Let It Be, Let It Be...

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσω ότι η στιγμή είναι ιστορική, όχι γιατί πήρε πρωτάθλημα η Λίβερπουλ, αλλά γιατί γράφω στο Contra.gr. Εντάξει, και τις προάλλες ένα κειμενάκι είχα δώσει σαν σχόλιο για τον Ζάρκο Πάσπαλι, αλλά δεν λογίζεται συμμετοχή. Κατά τη γνώμη μου. Ε, μιας και ο Ηλίας Αναστασιάδης, αυτό το καλό παιδί και άξιο παλικάρι, ηγείται της νέας προσπάθειας, ας του κάνω και εγώ ένα... δωράκι. Εγώ; Λάθος... Ο Κλοπ.

Τις προάλλες, ο κύριος Αναστασιάδης μας έβαλε τον Κώστα Μανιάτη, έναν συμπαθέστατο κύριο, να γράψει στο Contra.gr για τη Μάντσεστερ Σίτι. Ναι, για τη Σίτι, καλέ μου αναγνώστη. Και σε ρωτάω: Γιατί το Contra.gr είναι... μπλε;;;;; Τυχαίο;;;; Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Με τον αληθινό ρόλο μου, λοιπόν, αυτόν του οπαδού της Λίβερπουλ, θα ξετυλίξω λίγο το κουβάρι αυτού του ταξιδιού στη Μαδρίτη. Βάζω τίτλο από Beatles σε ένα κείμενο που 'βρωμάει' λιμανίλα και σας εύχομαι να πάτε στο Λίβερπουλ και θα με θυμηθείτε. Για το αγωνιστικό σκέλος, έγραψα στο Sport24.gr, επιτρέψτε μου εδώ στο... μπλέ (100% λόγω Σίτι) Contra.gr να το πάω αλλιώς.Να το ευχαριστηθείτε και περισσότερο. Α, πρώτα απ' όλα να σας συστηθώ. Εδώ είμαι μετά από το γκολ του Σαλάχ:

Και αφού καταλάβατε ότι τρόμαξε κόσμος και κοσμάκης συνεχίζω. Ωραία η Μαδρίτη όπως πάντα και έτοιμη για το ματσάκι. Αντίθετα με το μπάσκετ, που έχει διοργανώσεις και μπορεί να μη το πάρεις χαμπάρι, εδώ η... ποδοσφαιρίλα μύριζε από χιλιόμετρα. Στην Goya ο λαός της ομαδάρας, στην Piaza Colón οι Σπέρς. Στη Sol το επίκεντερο για όλους. Με τα καθιερωμένα φεστιβάλ και τους καλλιτέχνες. Στην Colón, το κατάστημα της διοργάνωσης και στην Plaza Mayor το γήπεδο που έπαιξαν οι βετεράνοι, αλλά και το μεγάλο κύπελλο. Εκεί που βγάζεις φωτογραφία από την προηγούμενη μέρα κι αν το χάσεις, τη βάζεις εκεί που ξέρεις. Στο instagram εννοώ. Μπείτε Pantelaras10 και θα με δείτε να σηκώνω την κούπα στο Κίεβο. Την κανονική την πήρε η Ρεάλ. Τέλος πάντων, φρέσκα κουλούρια. Και τα... κουλούρια αυτά είναι το 6ο Champions League της ομαδάρας και ο Κλοπ στα ουράνια από τους παικταράδες του:

Και τα φρέσκα κουλούρια δεν είναι άλλα από την παρουσία στην ισπανική πρωτεύουσα δυο αγγλικών ομάδων. Ομολογώ ότι εμείς οι Reds κάναμε φασαρία. Τραγούδια, χαβαλές και όλα τα σχετικά. Ήταν πιο ήρεμοι οι Λονδρέζοι. Μπάκιγχαμ βλέπετε... Και μεγαλύτεροι σε ηλικία. Είδα παππού με ακουστικό, αυτός πρέπει να 'χε δει την Τότεναμ να παίζει μπαλάρα και πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ε, εντάξει, φιναλίστ, αρκετό του ήταν. Μην ήθελε και πολλά. Εξάλλου, είχα και τον Τζέισον που 'χε άγχος. Γέννημα θρέμμα από το μεγάλι λιμάνι της Αγγλίας. Είναι η φωτογραφία μας, που μπαίνει παντού. Να, πάρτε την κι εδώ. Παλικάρι ο Τζέισον κι η παρέα του, το χαρήκαν με την ψυχούλα τους....

Έτσι που λες καλέ μου φίλε. Μου τη δίνει που στο Contra.gr γράφουν σε δεύτερο ενικό, ε είπα να το κάνω και εγώ. Έτσι, για να δω πως είναι. Οι Ισπανοί ήταν σωστοί. Και προπονημένοι. Και στην τελική, οι μπουτίκ της Ρεάλ, είχαν φωτό τα 13 Champions League της 'βασίλισσας' κι αν ήθελε ας κουνιόταν και κανείς. Όχι ότι εμείς η Λίβερπουλ μασάμε, αλλά τέλος πάντων. Και να σας πω και κάτι; Ποια Τότεναμ; Με τον ύμνο ίδιο με αυτόν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Απλά, αντί για "Glory, Glory Man. United", αυτοί έλεγαν "Glory Glory Tothenam Hotspur". Από την Πέμπτη, η Λίβερπουλ είχε πάρει τη μάχη της εξέδρας ή πιο σωστά του δρόμου, της πλατείας, της καφετέριας κλπ. Και αυτό διήρκησε ως το τέλος. Ωραίοι οι Λονδρέζοι πάντως, οφείλω να το ομολογήσω. Σημασία είχε, φυσικά, ποιος θα έπαιρνε και το ματσάκι. Μην ξεχνιόμαστε...

Το γήπεδο στη μέση του πουθενά! ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ και το γράφω με κεφαλαία. Γηπεδάρα, μπράβο στην Ατλέτικο που το 'χει και το χαίρεται. Βέβαια, στους 35 βαθμούς Κελσίου είναι δύσκολο να υπομείνεις περιμετρικά, αλλά εκεί κοντά έχει μια γειτονιά με ψηλά κτίρια, που 'παίζουν άμυνα' για την πάρτη σου. Χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν να προφυλαχθούν σε αυτά, πριν πάνε στο 'Γουάντα Μετροπολιτάνο'. Και εκεί η έλευση έγινε σωστά και δίχως μπερδέματα. Ε, το μηχάνημα ελέγχου εισιτηρίων έκανε... κόλπα σε ορισμένους, σιγά μη γλίτωνα εγώ. Και το διασκέδασε και η Μαίρη που είναι... άχαστη στις κούπες (σιγά μη το άφηνα έτσι αυτήν τη φορά) και η παρουσία της αποτέλεσε το 'μυστικό όπλο' για την κατάκτηση της κούπας, αλλά και για τον 'θησαυρό' αναμνήσεων από videos και φωτογραφίες! Όπως και να 'χει λοιπόν, δεν υπάρχει πιο σπαστικό από το να βάζεις το εισιτήριο και να μην ανάβει το πράσινο φως για να περάσεις. Να είσαι 30 μέτρα μακριά από τον... παράδεισο και η 'μπιπ' η τεχνολογία να σου κάνει ναζάκια:

Η Τότεναμ ακολούθησε τακτική Ελλήνων προπονητών μπάσκετ δεκαετίας '90. Από το απόγευμα της Τετάρτης ήταν στη Μαδρίτη. Λάθος, κύριε Ποκετίνο μου. Τους αγχώνεις. Αυτό πάντα έλεγαν (και λένε) ο Ίβκοβιτς και ο Ομπράντοβιτς. Μάλλον το ακολουθεί και ο Κλοπ. Γιατί η Λίβερπουλ πάτησε ισπανικό έδαφος Παρασκευή μεσημέρι, χαλαρή προπόνηση και γεια σας. Την ίδια ώρα εμφανίζονταν και μικρά κρούσματα 'μαύρης αγοράς'. Μπροστά μου ένας τύπος, έδινε εισιτήριο στο πέταλο και ψηλά, έναντι 5.000 ευρώ. Ο τύπος που είχε τη φαεινή ιδέα να ρωτήσει τιμή, ακόμη πρέπει να είναι με λιποθυμικές τάσεις σε νοσοκομείο της Μαδρίτης. Οι μικροπωλητές δεν ξεσάλωσαν γιατί υπήρχε τεράστια αστυνομική δύναμη στα κεντρικά σημεία. Η αστυνομία, βέβαια, ήταν εκεί για πρόληψη επεισοδίων, αλλά άντε να πειστούν γι' αυτό οι βιοπαλαιστές του δρόμου που πουλούσαν 'μαΐμού' φανέλες των πρωταγωνιστών. Και μέσα σ' όλα, δώσε μπύρα, δώσε σανγκρία, δώσε και κάτι ποτήρια ανακατεμένα. Ε, τι είναι ο τελικός του Champions League, ρε παιδιά; Ένα μεγάλο πάρτι. Απλά στο τέλος ένας κερδίζει και ένας χάνει! Και στο 'σπίτι του ποδοσφαίρου' που στήθηκε στη Sol, υπήρχαν οι φανέλες των αρχηγών όλων των ομάδων που συμμετείχαν στη φετινή διοργάνωση. Ανάμεσα σε αυτές και του Πέτρου Μάνταλου:

Το να πας στην Μαδρίτη και να φας tapas ή ένα καλό κρέας σε κάποιο από τα κρυμένα εστιατόρια (να 'ναι καλά το μπάσκετ που μας ταξιδεύει εν αφθονία) είναι εύκολο, ειδικά αν επιβάλλεται να ντριμπλάρεις τον όχλο, που από ένα σημείο και μετά... παραπατάει. Γιατί καλά τα τραγούδια και τα συνθήματα, απίστευτο το κλίμα και το ποδοσφαιρικό πάθος, αλλά κακά τα ψέματα, οι Άγγλοι ασχέτως ομάδας μετά από τις 9 το βράδυ (και πολύ λέω) αρχίζουν τα... οχτάρια. Την 'πλήρωσαν', λοιπόν, όλα τα τουριστικά σημεία και οι πλατείες που δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Όταν αναλαμβάνεις τέτοιες διοργανώσεις εξάλλου, θα πρέπει να 'σαι έτοιμος για όποιο ζευγαράκι σου 'κάτσει'. Σωστά; Εξάλλου, μπορεί να 'μεθύσει' και κάποιος δίχως να πιει. Αρκεί να τον κεράσει αυτό που πρέπει, η ίδια η ομάδα του. Να, για δες 2-3 Λονδρέζους περίλυπους και μπροστά τους έναν Ελληνάρα τρισευτυχισμένο:

Μακράν μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μου σε κερκίδα ήταν όταν είδα τον Κλοπ να 'ρχεται προς το μέρος μας και να μας χαιρετάει, να ανταποδίδει την αποθέωση και να υποκλίνεται, βγάζοντας το καπέλο του. Αυτό το video θα το μοιραστώ μαζί σου καλέ μου φίλε, αναγνώστη του νέου Contra.gr. Πάρτο. Ο λευκός Μανέ είμαι εγώ, μη μπερδευτείς:

Η ομάδα πήρε το Champions League, το 6ο παρακαλώ, η Sol και η Goya έγιναν μέρη λατρείας και ως το ξημέρωμα, το τραγούδι, το ξεσάλωμα και οι μπύρες είχαν τον πρώτο λόγο, κάτω από τον καστιγιάνικο ουρανό. Και για το τέλος αυτού του κειμένου, η φωτογραφία της χρονιάς. Δυο φίλοι της Λίβερπουλ τα έδωσαν όλα στο γήπεδο, μετά ήπιαν, τραγούδησαν και στο τέλος είπαν να αναπαυθούν. Και του χρόνου...