Εκεί θα κριθεί η πρόκριση του Παναθηναϊκού

Ο Θέμης Καίσαρης πιάνεται από τη... ρήση του Σπύρου Λιβαθηνού - Πυθία και καταπιάνεται με τρία πράγματα που είδε στο πρώτο παιχνίδι και η κατάλληλη διαχείρισή τους στη ρεβάνς θα δώσουν την πρόκριση στα πλέι οφ.

31 ΙΟΥΛ 2014

Στο post game του Σταντάρ Λιέγης - Παναθηναϊκός ο Σπύρος Λιβαθηνός έγραψε ιστορία με το σχόλιό του: "Είναι ένα πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Αν και κατά τη γνώμη μου, το 0-0 είναι ένα πολύ κακό σκορ". Στην αρχή γελάς, αλλά μετά διαπιστώνεις πως το σχόλιο είναι κορυφαίο. Το κοιτάς απ’ τη μία, το κοιτάς απ’ την άλλη, αλλά άκρη δεν βγάζεις.

Σαν τους χρησμούς της Πυθίας. Φάσκει - αντιφάσκει, αλλά την Τρίτη το βράδυ θα είναι σίγουρα ένα δικαιωμένο σχόλιο. Αν ο Παναθηναϊκός προκριθεί, το 0-0 του πρώτου αγώνα ήταν ένα πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα, πάνω στο οποίο έχτισε η ομάδα για να πάρει τη νίκη - πρόκριση στην Αθήνα. Αν ο Παναθηναϊκός αποκλειστεί, σίγουρα θα είναι μια οδυνηρή απόδειξη πως έχει δίκιο ο Λιβαθηνός και το 0-0 είναι ένα πολύ κακό σκορ.

Υποθέτω πως ο Λιβαθηνός απλώς ήθελε να πει πως καλό είναι να μη χάνεις στο πρώτο ματς, αλλά απ’ την άλλη το 0-0 δεν είναι πια ένα σκορ που σου δίνει προβάδισμα στη ρεβάνς, όπως συνέβαινε κάποτε, γι’ αυτό άλλωστε και ο Γιάννης Αναστασίου το χαρακτήρισε "πονηρό" αποτέλεσμα. Στο φινάλε, ακόμα και το να έχεις τον επαναληπτικό στην έδρα σου, δεν λέει πια και πάρα πολλά: τα τελευταία 6 χρόνια οι 10 απ’ τις 12 ομάδες που πήραν το εισιτήριο για τον τελικό του Champions League έπαιξαν εκτός έδρας στο 2ο ημιτελικό.

Μέχρι να έρθει η Τρίτη και να μάθουμε ποιο κομμάτι της ρήσης του Λιβαθηνού θα δικαιωθεί, μπορούμε να σταθούμε σε τρία πράγματα.

Αν δεν μπορείς να πιέσεις, τότε πάρε την μπάλα

Μεγάλο κομμάτι της φιλοσοφίας και των "μπορώ" του περσινού Παναθηναϊκού βασίστηκε στην ένταση που έβγαζε στο χορτάρι και στην πίεση ψηλά. Τα κλεψίματα και ο υψηλός ρυθμός ήταν εκεί για να καμουφλάρουν τις ατομικές αδυναμίες και έτσι ο Παναθηναϊκός μπορούσε πχ. να βρει από κλέψιμο τις καθαρές φάσεις που δεν μπορούσε να βγάλει συχνά βασισμένος στην ατομική ποιότητα.

Μ’ αυτά ως δεδομένα, θα περίμενε κανείς πως ο Παναθηναϊκός θα ήταν επικίνδυνος στη Λιέγη όταν δεν θα είχε την μπάλα, θα αμυνόταν με ασφάλεια πίσω απ’ αυτήν και θα έκλεβε για να βγει στην κόντρα. Τελικώς, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Με τη Σταντάρ να έχει την κατοχή στο πρώτο μέρος (61%-39% ήταν περίπου στο μισάωρο), ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην είχε δεχθεί τίποτα κλασικές ευκαιρίες, αλλά δεν πατούσε καλά πίσω απ’ την μπάλα, ούτε ιδιαίτερα απειλητικός ήταν.

Το διαφαινόμενο πρόβλημα λύθηκε με την κατοχή. Οι "πράσινοι" πήραν την μπάλα, ανέβηκαν πιο ψηλά και έγιναν αφεντικά. Οι φάσεις πλέον ήταν γι’ αυτούς και όχι για τη Σταντάρ. Ο Νάνο μπήκε στο ματς (στο πρώτο μέρος έμεινε πίσω αφού οι Βέλγοι έπαιζαν συνέχεια απ’ την πλευρά του), το ίδιο και ο Ατζαγκούν και με άξονα τον Ζέκα ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε.

Πέτριτς

Ο Πέτριτς δημιουργεί δυο ειδών συζητήσεις, ακριβώς γιατί η παρουσία του έχει δύο όψεις. Μ’ αυτόν ως παρτενέρ του Μπεργκ στο ρόμβο, ο Παναθηναϊκός γίνεται συχνά πιο "βαρύς", αφού δεν υπάρχει η διαρκής κίνηση και το τρέξιμο που δίνουν ο Καρέλης και ο Κλωναρίδης όταν παίζουν στη θέση του, ενώ επίσης λείπει το πλάτος, αφού ο Πέτριτς κινείται περισσότερο κεντρικά.

Απ’ την άλλη, όμως, ο Κροάτης έχει την ποιότητα να φτιάξει φάσεις ακόμα και όταν δεν τον βλέπεις να συμμετέχει πολύ στο ματς. Στη Λιέγη, αυτός ήταν που έφτιαξε την καλύτερη φάση του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, όταν σήκωσε το κεφάλι και τροφοδότησε άψογα τον Μπεργκ στην κίνηση στο 2ο δοκάρι, κι αυτός ήταν στο φινάλε της πιο ωραίας ανάπτυξης των "πράσινων" στο 2ο ημίχρονο, όταν τον βρήκε το "τσίμπημα" του Αντζαγκούν, με τον Κροάτη να μην κάνει καλή επιλογή.

Ο Παναθηναϊκός κάτι κερδίζει και κάτι χάνει με τον Πέτριτς, εκτός κι αν φέτος παρουσιαστεί ακόμα πιο ελαφρύς κατά τη διάρκεια της σεζόν. Μέχρι τότε, το σίγουρο είναι πως ο Κλωναρίδης δικαιούται ακόμα περισσότερες ευκαιρίες απ’ τις περσινές, αφού του πάει κουτί ο ρόλος του δεύτερου φορ. Ίσως χθες θα έπρεπε να μπει νωρίτερα, ειδικά απ’ τη στιγμή που πέρσι έδειξε πως τα εκτός έδρας ματς του πηγαίνουν καλύτερα.

Χωρίς προβάδισμα

Για να επιστρέψουμε εκεί που ξεκινήσαμε, το πώς βλέπεις το 0-0 στη Λιέγη είναι θέμα πρίσματος. Αν σκεφτείς την πορεία που έχει διανύσει ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια, δεν μπορείς παρά να χαρακτηρίσεις θετικό πως αυτή η ομάδα, χωρίς προσθήκη στο ρόστερ που τελείωσε την περσινή σεζόν, επέστρεψε στην Ευρώπη με ένα 0-0 εκτός έδρας. Απ’ την άλλη, αν σκεφτείς την εικόνα του αγώνα, τότε ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να έχει κερδίσει στο Βέλγιο. Όχι γιατί ήταν δα τόσο καλύτερος απ’ τη Σταντάρ ή γιατί έκανε καμιά τρομερή εμφάνιση απέναντι σε δυνατό αντίπαλο, αλλά γιατί ναι, το 0-0 εκτός έδρας δεν δίνει κανένα αβαντάζ.

Με τον τρόπο που κύλησε το πρώτο ματς, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να αποκτήσει προβάδισμα.