Το πιο σημαντικό γκολ στην ιστορία του Champions League

Με συμπληρωμένα 28 χρόνια, πια, το Champions League υπολείπεται άλλα 9 ώστε να έχει καλύψει τα χρόνια που η διοργάνωση αποκαλούνταν απλώς Κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης.

Είναι πιθανόν να μη φτάσει στην ισοφάριση, καθώς φαίνεται ότι από το 2024 θα αλλάξει το σύστημα διεξαγωγής και, το πιο σημαντικό για το θέμα που καταπιάνεται ο πρόλογος, την ονομασία του, παρ’ όλα αυτά οτιδήποτε έχει υπερκεράσει το τέταρτο του αιώνα σε διάρκεια είναι σημαντικό και αφήνεται στους ιστορικούς του μέλλοντος.

Ακόμα είναι νωρίς για να... κηδευτεί το όνομα της διοργάνωσης, ωστόσο ποτέ δεν είναι νωρίς για να εορταστεί μία πολύ σημαντική επέτειος. Εκείνη των 10 χρόνων από το γκολ του Αντρές Ινιέστα στο 'Στάμφορντ Μπριτζ', που χάρισε στην Μπαρτσελόνα την ισοπαλία με αντίπαλο την Τσέλσι του Ζοσέ Μουρίνιο, 1-1, μαζί και την πρόκριση στον τελικό της Ρώμης, όπου επρόκειτο να παίξει και να νικήσει, χωρίς περίσσιο δράμα, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Άλεξ Φέργκιουσον, όταν ο τελικός για εκείνη θα μπορούσε να σημάνει το back2back, για πρώτη φορά στο Champions League και μετά τη Μίλαν το 1990.

Το γκολ του Ινιέστα δεν μπαίνει απλώς στη σύγκριση με τα πιο σημαντικά στην ιστορία του θεσμού, είναι το κορυφαίο. Ωστόσο, αυτή η απόλυτη τοποθέτηση αποτελεί αυθαιρεσία και δεν γίνεται να ληφθεί σοβαρά, εφόσον η επιχειρηματολογική δομή δεν τη δικαιώσει.

Η δυσκολία του εγχειρήματος αφορά στο γεγονός ότι όταν μία διοργάνωση εν γένει προσπαθεί να μειώσει το χώρο της στην έκπληξη, με κάποιον τρόπο η Μπαρτσελόνα θα βρισκόταν ξανά σε θέση να κατακτήσει το τρόπαιο. Μπορεί να μη γινόταν εκείνη τη στιγμή, αλλά τον επόμενο χρόνο. Μόνο που αυτό δεν είναι απαραίτητο και, εν τω συνόλω, υπάρχει η αίσθηση ότι το ποδόσφαιρο στη συνείδηση του λαού, εκεί που γεννήθηκε και μυθοποιήθηκε, θα υφίστατο πλήγμα στην περίπτωση που η ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα δεν κατάφερνε να κατακτήσει το τρόπαιο.

Σε εκείνο το παιχνίδι της 6ης Μαΐου του 2009 στο 'Στάμφορντ Μπριτζ', η Μπαρτσελόνα πήγε έχοντας μείνει για τέταρτη φορά μόλις χωρίς γκολ σε παιχνίδι στη σεζόν. Στις 28 Απριλίου, η Τσέλσι του αρκούντως υποτιμημένου Γκούους Χίντινκ την είχε κρατήσει στο 0-0 στο 'Καμπ Νου'.

Η πρώτη φορά που η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα δεν σκόραρε εκείνη την αγωνιστική περίοδο ήταν στις... 26 Αυγούστου 2008, όταν έχασε 1-0 από τη Βίσλα στην Κρακοβία, στο δεύτεροματς του τρίτου προκριματικού γύρου στο Champions League, αλλά είχε ήδη εξασφαλίσει την πρόκρισή της με το 4-0 του πρώτου παιχνιδιού. Στις 31 Αυγούστου του 2008, έχασε στην πρεμιέρα της Liga από τη Νουμάνθια, 1-0. Έπειτα, στις 28 Ιανουαρίου 2009, η Μπαρτσελόνα έμεινε στο 0-0 εκτός έδρας με την Εσπανιόλ, στον πρώτο προημιτελικό του Copa Del Rey.

Στα υπόλοιπα 33 παιχνίδια στο πρωτάθλημα είχε πετύχει 100 (!) γκολ, πάνω από 3 ανά μέσο όρο. Εξαιρουμένου του παιχνιδιού με τη Βίσλα και του πρώτου ημιτελικού με την Τσέλσι, έβαλε 34 γκολ το όλον στα υπόλοιπα 10 παιχνίδια, στην πρώτη τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.

(o Ινιέστα σε έκσταση μετά το γκολ)

Ανάμεσα στον πρώτο ημιτελικό και το δεύτερο μεσολαβούσε το παιχνίδι με τη Ρεάλ στο 'Σαντιάγκο Μπερναμπέου'. Η Μπαρτσελόνα είχε 94 γκολ ενεργητικό στη Liga και στη Μαδρίτη τα έκανε 100. Το 2-6 παραμένει ένα αριστούργημα, το οποίο, όμως, αν στο Λονδίνο δεν ερχόταν η πρόκριση, θα ενείχε μία διάσταση παρωδίας. Διότι για το πρωτάθλημα δεν υπήρχε αντίρρηση ότι θα το κατακτούσε, ακόμα και αν η Ρεάλ μείωνε τη διαφορά από την κορυφή με 4 αγωνιστικές να απομένουν για τη λήξη του.

Την επόμενη εβδομάδα, στις 13 Μαΐου, υπήρχε ο τελικός του Κυπέλλου με την Μπιλμπάο. Ωστόσο, οι 'μπλαουγκράνα' θα έχαναν το μεγάλο στόχο τους, που ήταν το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Στο παιχνίδι με την Τσέλσι στο Λονδίνο, η ομάδα του Γκουαρντιόλα έπαιζε για... τρεις τίτλους. Δεν κρινόταν μόνο η πρόκριση στον τελικό του Champions League, αλλά και το ευρωπαϊκό Super Cup και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, που ήταν προγραμματισμένο για τον Δεκέμβρη στο Άμπου Ντάμπι. Μόνο ο Άγιαξ το 1972 είχε πάρει πέντε τίτλους, αλλά τότε το ευρωπαϊκό Super Cup που κατέκτησε απέναντι στους Ρέιντζερς ήταν το πειραματικό και η Ευρωπαϊκή με την Παγκόσμια Ομοσπονδία δεν το έχουν καταχωρήσει ως επίσημο.

Το κυριότερο, όμως, ήταν ότι βρισκόταν σε ανισορροπία ο μύθος της ομάδας, η οποία το προηγούμενο καλοκαίρι είχε διώξει τον Ροναλντίνιο και είχε στήσει την ομάδα πάνω στον Λιονέλ Μέσι, με τις ευλογίες του Γιόχαν Κρόιφ. Ο μύθος της δεν αφορούσε στην ιδέα που οι φανατικοί λένε ότι συνοδεύει σαν ουρά νυφικού το σύλλογο, αλλά στην αύρα της συγκεκριμένης ομάδας. Στο ποδόσφαιρο που έπαιζε.

Η Μπαρτσελόνα ήταν μία θαυμαστή ομάδα. Ο Κρόιφ, προπονητής της από το 1988 έως το 1996, δεν κατάφερε να την κάνει να παίξει το ποδόσφαιρο που ονειρευόταν. Και δεν ήταν ότι δεν είχε στην κατοχή του μέγκα σταρ του ποδοσφαίρου, όπως ο Ρομάριο, ο Στόιτσκοφ και ο Ρονάλντο. Απλώς το παζλ δεν ταίριαζε

Ο Ολλανδός αναμφίβολα κινούσε τα νήματα στην Καταλονία και προ Γκουαρντιόλα τα άρθρα του σε εφημερίδες, κυρίως στη 'Sport', εξετάζονταν ενδελεχώς από τους προπονητές και τη διοίκηση. Αν ο Κρόιφ νόμιζε ότι το πιο σωστό ήταν να αλλάξει η... διαρρύθμιση, αργά ή γρήγορα θα άλλαζε. Και μπορεί η Μπαρτσελόνα να ήταν ένα μοναδικό κλαμπ, με ειδικό βάρος, που το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο που κουβαλούσε έμοιαζε ασύγκριτο, αλλά αυτή η ιδιοφυΐα έμοιαζε, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια, ισοϋψής του οργανισμού.

Ο Γκουαρντιόλα, ένας βελούδινος αμυντικός χαφ τα χρόνια που η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το 1992, αλλά και που καταποντίστηκε από τη Μίλαν δύο χρόνια αργότερα σε ένα θαύμα στην Αθήνα, το κομψοτέχνημα του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς, είχε φτάσει στο επίπεδο ποδοσφαιρικής γνώσης που ο Κρόιφ επιζητούσε. Δεν ήταν τα βασικά που απασχολούσαν κάποιον από τους δύο. Ήταν η γεωμετρία. Η βαθιά γνώση του πώς λειτουργεί ο χώρος και ο χρόνος, μαζί με τις διαστάσεις του.

Αν ψάξει κάποιος να βρει φωτογραφίες του Κρόιφ ως παίκτη, πριν ακόμα γίνει προπονητής, θα παρατηρήσει ότι σε πολλές εκδοχές του... έδειχνε. Ο 'Ιπτάμενος Ολλανδός' έδειχνε στους συμπαίκτες του πού να πάνε, φώναζε για τα μέτρα και τη σωστή θέση μέσα στο γήπεδο. Τούτο αναδεικνύεται καλύτερα από το καταπληκτικό βιβλίο του Ντέιβιντ Γουίνερ (σε μετάφραση Χρίστου Χαραλαμπόπουλου) 'Total Football: Επανάσταση χρώματος πορτοκαλί'.

(Μέσι και Ινιέστα σηκώνουν το τρόπαιο στις 27 Μαΐου 2009)

Για να υλοποιηθεί η ιδέα, έπρεπε να βρεθεί ο παίκτης. Τώρα όλοι γνωρίζουν πως ο Λιονέλ Μέσι ήταν κατάλληλος, αλλά τότε ήταν μία 'βόμβα'. Ή έτσι φαινόταν. Θα μπορούσε να σκάσει οπουδήποτε, το εγχείρημα να μην ισχύει. Η Μπαρτσελόνα ντύθηκε με θεόπνευστα ρούχα στο χορτάρι. Πέραν της φανταστικής ψυχραιμίας, που χρειαζόταν για τα μεγάλα διαστήματα κατοχής της μπάλας, των εκατοντάδων μεταβιβάσεων σε κάθε ματς, της υπομονής για τη σωστή πάσα, η λεπτότητα του παιχνιδιού της ήταν ένα προϊόν το οποίο δεν έφερε από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος αλλά είχε δουλευτεί. Στην περίφημη ακαδημία, τη 'Μασία'.

Πλην του Αργεντινού, που παιδάκι ακόμα πήρε το μακρύ δρόμο, ο Τσάβι και ο Ινιέστα μαζί με τον Πικέ, εξ απαλών ονύχων, έγιναν τα μέρη ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου, το οποίο επρόκειτο να μετουσιωθεί και να απλωθεί ραγδαία στα πέρατα της οικουμένης. Η Μπαρτσελόνα είχε υφανθεί, δεν προέκυψε από τύχη. Και αυτή η ύφανση στις 6 Μαΐου του 2009, στο 'Στάμφορντ Μπριτζ', έπρεπε να αντέξει στα τραβήγματα της Τσέλσι, η οποία ένα χρόνο πριν είχε χάσει το τρόπαιο από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Μόσχα.

Αυτή η οικουμενικότητα, λοιπόν, οι ορδές των θαυμαστών που θα έπιναν νερό στο όνομά της, η λαοφιλία, το πιο απαραίτητο χαρακτηριστικό για να αποδοθούν πομπώδεις προσδιορισμοί σε μία ομάδα, διακυβευόταν. Διότι δεν πρέπει να γελιόμαστε: ενδεχόμενος αποκλεισμός στο 'Στάμφορντ Μπριτζ' θα έφερνε αγκομαχητά, στενοχώρια, απογοήτευση και στο τέλος απόρριψη. Ήττα σημαίνει ότι έχεις κάνει κάτι λάθος και, αφού το έκανες, συμπερασματικά το σύστημά σου δεν λειτουργεί.

Θα δούμε βέβαια ελληνικές ομάδες στο νέο Super Champions League; Το Pod-όσφαιρο έχει την απάντηση:

Κάποια στιγμή θα ερχόταν η επίθεση των 24" δευτερολέπτων στο μπάσκετ, αλλά μόνο όταν η Ζαλγκίρις έλαμψε στο Μόναχο σαν αστρικό φαινόμενο δεν αφέθηκε η παραμικρή αμφιβολία για το δρόμο που έπρεπε να πάρει το σπορ στα ημέτερα, μετά από δεκάδες και δεκάδες κακά παιχνίδια που αντέχονταν μόνο γιατί το μεγάλο και το τρανό ήταν ο στόχος.

Η Μπαρτσελόνα πέρασε με το απίθανο σουτ του Αντρές Ινιέστα στις καθυστερήσεις, σχεδόν 2 λεπτά πριν τελειώσει ο χρόνος. Πέρασε με ένα σουτ εκτός περιοχής, έναν τρόπο που δεν συνήθιζε να σκοράρει, αφού ήταν τόσο υπέροχη που έμπαινε με την μπάλα στα δίχτα. Προκρίθηκε με μία φάση που ξεκίνησε από σέντρα, από τον Ντάνιελ Άλβες, άλλη μία συνθήκη που δεν αντεχόταν στη Βαρκελώνη.

Η αλήθεια είναι, 3.653 μέρες μετά, ότι σε εκείνο το ματς πανηγύρισε η χειρότερη ομάδα της νύχτας, που μπορεί να έπαιζε με δέκα παίκτες λόγω της ανύπαρκτης αποβολής του Αμπιντάλ για το μαρκάρισμα στον Ανελκά, αλλά και που της χαρίστηκαν τουλάχιστον δύο παραβάσεις, από μαρκάρισμα του Τουρέ στον Ντρογκμπά και, η πιο κραυγαλέα, από το χέρι του Ζεράρ Πικέ.

Έχει την πλάκα του να σκέφτεσαι ότι τίποτα από αυτά θα γινόταν, όλο αυτό το δράμα και οι κραυγές απόγνωσης, ο παράγοντας ανθρώπινο λάθος και ανθρώπινο μη λάθος, αν το παιχνίδι γινόταν χθες. Η Μπαρτσελόνα βρέθηκε από νωρίς πίσω στο σκορ, με την οβίδα του Μικαέλ Εσιέν στο 9', και δεν έκανε ούτε μία κλασική ευκαιρία. Η Τσέλσι ήταν η καλύτερη ομάδα, παίζοντας θαυμαστά στην αντεπίθεση, κάνοντας ευκαιρίες από τα καταπληκτικά βολέ του Τσεχ, έχοντας τον Λάμπαρντ να παίζει ένα από τα πιο δημιουργικά παιχνίδια στην κατηγορία 'μέσος που δίνει την μπάλα με τη μία'.

Στην ούγια, έχουν υπάρξει πολύ σημαντικά γκολ στο Champions League. Του Κούμαν στο Λονδίνο το 1992, όταν η Μπαρτσελόνα πήρε το πρώτο μετά από 37 χρόνια απέναντι στη Σαμπντόρια, του Σόλσκιερ στη Βαρκελώνη το 1999, όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ γύρισε το ματς με την Μπάγερν στις καθυστερήσεις, στο πιο αιχμαλωτιστικό δίλεπτο (πραγματικού χρόνου) στην ιστορία των σπορ, του Σέρχιο Ράμος με την Ατλέτικο το 2014, που έστειλε το ματς στην παράταση και έδωσε το τρόπαιο στη Ρεάλ μετά από 12 χρόνια, του Άριεν Ρόμπεν το 2013, όταν σκόραρε στο 90' του τελικού με την Μπορούσια Ντόρτμουντ.

Στην τελική, η Μπαρτσελόνα είχε ακόμα ένα ματς να παίξει, στις 27 Μαΐου με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Ρώμη. Όμως σε ό,τι αφορά το γκελ του ποδοσφαίρου στην κοινωνία και τα χαμηλότερα στρώματα, τους ανθρώπους που διαλέγουν ομάδα, το διαμέτρημα ενός συλλόγου, την ίδια την επιστήμη του παιχνιδιού, δεν έχει υπάρξει πιο σημαντικό γκολ από εκείνο του Ινιέστα.

Η Μπαρτσελόνα κάποτε θα νικούσε ξανά, μετά το 1992 και το 2006, αλλά ακόμα και αν η υπόθεση εργασίας ανέφερε ότι αυτό όντως θα συνέβαινε, δέκα χρόνια μετά πρέπει να υποστηριχθεί πως εκείνη η χρονιά ήταν η μεγάλη ευκαιρία για να συνδυαστεί το πιο αποτρόπαιο θέαμα που έχει προσφέρει ομάδα σε γήπεδο με τη νίκη

Χωρίς το απονενοημένο διάβημα, που αποκλήθηκε και 'Iniestazo', θα πέφταμε για ύπνο και το πρωί όλα θα είχαν χαθεί. Δέκα χρόνια μετά, η δικαιοσύνη εκείνο το βράδυ στο 'Στάμφορντ Μπριτζ' ήταν τυφλή, αλλά εν τω συνόλω η ζυγαριά της Θέμιδος έγειρε από τη σωστή πλευρά.

(φωτογραφίες: AP Photo/Jon Super, Matt Dunham)