Αναζητείται… φρένο και… Μοράτα!

Ο Δημήτρης Καρύδας παραθέτει τα τελευταία δεδομένα του τελικού της Ευρωλίγκας, λίγες ώρες πριν από το τζάμπολ.

17 ΜΑΪ 2015

Την περασμένη Τετάρτη, η Μαδρίτη ζούσε μόνο για τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ένα βράδυ νωρίτερα, η "μισητή" Μπαρτσελόνα είχε περάσει στον τελικό και όλοι ονειρεύονταν ένα el classico στο Βερολίνο, το απόλυτο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με φόντο το πιο βαρύ τρόπαιο της ηπείρου. Γεμάτα κόσμο τα καφέ και οι μπιραρίες, άδειασαν σε μηδέν χρόνο μετά το τέλος του παιχνιδιού. Βλέπαμε το παιχνίδι σε ένα από αυτά. Σχεδόν όλη η ομάδα της Nova που έχει έρθει στη Μαδρίτη.

Η αποτυχία της ποδοσφαιρικής Ρεάλ και οι αντιδράσεις

Η αλήθεια είναι ότι την αφεντιά μου πιο πολύ την απασχολούσε η εξαιρετική μπύρα Mahu παρά τα ποδοσφαιρικά δρώμενα για τα οποία είμαι μάλλον αδαής. Αφού δεν έπαιζε η Μάντσεστερ μόνο για φιλολογικούς λόγους με απασχολεί ένας ημιτελικός στο ποδόσφαιρο.

Από το δημοσιογραφικό κουβεντολόι έμαθα μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Πόσο γεμάτο αθλητικά ήταν το επόμενο πενθήμερο με τη διεξαγωγή του φάιναλ φορ αλλά και του αγώνα Ατλέτικο-Μπαρτσελόνα. Και το σημαντικότερο: Ότι ο κόσμος της Ρεάλ είναι ελιτίστικος, έχει δει πολλά και από το….στόμα του δεν έχει ξεφύγει κανείς και κανείς δεν έχει γλιτώσει το κράξιμο και τις αποδοκιμασίες. Στην κατηγορία "κανείς" συμπεριλαμβάνονται παίκτες και προπονητές της ίδιας της Ρεάλ.

Φαντάζομαι ότι 10.000 από δαύτους που θα είναι απόψε στο γήπεδο περιμένουν πως και πως την εξιλέωση και τη λύτρωση από την ομάδα μπάσκετ. Το έγραψε μέσες άκρες και ένας αρθρογράφος της Μάρκα: "Τώρα ποντάρουμε στο λιγότερο πιθανό σενάριο πριν από μερικούς μήνες: Να δούμε την ομάδα μπάσκετ στον τελικό και πρωταθλήτρια Ευρώπης και όχι την ποδοσφαιρική. Αλλά αν δεν τα καταφέρουν και φέτος μέσα στην πόλη μας, καλύτερα να αλλάξουν πόλη"…Αυτό πόνεσε…

Ο κόσμος και ο χρονος...

Ειδικά, μάλιστα από τη στιγμή που έχουν να δουν 20 χρόνια ένα Ευρωπαϊκό μετά το τελευταίο που πήραν στην όχι μακρινή Σαραγόσα το 1995 με προπονητή τον Ομπράντοβιτς και ένα αξεπέραστο δίδυμο ψηλών (Σαμπόνις- Αρλάουσκας). Ο κόσμος μπορεί να αποδειχθεί ο μεγαλύτερος εχθρός ή ο καλύτερος σύμμαχος του Ολυμπιακού. Ο κόσμος και ο χρόνος…

Ένας τελικός, το επιστέγασμα των προσπαθειών μιας ολόκληρης χρονιάς είναι σύνθετη διαδικασία. Το προπονητικό επιτελείο του Ολυμπιακού είχε μελετήσει όλους τους αντιπάλους και έχει φτιάξει τα πλάνα του από την Αθήνα. Δεν περίμενε να κάνει όλη τη δουλειά μέσα σε 48 ώρες στη Μαδρίτη. Η τεχνική προσέγγιση ενός τέτοιου αγώνα είναι σχετικά εύκολη. Μόνο που ορισμένες φορές μπορεί να αποδειχθεί και το πιο άχρηστο πράγμα στον κόσμο και στο τέλος του τελικού τα πλάνα να έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια. Τέτοιες μέρες πάνω κάτω πριν από δύο χρόνια στο Λονδίνο η κοινή λογική έλεγε ότι ο Ολυμπιακός έπρεπε να βάλει τη Ρεάλ να σκεφτεί, να την υποχρεώσει να παίξει με λογική και να επαναλάβει ο Ολυμπιακός μια εμφάνιση ανάλογη με αυτή του ημιτελικού όταν σε παιχνίδι χαμηλού τέμπο είχε κλειδώσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Αντ΄ αυτού είδαμε τη Ρεάλ να ξεφεύγει στην πρώτη περίοδο και να στήνει το χειρότερο δυνατό σκηνικό για οποιονδήποτε αντίπαλο. Είχε βάλει τις καλύτερες βάσεις για να κερδίσει το στοιχειωμένο τρόπαιο, το καταραμένο 9ο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που ψάχνει από το 1995. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με το λιγότερο προβλέψιμο σενάριο. Έπαιξε για τρεις περιόδους μπάσκετ στιλ….Ρεάλ, ο Σπανούλης ήταν σεληνιασμένος και στο τέλος σήκωσε το τρόπαιο με το ταμπλό να γράφει το εξαιρετικά σπάνιο για τις μέρες μας τριψήφιο άθροισμα πόντων στην πλευρά του νικητή.

Δύσκολο να επαναληφθεί η ιστορία

Οι σημειολόγοι μπορούν να πουν ότι δεν είναι απίθανο απόψε να επαναληφθεί η ιστορία. Προσωπικά, το βλέπω δύσκολο ο Ολυμπιακός να κερδίσει ένα ματς 90 ή 100 πόντων μέσα στο σπίτι της Ρεάλ. Βλέπω ακόμη πιο δύσκολο να κερδίζει τον τελικό τρέχοντας ασύστολα απέναντι σε μια ομάδα που κάνει το ίδιο με μεγαλύτερη άνεση. Συνεπώς αναζητείται το…φρένο που θα βάλει τη Ρεάλ να σκεφτεί. Ο χαμηλός ρυθμός που θα κρατήσει το παιχνίδι μαζεμένο, τον Ολυμπιακό κοντά στο σκορ και θα κάνει το άγχος…επιδημία. Επιδημία που θα εξαπλωθεί όχι μόνο στον πάγκο της Ρεάλ αλλά και στην εξέδρα. Ο κόσμος, ένα κοινό απαιτητικό και παράξενο, θα απογοητευτεί πιο γρήγορα από τον Ρούντι, τον Σέρχιο και τον Ρέγιες.

Για να γίνει αυτό δεν χρειάζεται μόνο η επιμονή στο πλάνο του Σφαιρόπουλου. Πάνω και πριν από όλα χρειάζεται οι παίκτες του Ολυμπιακού να παλέψουν για κάθε μπάλα, για κάθε κατοχή, για κάθε ριμπάουντ και να παίξουν άμυνα όχι απλά στο όριο του φάουλ αλλά και πάνω από αυτό. Πολλοί βλέποντας τον ημιτελικό έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η Ρεάλ παραμένει μια αφελής ομάδα που της αρέσει να τρέχει, per mare, per terra, και να σκοράρει +90 πόντους. Η αλήθεια όμως είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες ο Λάσο έχει πειστεί από τους βοηθούς του και ειδικότερα από τον Ζαν Τάμπακ ότι η άμυνα θα τον βοηθήσει να πάρει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο και να σώσει ενδεχόμενα τη δουλειά για την οποία…καραδοκούν στη γωνία 4-5 από τους κορυφαίους Ευρωπαίους συναδέλφους του. Μπορεί η Ρεάλ να δέχτηκε πάνω από 85 πόντους στον ημιτελικό αλλά στο σημείο που έκανε τη διαφορά στη δεύτερη περίοδο έπαιξε εξαιρετική άμυνα που της έδωσε το δικαίωμα να δημιουργήσει το επί μέρους 35-14, σκορ που ουσιαστικά κλείδωσε την πρόκρισή της.

Η αποψινή Ρεάλ μπορεί να αποδειχθεί πολύ εύκολος αντίπαλος, αλλά μπορεί να δημιουργήσει και ανεξέλεγκτες καταστάσεις αν ο Ολυμπιακός χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του για 3-4 λεπτά. Το σίγουρο είναι ότι ο τελικός του Λονδίνου συνιστά από κάθε πλευρά και σε κάθε περίπτωση μια ιδιαιτερότητα που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί. Αλλά με τον Ολυμπιακό ποτέ δεν ξέρεις και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Καλού κακού πάντως χρήσιμο θα ήταν να βρεθεί κάποιος να θυμίσει στους Μαδριλένους, τόσο στο παρκέ όσο και στην εξέδρα ότι υπάρχουν και στο μπάσκετ….Μοράτα που μπορούν να αδειάσουν τα καφέ και τις μπυραρίες της πόλης για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια εβδομάδα.