Ούτε να τον αγοράσει δεν μπορεί, όχι να τον νικήσει

Ο Γιάννης Ζωιτός γράφει για τον μαλαματένιο Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚΑ, στην οποία το μόνο που της απομένει είναι να τον... αγοράσει.

16 ΜΑΪ 2015

Το νέο κεφάλαιο στο βιβλίο των θρύλων του Θρύλου γράφηκε ήδη στη Μαδρίτη. Η έκβαση του τελικού, αν δηλαδή επαναληφθεί ο θρίαμβος του Λονδίνου ή όχι, δεν θ' αλλάξει την άποψη ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο η πιο επιτυχημένη ομάδα των τελευταίων ετών στην Ευρώπη, όπως επαίρεται συνεχώς ο Γ.Αγγελόπουλος, αλλά και η πιο... ακριβή των υπολοίπων. Χρυσάφι 24 καρατίων.

Τα εκατομμύρια των εκατομμυριούχων της ΤΣΣΚΑ (της Ρεάλ ή της Φενέρμπαχτσε) δεν φτάνουν για ν' εξαγοράσουν αυτό που έχει καταφέρει στην πάροδο των ετών η ελληνική ομάδα, παρά τη δραματική μείωση του μπάτζετ από σεζόν σε σεζόν (γιατί δεν γίνεται αλλιώς). Δεν φτάνουν ούτε καν για να την αποκλείσουν -σε μονό ματς- και τα παραδείγματα διαδέχονται το ένα το άλλο.

Άλλο Πειραιάς, άλλο Μόσχα

Πάνε χρόνια που οι Ρώσοι προσπαθούν ν' αντιγράψουν το "ερυθρόλευκο" μοντέλο και να "κλέψουν" την πατέντα, το αυθεντικό σχέδιο. Έπεισαν κάποτε τον Τεόντοσιτς να τους ακολουθήσει για να τον χρίσουν ηγέτη στη Μόσχα, πιστεύοντας ότι μαζί του θα πορευτούν σ' ένα δρόμο γεμάτο επιτυχίες. Αργότερα δελέασαν τον Κάιλ Χάινς μ' ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για να ενισχύσουν τη φροντ λάιν, θεωρώντας ότι ήταν το κομμάτι που τους έλειπε.

Δεν ήξεραν όμως πως το περιβάλλον εκκόλαψης διαφέρει.

Ακόμη κι αν ταξιδέψουν από τη Μόσχα για την Αθήνα μ' ένα ελικόπτερο λεφτά και πάνε στους Αγγελόπουλους, εκεί στη Χαλυβουργική, για να εξασφαλίσουν το manual, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Το πρόβλημα δεν θα είναι οι γραμμένες στα ελληνικά οδηγίες που θα τους μπερδεύουν. Τους λείπει η φλόγα, τους λείπει η διάθεση. Περισσότερο ξοδεύουν για να ξοδεύουν, κομπάζοντας για το ακριβότερο ρόστερ της διοργάνωσης, παρά για να παράξουν.

Με την πρόσληψη του Ιτούδη επιχείρησαν ν' αποκτήσουν την εξελιγμένη τεχνογνωσία των Ελλήνων προπονητών. Έμοιαζε να τα καταφέρνουν αυτή τη φορά, αφού το +9 στα 3,5 λεπτά πριν από τη λήξη του ημιτελικού προσέφερε ασφάλεια. Ποτέ όμως δεν έβγαλαν στο παρκέ τη σιγουριά που είχε ο Πρίντεζης όταν σηκωνόταν από το έδαφος για να σκοράρει. Ο Βοροντσέβιτς έμεινε στους πέντε πόντους της αρχής, ο Μαρκοϊσβίλι μπήκε και δεν ακούμπησε και ο Κιριλένκο εξαφανίστηκε.

Ποτέ δεν ένιωσαν την αυτοπεποίθηση του Σπανούλη όταν σκόραρε για τρεις και μείωσε στους έξι, άσχετα από το αν είχε χάσει έντεκα από τα προηγούμενα δώδεκα σουτ. Ο Ντε Κολό έμοιαζε ανώριμος, ο Τεόντοσιτς εκτός κλίματος και ο Ουίμς ξεχασμένος στο τελευταίο ματς των πλέι οφ με τον Παναθηναϊκό.

Ποτέ δεν βρήκαν τα κότσια να πάνε πρώτοι πάνω στην μπάλα όπως ο Παπαπέτρου ή ο Ντάνστον. Ο Κάουν τελείωσε μόνο τις εύκολες μπάλες και ο Χριάπα έπαιζε σαν βετεράνος. Λύγισαν άπαντες στην ιδέα της ήττας.

Μπολιάζονται με την ιδέα

Ναι, το "ό,τι πληρώσεις παίρνεις" ισχύει και δεν αμφισβητείται ούτε στο μπάσκετ. Διότι, κακά τα ψέματα, με το χρήμα κινείται ο μύλος. Τούτος ο Ολυμπιακός όμως, ως ξεχωριστός οργανισμός (από τη διοίκηση μέχρι τον τελευταίο της αποστολής), δεν αποτελεί μονάχα την εξαίρεση που έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Έχει γράψει από την αρχή ένα δικό του κώδικα λειτουργίας και βάσει αυτού έχει μετατραπεί σε γητευτή των επιτυχιών, με τον καθένα που έρχεται να μπολιάζεται στην ίδια νοοτροπία.

Δεν ακυρώνει ουδείς τη δουλειά του Σφαιρόπουλου, ο οποίος κατάφερε με την ηρεμία που μετέδωσε στην ομάδα να διατηρήσει ψύχραιμους τους παίκτες του. Ακόμη κι όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο άλλαξε τον Σπανούλη το είχε σκεφτεί καλά πριν ενεργήσει. Όμως το ίδιο αποδοτικός ήταν ο Μπαρτζώκας στη μετά Ίβκοβιτς εποχή, ο Παπανικολάου πριν έρθει ο... Παπαπέτρου και γίνει ο παίκτης - κλειδί του ημιτελικού, ο Λο πριν πάρει τη θέση του ο Λαφαγέτ και ο Άντιτς προτού ντυθεί στα ερυθρόλευκα ο Ντάνστον.

Σ' ένα σύνολο που διέπεται από αρχές, είναι φύσει αδύνατο να μην εξελιχθούν δυνατοί χαρακτήρες που ο καθένας θα νιώθει τιμή να δουλεύει δίπλα στον άλλον. Την ίδια στιγμή αποβάλλονται οι παρείσακτοι οργανισμοί που δεν ταιριάζουν με τους υπολοίπους, κυρίως δε με τον άξονα Σπανούλη.

Ανεκτίμητη αξία

Το αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να νικήσει για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια τη Ρεάλ, πετυχαίνοντας κάτι ακόμη δυσκολότερο από το έπος στο Λονδίνο όταν επέστρεψε από το -17, είναι το λιγότερο.

Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής, η επιτυχία δεν χρειάζεται να ζυγίζει όσο τα κιλά του τροπαίου. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι η ικανοποίηση της υπέρβασης. Και ο Ολυμπιακός, ξεπερνώντας κάθε φορά το δικό του ταβάνι, έχει πετύχει να μην θεωρείται τίποτα θέσφατο και δεδομένο.

Αλήθεια, πόσο κοστίζει όλο αυτό; Ο Βατούτιν ρωτάει...