Το "σχολείο" έκανε καλό στην ΑΕΚ

Το έργο της φετινής ΑΕΚ είναι σαν το σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Μαθαίνεις κάθε μέρα, αλλά που και που χρειάζονται τεστ, εξετάσεις. Η ώρα που θα δεις που βρίσκεσαι, εκεί που τα πράγματα θα είναι εξ ορισμού δύσκολα. Η ΑΕΚ ανεβαίνει, αλλά πλέον χρειάζεται τεστ. Γράφει ο Θέμης Καίσαρης

09 ΙΑΝ 2015

Ήταν 16 Απριλίου του 2013 όταν έγραψα τελευταία φορά για την ΑΕΚ. Πέρασαν 21 μήνες από την επόμενη του αγώνα που κάθε οπαδός της Ένωσης θέλει να ξεχάσει. Είδα από κοντά δύο ματς της ΑΕΚ πέρσι, στη δύσκολη δοκιμασία της Γ’ Εθνικής, αλλά ποτέ δεν θέλησα να γράψω κάτι για την ομάδα του Δέλλα.

Πολλοί φίλοι της ομάδας μου ζητούσαν την άποψή μου σε διάφορα live chat και πάντα απαντούσα πως δεν παρακολουθώ την ΑΕΚ τόσο στενά ώστε να έχω άποψη. Δεν ήταν και δεν είναι θέμα σνομπισμού. Στο μυαλό μου η δοκιμασία της ΑΕΚ ήταν και είναι ένα δυσάρεστο διάλειμμα.

Κατάλληλο για τους οπαδούς της ώστε να τη δουν στα χειρότερα, να τη στηρίξουν ως οφείλουν, να ισχυροποιήσουν το δεσμό τους μαζί της και να τη συνοδεύσουν στην επιστροφή. Οι υπόλοιποι ένιωθα πως πρέπει να παρακολουθούν από απόσταση. Να περιμένουν μέχρι όλα να επανέλθουν όλα σε “κανονική κατάσταση”.

Ο αγώνας με τον Ατρόμητο ήταν ο πρώτος εδώ και καιρό που παρακολούθησα την ΑΕΚ με τον τρόπο που το έκανα παλιά. “Κανονικά”. Έχω δει την Ένωση σε αρκετά ματς φέτος, αλλά πάντα με την αίσθηση της αναμονής. Πως δεν είναι ακόμα η ώρα για “κανονική” ματιά. Η ομάδα ήταν στη διαδικασία επανόδου στα συνηθισμένα της στάνταρ.

Ακόμα είναι. Δεν έχει “έλθει” ακόμα, για να χρησιμοποιήσω το κλισέ που έχει συνδεθεί με την ΑΕΚ από τότε που τη συζητήσαμε τελευταία φορά. Όμως ο αγώνας με τον Ατρόμητο ήταν το πρώτο καλό τεστ σ’αυτήν τη διαδικασία επανόδου. Ένα ματς με σημασία, απέναντι σε μία απ’τις καλές ομάδες της Σούπερλιγκ τα τελευταία χρόνια.

Προφανώς και ένα ενενηντάλεπτο δεν είναι ποτέ αρκετό για εξαγωγή σοβαρών συμπερασμάτων, τουλάχιστον όχι για όσους δεν βιάζονται. Ήταν μια ακόμη ευκαιρία να δω το πόσο ηγετικός είναι σ’αυτήν την ΑΕΚ ο Μάνταλος, την εξέλιξη του Ανάκογλου, τον Κολοβέτσιο που πάντα είχα σε εκτίμηση απ’τα χρόνια στην ΑΕΛ και σίγουρα θα ήθελα να δω τον Μπακάκη, που τον είχα ξεχωρίσει πέρσι απ’τα πρώτα ματς με τον Παναιτωλικό.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα μία ήταν η βασική μου σκέψη. Η ανυπομονησία να δω ξανά την ΑΕΚ σ’έναν τέτοιο αγώνα. Όχι σε “ντέρμπι” με μία απ’τις καλές ομάδες της κατηγορίας της, αλλά σε αγώνα διαφορετικής σημασίας με ομάδα της Σούπερλιγκ. Και νομίζω πως και η ίδια η ΑΕΚ θα πρέπει να θέλει κάτι τέτοιο.

"Δίψα" για την συνέχεια

Και η ομάδα και οι οπαδοί της θα πρέπει να ανυπομονούν για τη συνέχεια του Κυπέλλου. Μια κλήρωση με ομάδα Σούπερλιγκ στην επόμενη φάση και στους οκτώ αυτό που δεν μπορεί να γίνει στους 16: μια κλήρωση με έναν εκ των δύο μεγάλων που συνεχίζουν. Μια διασταύρωση με Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό.

Ναι, ίσως η ΑΕΚ να μην είναι ακόμα έτοιμη για τέτοια δοκιμασία. Αλλά μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το διαπιστώσει. Καλά είναι τα ματς στη Football League για την πρόοδο της ομάδας, για τη διαρκή βελτίωση των παικτών, αλλά και του ίδιου του προπονητή. Όμως, το έργο της φετινής ΑΕΚ είναι σαν το σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Μαθαίνεις κάθε μέρα (αν το θες), αλλά που και που χρειάζονται τεστ, εξετάσεις.

Η ώρα που θα δεις που βρίσκεσαι, εκεί που τα πράγματα θα είναι εξ ορισμού δύσκολα. Η ΑΕΚ ανεβαίνει, έρχεται, αλλά πλέον χρειάζεται τεστ. Το Κύπελλο είναι αυτό που μπορεί να της τα δώσει. Όχι σώνει και ντε για να θριαμβεύσει και να αποδείξει πως το μέγεθός της είναι πάντα μεγάλο, ακόμα και μια κατηγορία κάτω και με ρόστερ “χαμηλού ακόμα επιπέδου”.

Επιτυχία ή αποτυχία είναι εξίσου ευπρόσδεκτες. Δεν θα αλλάξει κάτι στη μεγάλη ιστορία της ΑΕΚ το πως θα τα πάει φέτος στο Κύπελλο. Όμως, τα τεστ θα είναι καλό να γίνουν, πρέπει να γίνουν. Αυτό που ζει η ΑΕΚ εδώ και δύο χρόνια είναι πρωτόγνωρο, σε συνθήκες παντελώς άγνωστες.

Πρωτόγνωρο περιβάλλον

Η Ένωση ζει κάτι πολύ περιέργο: προσαρμόζεται σε ένα περιβάλλον ενώ ταυτόχρονα κάνει τα πάντα για να βγει απ’αυτό, να το αφήσει πίσω. Φτιάχνει ένα αεροπλάνο εν πτήση και ταυτόχρονα το ετοιμάζει για μεγαλύτερα ύψη. Μέσα σ’όλα αυτά δεν είναι εύκολο το να ξέρει που βρίσκεται. Πως πάει η διαδικασία, τι απ’αυτά που έχει τώρα μπορεί να κρατήσει, τι πρέπει να πετάξει και τι να βελτιώσει.

Εννοείται πως η ΑΕΚ δεν θα παίξει του χρόνου στη Σούπερλιγκ με την ομάδα που έχει τώρα. Κάποιοι θα είναι σίγουρα σ’αυτήν, κάποιοι άλλοι σίγουρα δεν θα είναι. Για όλους χρειάζονται δοκιμασίες που βοηθήσουν σε μια καλύτερη αξιολόγηση. Γι’αυτούς που όλοι ελπίζουν πως θα είναι παρόντες και πολύτιμοι του χρόνου, γι’αυτούς που υπάρχουν αμφιβολίες για το αν αξίζουν θέση στην ομάδα που θα αγωνιστεί στη Σούπερλιγκ.

Το ματς που περίμεναν όλοι

Είμαι σχεδόν σίγουρος πως κανένα απ’τα ματς που έγιναν τους τελευταίους 21 μήνες δεν έδωσαν στους φίλους της ομάδας την αίσθηση που πήραν απ’τον αγώνα κόντρα στον Ατρόμητο. Υποθέτω πως το ίδιο ισχύει και εντός του ποδοσφαιρικού τμήματος. Και σίγουρα οι κρίσεις για την απόδοση των παικτών θα γίνουν με πολύ διαφορετικό πρίσμα απ’αυτό που γίνονταν μέχρι τώρα. Γιατί ήταν ένας “κανονικός” αγώνας.

Ένας αγώνας κόντρα σε ομάδα της Σούπερλιγκ σίγουρα τους έκανε όλους να συζητούν σε διαφορετική βάση και να ανυπομονούν για τα παιχνίδια της επόμενης σεζόν, εκεί που ανήκουν. Θεωρώ πως μέχρι τότε, θα πρέπει να ανυπομονούν για τα ματς στις επόμενες φάσεις του Κυπέλλου. Να περάσουν στους οκτώ και εκεί ή αργότερα να παίξουν με Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό.

Και όχι, δεν εννοώ να βρει ο Τίγρης στο δρόμο του τον Βαγγέλη και να δείξει ο ένας στον άλλον ποιος είναι το αφεντικό, ποιος έρχεται, ποιος είναι ο πιο δυνατός, σ’ένα πολεμικό σκηνικό. Δεν μου έχουν λείψει αυτά απ’την ΑΕΚ, όπως δεν μου έχει λείψει το να τη βλέπω να μιλάει με άθλιο και ντροπιαστικό για την ίδια τρόπο μέσω του επίσημου λογαριασμού της στο Facebook.

Μου έλειψε να βλέπω την ΑΕΚ σε “κανονικούς” αγώνες. Και πέρα απ’την ικανοποίηση της δική μου νοσταλγίας ή της ανυπομονησίας των φίλων της, θεωρώ πως τίποτα δεν θα κάνει περισσότερο καλό στην Ένωση απ’το να βρει κι άλλους τέτοιους αγώνες στη συνέχεια του Κυπέλλου. Ένας εύκολος δρόμος προς τον τελικό χωρίς να βρει κανέναν μεγάλο μέχρι εκεί δεν θα πρέπει να είναι ιδεατό σενάριο.

Το καλύτερο είναι όσο το δυνατόν δυσκολότερα τεστ. Για την ομάδα, για τους Έλληνες παίκτες, για τους ξένους, για τον προπονητή, για τον κόσμο, για τη διοίκηση.