Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο Βερολίνο: Το βράδυ που δεν κοιμήθηκε κανείς

Ο φόβος και ο τρόμος κάθε 20χρονου από την Αθήνα είναι και θα είναι για πάντα η στιγμή που διαπιστώνει ότι δεν έχει κανέναν τρόπο διαφυγής από το κάλεσμα της 'μαμάς πατρίδας'. Ακόμα κι αν το κύκλωμα των διασυνδέσεων της οικογένειας έχει κάνει τα 'κουμάντα' του και ο κανακάρης, με υπουργική απόφαση, έχει βρεθεί ως δια μαγείας στην Αθήνα ή πολύ κοντά στην Αθήνα και πάλι αυτή η αίσθηση της στράτευσης προκαλεί κόμπο στο στομάχι, δεν χωνεύεται εύκολα.

Μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου πριν από ακριβώς 10 χρόνια, να έχει αποχαιρετήσει γονείς στην είσοδο του κέντρου κατάταξης Κορίνθου, με μάτια που έκαναν γενναία προσπάθεια να μη βουρκώσουν και στη συνέχεια, μετά από το πρώτο 3ήμερο, που θυμίζει πάντα κάτι σαν το Εξπρές του Μεσονυκτίου, να σκέφτομαι "ΟΚ, αυτό είναι ο στρατός; Είναι λίγο χειρότερο από παρατεταμένη αναμονή στην εφορία, θα το αντέξω".

(χιτ της εποχής, που προετοίμαζε επίδοξα 'κομάντα' για την στρατιωτική θητεία τους)

Οι πρώτοι δυο μήνες είχαν περάσει μέσα από έναν ορυμαγδό γραφικών στιγμών, από εκείνες που γίνονται αναμνήσεις και κολλάνε στο μυαλό σαν ιδρωμένη μπλούζα. Η στιγμή που ως καψιμιτζής χρεώθηκα να καθαρίσω και να οργανώσω όλο το ΚΨΜ της Κορίνθου, ώστε στη συνέχεια να γίνει επιθεώρηση από λοχαγό. Η στιγμή που διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι φαντάροι του ΚΨΜ δεν ήταν καθόλου έτοιμοι για επιθεώρηση, έχοντας σχηματίσει ένα σύννεφο καπνού που θύμιζε ανάσταση του Tupac Shakur πάνω από το κεφάλι του Snoop Dogg. Η στιγμή που βρέθηκα στον Λόχο Διαβιβάσεων της Καλαμάτας ως ο μοναδικός Αθηναίος ανάμεσα σε 29 Θεσσαλονικιούς και πολλά ακόμα φανταρίστικα αληθινά ανέκδοτα.

Τον Απρίλιο του 2009, ως ένα ειλικρινές βύσμα, βρισκόμουν στο στρατόπεδο Μεγάρων και προετοιμαζόμουν για μια πραγματική βραδιά αναψυχής εντός στρατοπέδου. Ο Ολυμπιακός, 10 χρόνια μετά από την προηγούμενη παρουσία του σε Final Four της Euroleague, ερχόταν στο Βερολίνο για να παλέψει για μια θέση στον τελικό, ενάντια στον παντοδύναμο Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Φυσικά, ήμουν έτοιμος να συνδυάσω την παρακολούθηση του αγώνα με ένα γερμανικό νούμερο σκοπιάς στην πύλη και αισθανόμουν αρκετά προνομιούχος γι' αυτό.

Η πύλη του στρατοπέδου διέθετε καμαράκι με διπλή κουκέτα, στο οποίο μπορούσε να διανυκτερεύσει το δίδυμο των φαντάρων που είχε υπηρεσία, μακριά από την παρουσία του ΑΥΔΜ (αξιωματικός υπηρεσίας διανυκτερεύσεως μονάδας). Το συγκεκριμένο καμαράκι είχε τηλεόραση, μια άθλια τουαλέτα που ντρεπόσουν ακόμα και να ακουμπήσεις κι ένα προαύλιο με άπειρα φύλλα δέντρων και πευκοβελόνες, ώστε ο κάθε βαθμοφόρος να έχει μια αφορμή να αγγαρέψει τον εκάστοτε φαντάρο σε υπηρεσία.

Για λόγους που κανείς μας δεν είχε καταλάβει, υπήρχε πάντα ένας φαντάρος που είχε υπό την καθημερινή επίβλεψή του το καμαράκι της πύλης, αν και άνηκε σε λόχο που ουδεμία σχέση είχε με αυτήν. Την Πρωτομαγιά του 2009, όμως, είχαμε πάρτι στο καμαράκι, γιατί έπαιζε Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, Παναγιώτης Γιαννάκης εναντίον Ομπράντοβιτς, Τζος Τσίλντρες εναντίον Αντώνη Φώτση, Λιν Γκριρ εναντίον Βασίλη Σπανούλη (με τα πράσινα), Θοδωρής Παπαλουκάς εναντίον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Έμοιαζε να έχουν περάσει αιώνες από την τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός υποσχόταν κάτι ελκυστικό εντός μπασκετικών γηπέδων. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ήταν πεινασμένοι για διακρίσεις και είχαν ξοδέψει ένα καράβι χρήματα για να φέρουν παίκτες όπως ο Γιάννης Μπουρούσης, ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Γκριρ, ο Νικόλα Βούισιτς, οι οποίοι μαζί με τους Γιώργο Πρίντεζη, Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, Παναγιώτη Βασιλόπουλο και Παπαλουκά συνέθεταν έναν κορμό ομάδας που -θεωρητικά- ήταν πάρα πολύ ισχυρή.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς απολάμβανε την παντοκρατορία του σε Ελλάδα και Ευρώπη και η μεγάλη ανατροπή που άκουγε στο όνομα... Σπανούλης δεν είχε έρθει ακόμα.

Στο γήπεδο, όμως, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ο Παναθηναϊκός παίζει γρήγορα και σκληρά, με τον Μάικ Μπατίστ να ανοίγει διαδρόμους πότε για τον Σπανούλη και πότε για τον Διαμαντίδη και με τον κόουτς Γιαννάκη να αλλάζει διαρκώς τους ψηλούς του, προσπαθώντας με κάποιον τρόπο να αντιμετωπίσει τον κεφάτο Αμερικάνο.

Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και Νικόλα Πέκοβιτς μπαίνουν με το μαχαίρι στα δόντια, ο Τσίλντρες μοιάζει μάλλον 'σοφτ' για τις ανάγκες του αγώνα. Η 1η περίοδος λήγει 24-21 υπέρ του Παναθηναϊκού. Το καμαράκι σείεται από γέλια και επευφημίες, κάθε φορά που ο Σπανούλης περνάει στο σπριντ τον Γκριρ, κάθε φορά που ο Μπατίστ καρφώνει.

Ο σκοπός έχει παρατήσει τη θέση του και βλέπει τον αγώνα μαζί μας, αγκαλιά με το G3 και καπνίζοντας, όπως όλο το καμαράκι δηλαδή. Ένας ψαρωμένος νέος φαντάρος, το ντουέτο του σκοπού, κόβει βόλτες γύρω από το καμαράκι με την ελπίδα να εμφανιστεί ο εφοδεύων και να τελειώσει αυτό το δίωρο επιτέλους. Με έναν παράλογο τρόπο ευχόμουν να έκανα σκοπιά εκείνη την ώρα και όχι περίπου δυο ώρες μετά από το τέλος του αγώνα.

Το δωμάτιο μυρίζει τσιγάρο, υπολείμματα από πανσέτες, μπέργκερ που έχουμε παραγγείλει προηγουμένως, ενώ οι δίσκοι με την ταραμοσαλάτα και τις φακές έχουν μείνει στην άκρη να παγώνουν

Το 2ο ημίχρονο του αγώνα εξελίσσεται σε ένα βασανιστήριο για τον Ολυμπιακό, σε μικρές, μαρτυρικές δόσεις. Ο Ολυμπιακός προηγείται 52-50, ο Πρίντεζης διεκδικεί για πρώτη φορά το παρατσούκλι 'Άγιος Γεώργιος', παίζοντας ψυχωμένα σε άμυνα και επίθεση ενάντια στον Στράτο Περπέρογλου, στον Φώτση, στον Πέκοβιτς, ενώ και ο Τσίλντρες παρασύρεται από τη ροή του αγώνα και συνεισφέρει στη γραμμή κρούσης του Ολυμπιακού.

(διάλειμμα για παρακολούθηση της καλύτερης φάρσας στην ιστορία του στρατού)

Ο εφοδεύων έχει φτάσει, 3226 είναι το συνθηματικό, κανείς δεν δίνει σημασία, γιατί ο εφοδεύων είναι Ολυμπιακός, δηλαδή ο δεύτερος Ολυμπιακός σε ένα καμαράκι 7 ατόμων, μετά από μένα. Παρατηρώ τον Ζόραν Έρτσεγκ και τον Ντούσαν Σάκοτα και ξαφνικά θυμάμαι ότι δεύτερος πριν από δυο μήνες είχε ορκιστεί στην Κόρινθο μαζί μου. Πώς τα φέρνει η ζωή; Τη μια στιγμή φαντάρος στην Κόρινθο, την άλλη διεκδικητής της Euroleague. Η 3η περίοδος λήγει 60-66, ο Τεόντοσιτς αδυνατεί να ακολουθήσει το pick 'n' roll Διαμαντίδη - Μπατίστ. Το καράβι βυθίζεται.

Στην 4η περίοδο, η ατολμία του Ολυμπιακού στο σουτ είναι πιο έντονη κι από εκείνη του δεύτερου σκοπού να αφήσει το G3 στην άκρη και να ξαποστάσει για λίγο, βλέποντας τον αγώνα. Ο Σπανούλης έχει βγει εκτός με 4 φάουλ, ο Γιασικεβίτσιους και ο Διαμαντίδης είναι εντός παρκέ και φυλάνε με ιερή λύσσα το 78-74 υπέρ του Παναθηναϊκού. Ένα μπάσιμο του Γιασικεβίτσιους, όπου καταφέρνει να προσπεράσει σαν σταματημένη όλη την πεντάδα του Ολυμπιακού, μοιάζει να προδικάζει το αποτέλεσμα.

Ένα άστοχο ακάλυπτο τρίποντο του ίδιου λίγο αργότερα μάς θυμίζει ότι υπολείπονται 3 λεπτά, μισός αιώνας δηλαδή. Στην επόμενη φάση, από τη δεξιά γωνία, ευστοχεί ξανά από το τρίποντο και το σκορ γίνεται 81-74. Κλέψιμο στον ίδιο από τον Γιοτάμ Χαλπερίν και τρίποντο από τον Παπαλουκά κάνουν το σκορ 81-79. Απόψε κανείς δεν θα κοιμηθεί, πόσο μάλλον οι έχοντες γερμανικό νούμερο.

Διάφοροι Πατρινοί, διάφοροι τύποι από τάγματα που δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου, έχουν βρεθεί στο καμαράκι και έχουν πια σιγήσει, εκεί που φώναζαν υπέρ του Παναθηναϊκού. Μια βολή του Βούισιτς κάνει το 81-80 και ένα φάουλ του ίδιου, στέλνει τον Πέκοβιτς στις βολές. 82-80.

Υπάρχει χρόνος, σχεδόν 90 δευτερόλεπτα. Με δυο βολές του Βούισιτς κι ένα καλάθι δυο πόντων του Πέκοβιτς, γίνεται το 84-82. Ο Ολυμπιακός κάνει μια τραγελαφική επίθεση, με τον Μπουρούση να φωνάζει για την μπάλα όντας ελεύθερος και τον Γκριρ να ντριπλάρει, ροκανίζοντας τον χρόνο. Τέλος αγώνα, ο Παναθηναϊκός έχει περάσει στον τελικό.

Λίγο αργότερα, θα αγωνιστεί κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και θα κερδίσει το 5ο τρόπαιο στην ιστορία του, ενώ ο Ολυμπιακός θα τερματίσει 4ος, χάνοντας και από την Μπαρτσελόνα στον μικρό τελικό.

Εκείνο το βράδυ, μέτα από ξέφρενους πανηγυρισμούς φαντάρων, δεν θα κοιμηθώ ούτε ένα λεπτό, αναλύοντας κάθε λεπτό του αγώνα στο μυαλό μου, ακόμα και τη στιγμή του αβυσσαλέα σκοτεινού νούμερου της σκοπιάς μου, στις 2 τα ξημερώματα.

Φύλλα σκορπισμένα στους διαδρόμους, μισοφαγωμένα δισκάκια φαγητού από πείνες της αγρυπνίας και μυρωδιές από κάλτσες βουτηγμένες σε άρβυλα παντρεύονταν με μια τουαλέτα, που έμοιαζε να έχει αποσπαστεί από τον πυρηνικό σταθμό της Χιροσίμα. Η διασκέδαση είχε λάβει τέλος. Πρωινές αγγαρείες, πρωινή γκρίνια, ήδη είχε ξημερώσει.