερά της σέντρας. Η οποία όχι απλώς έχει δώσει στον Ολυμπιακό άπειρους βαθμούς τη σεζόν 2019-2020, αλλά χρησιμεύει στην αποκατάσταση. Οι 'ερυθρόλευκοι' έπρεπε να παίξουν σε Τούμπα, Λονδίνο και Τούμπα μέσα σε 10 μέρες, σκόραραν 5 φορές και τα 4 γκολ τους ήρθαν από αέρος. Πλην της σπόντας στον Δημήτρη Γιαννούλη, όλα τα άλλα γκολ προέρχονται από μπαλιές, οι οποίες, μάλιστα, έγιναν με το αριστερό. Δύο από το σεσημασμένο Ματιέ Βαλμπουενά, μία από τον Κώστα Τσιμίκα, για το κεφάλι του Γκιλιέρμε και το 2-0 στην Τούμπα, μία, που ουσιαστικά είναι μπαλιά-μαχαιριά, ένα εγχειρίδιο για το τι μπορείς να κάνεις όταν ένα παιχνίδι βρίσκεται σε ειδικές συνθήκες και τα περιθώρια στενεύουν, από τον Γιώργο Μασούρα στον Γιουσέφ ελ Αραμπί, για το γκολ πρόκρισης με την Άρσεναλ.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε σε 10 μέρες με το ίδιο σχέδιο: να μην είναι παθητικός όσο αυτό είναι εφικτό και να μη δώσει στον αντίπαλο την ασφάλεια ότι θα είναι παθητικός στο σημείο που ο ίδιος θα το ήθελε, ώστε να 'κλειδώσει' το ρυθμό του παιχνιδιού. Αυτό εμφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο στην ανάπτυξη των επιθέσεων, που κατέληγε σε ένα παιχνίδι από τα άκρα. Στην περίπτωση της Τούμπας, με τα 4 παιχνίδια στην πλάτη του, οι 'ερυθρόλευκοι' είχαν να διαχειριστούν απουσίες. Να δώσουν στο 17χρονο τερματοφύλακα Κωνσταντίνο Τζολάκη ένα λόγο να νιώθει ασφαλής ό,τι κι αν πάθει στη ροή του ματς, αφού θα έφευγαν από τη Θεσσαλονίκη χωρίς να κουβαλούν στην καμπούρα τους κάτι μη αναστρέψιμο, και να καλύψουν τη φθορά η οποία πλέον μπορεί να στέκει ως δικαιολογία, δίχως ο αντίλογος ότι οι παίκτες στις ελληνικές ομάδες είναι κακομαθημένοι και δηλώνουν κουρασμένοι να επιβάλλεται, αυτήν τη φορά, ως το σημαντικότερο επιχείρημα.

Γι' αυτό, κιόλας, μπήκαν με σκοπό να πιέσουν για το γκολ πολύ νωρίς κι η σέντρα ήταν ο πιο ασφαλής τροπος να γίνει. Κυρίως, όμως, αποτελεί το τέλος ενός απωθημένου για τους φίλους του Ολυμπιακού, που για πάρα πολλά χρόνια αναπολούσαν, βλέποντας τους ακραίους των ομάδων τους να μην έχουν σιγουριά στις μπαλιές από τα άκρα, τον Γρηγόρη Γεωργάτο και τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, το δίδυμο των ακραίων που είχε την τεχνική κατάρτισή να 'κόβει' διαγώνια στην περιοχή και να κάνει μπαλιές απευθείας στην εμβέλεια των στόχων τους.

Η σέντρα, λοιπόν, σε τέτοιο ματς, αποτελεί τον πιο ορθολογικό τρόπο ανάπτυξης. Είναι αποκατάσταση. Σε αυτήν την περίπτωση, υπήρχε η άνεση της διαχείρισης του αρχικού 0-2, το οποίο, ακόμα κι όταν έγινε 2-2, έβαζε το ματς να αρχίζει από το σημείο μηδέν και τον Ολυμπιακό να έχει τη γνώση πώς να απειλήσει. Όσο λιγότερα διακυβεύονται τόσο δυσκολότερα ο ποδοσφαιριστής που ξέρει ότι η χρονιά έχει ακόμη πολύ μέλλον, βάζει τα πόδια του με δύναμη στην μπάλα και άρα μειώνει τις πιθανότητες ενός τραυματισμού, το οποίο είναι και το μείζον ζήτημα φέτος.

Δεν ισχύει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος, άλλωστε κι οι 3 χαφ του στην Τούμπα, ο Γκιλιέρμε, ο Μαντί Καμαρά και ο Ανδρέας Μπουχαλάκης, μπορούν και θέλουν να σουτάρουν από μακριά, αλλά έχουν τη δυνατότητα να πασάρουν στο σπριντ του ακραίου και να τον βρουν την ώρα που βγαίνει στην πλάτη του αμυντικού. Ακόμα κι ο Ελ Αραμπί μπορεί να γίνει δέκτης της μπάλας μέσα από οποιαδήποτε κατάσταση στην περιοχή, αλλά και να δημιουργήσει καταστάσεις. Όμως όταν η μπάλα δεν είναι στο έδαφος, ο Ολυμπιακός γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος. Στον 1ο ημιτελικό του κυπέλλου ήταν ο Παπ Αμπού Σισέ που είχε τις περισσότερες τελικές (4), όλες από σέντρα, οι 3 με κεφαλιά, με τη μία να καταλήγει στο δοκάρι και τις δύο έξω. Η εμπιστοσύνη, άλλωστε, σε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού φαίνεται από πολύ νωρίς. Πλέον, είναι ακόμα πιο σημαντική η εστίαση εκεί, αφού έχει χαθεί και ο Ντανιέλ Ποντένσε, ένας παίκτης τέλειος στο isolation, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός το οποίο μπορεί να καταλήξει σε ταχύτατη κυκλοφορία της μπάλας ακόμα και μέσα στην περιοχή, που οι 'ερυθρόλευκοι' θα βρουν απέναντί τους την προσεχή Πέμπτη με τους Γουλβς, για τη φάση των 16 του Europa League.

Οι 'ερυθρόλευκοι' φέτος αποδεικνύονται ομάδα με μεγάλη αντοχή. Έμαθαν να παίζουν χωρίς τον κορυφαίο παίκτη τους από την αρχή της περιόδου και να μην τον 'θυσιάζουν' επειδή υπάρχει υπερεπείγουσα ανάγκη, όταν φαίνεται ότι μπορεί να βοηθήσει. Έχασαν ένα από τα πιο σημαντικά μέλη της ομάδας, το οποίο, βεβαίως, χρειαζόταν, από τη στιγμή που η πρόταση ήταν τόσο ελκυστική, για να κρατήσουν κάποιους από τους υπόλοιπους πολύ σημαντικούς παίκτες της. Η προσπάθεια αποδεικνύεται υπερβατική και θα έχει συνέχεια. Και όπως συνέβη με μερικά από τα πιο σημαντικά γκολ του φέτος, ο Ολυμπιακός θα βασιστεί στις σέντρες, είτε από στημένες φάσεις είτε στη ροή του παιχνιδιού, για να φτάσει εκεί που θέλει. Στην Τούμπα, πάντως, ο Ολυμπιακός αν δεν πήρε αυτό που ήθελε, πήρε το αμέσως επόμενο καλύτερο δυνατόν.

***

Έχει δίκιο ο Δώνης στην κόντρα με τον Αλαφούζο; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: