Ένα ντέρμπι χωρίς μυστικά
Το ντέρμπι μας άφησε γεμάτους από ποδοσφαιρικές εικόνες και χωρίς μυστικά που χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση.
Δεν υπάρχουν και πολλά να προστεθούν σ’αυτά που συζητιόνται μετά το 2-2. Ο Μαυρίας, ο Χολέμπας, το “δεν παίζω” του Ολυμπιακού στο 2ο ημίχρονο, η λάθος απόφαση του Ζαρντίμ να αφήσει την ομάδα του με έναν χαφ λιγότερο από το 63’ και μετά, το ισχυρότερο κίνητρο των παικτών του Παναθηναϊκού.
Για το τελευταίο μιλούσαμε και στο τέλος του κειμένου που ανέβηκε πριν από τη σέντρα. Μπορεί το αγωνιστικό αβαντάζ του Ολυμπιακού να ήταν φανερό, αλλά εξίσου φανερό ήταν πως ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που πάει με την πρέπουσα ψυχολογία στον αγώνα:
“Το κίνητρο εκείνου που θέλει να μείνει ζωντανός έστω και για ένα βράδυ, ακόμα κι αν ξέρει πως στο τέλος της χρονιάς δεν θα πανηγυρίσει, είναι πάντα, έστω και οριακά, πιο ισχυρό απ’το κίνητρο εκείνου που ψάχνει μια επιβεβαίωση ανωτερότητας, ακόμα κι αν δεν την χρειάζεται 100%.”
Φλόγες
Η διαφορά στην προσέγγιση νομίζω πως αποτυπώθηκε έντονα στον πανηγυρισμό των παικτών. Ο Μαυρίας τρέχει να πανηγυρίσει και τα μάτια του πετάνε φλόγες. Ο Τζεμπούρ όχι μόνο δεν ξεσπά, αλλά σχεδόν αρνείται να πανηγυρίσει. Αντιμετωπίζει τα γκολ του σαν κάτι το αναμενόμενο, λες και δεν σκόραρε σε ντέρμπι, αλλά απλώς ανέβασε τον δείκτη του σκορ σε αγώνα κόντρα στον Λεβαδειακό.
Έτσι τον “έστειλε” στο ντέρμπι ο Ολυμπιακός, έτσι φέρθηκε ο Αλγερινός. Η νίκη ήταν σίγουρη, το θέμα ήταν η συντριβή. Δεν μπορώ να θυμηθώ ομάδες που πήγαν με αυτήν την λογική σε ντέρμπι και πέτυχαν τον στόχο τους. Αντιθέτως μπορώ να θυμηθώ δεκάδες περιπτώσεις που η υπερβολική σιγουριά κι αυτοπεποίθηση γύρισαν μπούμερανγκ.
Ο ανώτερος παίζει
Σίγουρα, η χαλαρότητα και η πίστη στην ανωτερότητα δεν είναι πάντα κακός σύμμαχος. Ο Μπέκαμ είχε γράψει σε ένα από τα βιβλία του πως κατάλαβε πως η Βραζιλία θα αποκλείσει την Αγγλία στο Μουντιάλ του 2002 από την συμπεριφορά των Βραζιλιάνων στο ημίχρονο: “Το ματς ήταν 1-1, εμείς ήμασταν σχεδόν άσπροι από το άγχος κι αυτοί χαμογελούσαν κι έκαναν πλάκα μεταξύ τους λίγο πριν βγούμε για την μάχη του 2ου ημιχρόνου. Εκεί κατάλαβα πως μας έχουν”.
Δεν είναι κακό να αισθάνεσαι ανώτερος. Κακό είναι να μην συνοδεύεις αυτήν την πίστη με την ανάλογη συμπεριφορά. Δεν είναι πως οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν προσπάθησαν. Απλώς, δεν “έπαιξαν” όσο θα έπρεπε. Βρήκαν το πρώτο γκολ μετά από βολέ του Καρνέζη και την άμυνα του Παναθηναϊκού σε κακή τοποθέτηση, βρήκαν ένα δεύτερο από κόρνερ και βγήκαν στο 2ο ημίχρονο με την σκέψη πως όλα έρχονται χαλαρά: “Προηγήθηκαν και παρόλα αυτά είμαστε μπροστά χωρίς καν να ιδρώσουμε”.
Το μομέντουμ ήταν του Ολυμπιακού κι αντί να το διαχειριστεί, δεν έπαιξε. Άφησε άκοπα την μπάλα στον Παναθηναϊκό και περίμενε, χωρίς καν να απειλεί στην κόντρα, με εξαίρεση τα δύο σόλο του Μασάντο πάνω στην γραμμή, που έφεραν τα δύο σουτ του Φουστέρ. Μόνο που αυτά έγιναν αφού οι γηπεδούχοι είχαν ανακτήσει την ψυχολογία τους, είχαν ήδη ισοφαρίσει, είχαν δει πως “έχουν” το ματς και κυνηγούσαν με θάρρος την νίκη, όχι μόνο την απλή “επιβίωση”.
Όχι μόνο τα γκολ
Θα είναι λάθος να εστιάσει κανείς μόνο στον “άφαντο” Χολέμπας, στο γκολ του Μαυρία και το αυτογκόλ του Μανωλά (ναι, είναι αυτογκόλ, μόνο ο Μανωλάς βρίσκει την μπάλα). Κι αυτό γιατί ο Μαυρίας δεν έκανε μόνο αυτά. Έβγαλε μόνο τον Ζεκά στην περιοχή δύο φορές στο πρώτο ημίχρονο, με τον Πορτογάλο να στέλνει άουτ την ελεύθερη κεφαλιά και να χάνει το κοντρόλ στην δεύτερη περίπτωση.
Επιπλέον, η χαλαρότητα του Ολυμπιακού κι η μεγάλη θέληση του Παναθηναϊκού δεν καθρεφτίζονται μόνο στις φάσεις των δύο γκολ, αλλά και στην αμυντική συμπεριφορά στις στημένες φάσεις, εκεί που φαίνεται η συγκέντρωση. Μόλις στο 10’ ο Βύντρα έπιασε σκαστή κεφαλιά με την μπάλα να περνάει άουτ. Στο 24’ ο Τοτσέ πήρε μόνος την κεφαλιά με τον Φουστέρ να βγάζει την μπάλα πάνω από τη γραμμή. Οι πράσινοι κέρδιζαν τις μονομαχίες, έβρισκαν κενά, παρήγαγαν με σχέδιο και με πίστη και το έκαναν σ’όλη τη διάρκεια του αγώνα, όχι μόνο στα δύο γκολ και τις χαμένες ευκαιρίες στο τέλος.
Άδικο
Ο Ολυμπιακός είχε κάθε λόγο να αισθάνεται ανώτερος πριν την σέντρα. Μόνο που όταν συμβαίνει αυτό, παίρνεις την μπάλα και παίζεις, παράγεις, επιβάλλεσαι. Ψάχνεις την δράση, όχι την αντίδραση. Δεν αρκείσαι σε δυο φάσεις στην κόντρα, σε άλλα δύο ατομικά σόλο στην γραμμή (Μασάντο) και σε ένα καλό στημένο. Οι ερυθρόλευκοι “κατάφεραν” ένα σπάνιο συνδυασμό: δεν έφτιαξαν ούτε μια φάση οργανωμένα και με πολλούς ποδοσφαιριστές, ενώ ταυτόχρονα αυτοί παρουσίασαν τα μεγάλα αμυντικά κενά.
Η τακτική του Ζαρντίμ δεν δικαιώθηκε παρά μόνο στο ελάχιστο, την ώρα που οι παίκτες του Παναθηναϊκού κι ο Ρότσα δικαιούνται να λένε πως η προσπάθειά τους και η θαρραλέα προσέγγιση του αγώνα δεν ανταμείφθηκε 100% στο τελικό 2-2.
Διαβάστε ακόμη:
Ηγετική ομιλία Ιμπαγάσα στα αποδυτήρια
Καραπαπάς: "Απαράδεκτη η φιλοξενία"
Ρότσα: Ο Παναθηναϊκός θα γίνει ξανά δυνατός
Ζαρντίμ: "Μας κόστισαν τα αμυντικά λάθη"
Αλαφούζος: "Ο διαιτητής σφύριζε ανάποδα"
Τοροσίδης: "Δεν μου φτάνει η ισοπαλία"
Θεοδωρίδης: "Για μένα, ηττηθήκαμε σήμερα"
