Κατέφαγε τις σάρκες του, παραμονεύουν τα όρνια

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού που γεννήθηκαν πριν από το 1983-84, αυτοί δηλαδή που πρόλαβαν τις τελευταίες πραγματικά ένδοξες ημέρες της ομάδας, προφανώς και αισθάνονται βαριά ηττημένοι από το βράδυ του Σαββάτου.

22 ΝΟΕ 2015

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού που γεννήθηκαν πριν από το 1983-84, αυτοί δηλαδή που πρόλαβαν τις τελευταίες πραγματικά ένδοξες ημέρες της ομάδας, προφανώς και αισθάνονται βαριά ηττημένοι από το βράδυ του Σαββάτου.

Ο αγαπημένος τους σύλλογος (για να είμαστε πιο ακριβής η ποδοσφαιρική έκφανσή του) κατέφαγε μέχρι τέλους τις έτσι και αλλιώς άρρωστες σάρκες του. Βουλιμικές, με δίψα για αίμα και κρέας, oι ορδές δεν άφησαν ίχνος από αυτό στο ταλαιπωρημένο σώμα του Παναθηναϊκού.

Οι δικαιολογίες, αυτή τη φορά, στέρεψαν απελπιστικά. Ηταν μία επίδειξη αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς που έγινε ανεκτή (αν δεν ενθαρρύνθηκε κιόλας) από τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ο οποίος, χρόνια τώρα, έπαιζε με τη φωτιά και τελικά κάηκε. Οχι μόνος του όμως καθώς στην πυρά της δικής του χλεύης παρασύρει όλο το παναθηναϊκό οικοδόμημα.

Ο Γιάννης Αλαφούζος έσπειρε ανέμους και θέρισε θύελλες. Οι προνομιακές σχέσεις που έχτισε επιμελώς με μερίδα των οργανωμένων φύτεψαν μέσα στην καρδιά της ομάδας έναν θανάσιμο κίνδυνο. Της έλλειψης ελέγχου και αυτοελέγχου. Με τον Παναθηναϊκό να προσπαθήσει με εντελώς λάθος εργαλεία να αποδείξει την όντως αδικαιολόγητη και απαράδεκτη συμπεριφορά των ποδοσφαιρικών αρχών εναντίον του φρόντιζε να εξοπλίζει με επιχειρήματα τη φαρέτρα των αντιπάλων του.

Την κρίσιμη ώρα το θηρίο συγκέντρωσε δυνάμεις που με την πρώτη αφορμή απελευθερώθηκαν και έκαψαν τα πάντα στο διάβα τους, σαν ατομική βόμβα. Η... αγανάκτηση για τη ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ αναβολή του αγώνα έβαλε φωτιά στα τόπια των φανατικών που κατέκαψαν, ρήμαξαν, κατέστρεψαν, ισοπέδωσαν την ιστορική έδρα της ομάδας που υποτίθεται αγαπούν και μάχονται γι' αυτήν.

Ανθρωποι που δεν μπορούν να βιώσουν τίποτα άλλο μέσα στην ψυχή τους από την τυφλή οργή καταδίκασαν τον Παναθηναϊκό σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Η απειλή παραίτησης από τον Αλαφούζο, εκτός από ομολογία ήττας από τον πανίσχυρο εσωτερικό εχθρό, συνιστά και μία πιθανότητα διάλυσης των πάντων στην ΠΑΕ.

Μέχρι στιγμής ο μεγαλομέτοχος τα κατάφερνε ισορροπώντας σ' ένα τεντωμένο σχοινί. Οι αποτυχίες συγχωρούνταν, το μαγαζί τακτοποιούσε αργά αλλά σταθερά τα οικονομικά του, η ομάδα παρέμενε σ' ένα μίνιμουμ αγωνιστικό επίπεδο. Ολα αυτά όμως με το πανάκριβο αντίτιμο της συνδιοίκησης με ομάδες φανατικών που χρόνια τώρα βυσσοδομούν στον ζωντανό οργανισμό του συλλόγου με κύριο στόχο την κυριαρχία.

Παραμονεύουν τα όρνια

Πλέον είναι αργά για δάκρυα. Από το κουφάρι που άφησαν στο “Απόστολος Νικολαϊδης” δεν μπορεί να σωθεί κάτι. Τα αρπακτικά πουλιά, που ήδη χαμογελούν χαιρέκακα, είναι έτοιμα να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα και να εξαφανίσουν από προσώπου γης ότι απέμεινε να κείτεται στο χορτάρι της ιστορικής έδρας. Ολα αυτά υπό το βλέμμα των αιώνιων αντιπάλων οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το γεγονός ότι το αντίπαλο δέος ήταν έτοιμο να κατασπαράξει τον ίδιο του τον εαυτό.

Ισως μάλιστα ο αιώνιος να έδωσε και μαθήματα. Για το τι θα έπρεπε να κάνει ο Παναθηναϊκός σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν όταν το πέπλο της βίας ξετυλιγόταν με πρωτοφανή αγριότητα μπροστά στα μάτια των παικτών και των προπονητών του με τη διοίκηση, την τότε διοίκηση, να εκπροσωπείται από την ...Αμαλία Κυπαρίσση. Και τα φιλικά ΜΜΕ την επομένη να παραδίδουν βορά το ποδοσφαιρικό τμήμα στην οργή των αιμοδιψών φανατικών παραβλέποντας τις συνθήκες και την ωμή βία...

Ο Ολυμπιακός, μια γροθιά σε διοίκηση και ποδοσφαιρικό τμήμα, δεν έκανε φυσικά το ίδιο λάθος. Αντίθετα τιμώρησε με αποφασιστικό τρόπο τις εγκληματικά λαθεμένες κινήσεις του αντιπάλου του μην αφήνοντας περιθώρια για περαιτέρω σκέψεις και ερμηνείες.

Ο Παναθηναϊκός, το όλον Παναθηναϊκός, μένει με το πικρό παράπονο. Το παράπονο το οποίο λέει ότι από το 2000 και μετά διοικείται από ανθρώπους που στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν τον αγαπούν πραγματικά. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τον αντιμετώπισε περισσότερο ως ένα αναγκαστικό κληροδότημα του θείου του. Οι πολυμετοχικοί, με τις χιλιάδες πράσινες καρδιές, κέρδισαν μερικά χρόνια δημοσιότητας και ενίσχυσης του προφίλ τους χρησιμοποιώντας το όνομα της ομάδας πριν φύγουν αφήνοντας ερείπια. Και ο Γιάννης Αλαφούζος ήρθε να σύρει το χορό προς το Ζάλογγο αν και ίσως οι καλές προθέσεις του δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Θλίψη και μόνο θλίψη για την ομάδα που μόλις πριν από 19 χρόνια έφτασε μία ανάσα από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

ΥΓ. Θα μπορούσε να δώσει κανείς εκατομμύρια για να μπει, έστω για μερικές στιγμές, στο μυαλό του Αντρέα Στραματσόνι. Τι άραγε να σκέφτεται ο Ιταλός τεχνικός για τη χώρα και την ομάδα στις οποίες ήρθε να εργαστεί και υποτίθεται να ξαναχτίσει το όνομά του;

ΥΓ2. “ Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!” έγραψε κάποτε ο Κώστας Βάρναλης. Πρόεδρε, διαβάζεις ποίηση;