Αποχαιρέτα τον Παναθηναϊκό που χάνεις

Ο αρχισυντάκτης του Contra.gr, Σταύρος Καραΐνδρος, γράφει για μια ομάδα χωρίς ηγέτες, χωρίς μέλλον και με παίκτες που δεν αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες. Τα ίδια και τα ίδια, δηλαδή.

26 ΟΚΤ 2015

Προς Ηλία Αναστασιάδη, αρχισυντάκτη oneman.gr

Διάβασα με προσοχή την πρόσφατη αρθρογραφία σας στο oneman.gr σχετικά με την ΑΕΚ και τον Τραϊανό Δέλλα και τη βρήκα άκρως ενδιαφέρουσα. Τόσο που αποφάσισα να γράψω κάτι αντίστοιχα για τον Παναθηναϊκό για να κάνω σαφές το "θέσφατο" του θυμόσοφου λαού: υπάρχουν και χειρότερα.

Παρακάτω θα βρείτε το σχετικό κείμενο, για το οποίο περιμένω τις παρατηρήσεις σας. Είμαι διατεθειμένος να σας προσφέρω και τον ώμο μου για να κλάψουμε μαζί.

Με εκτίμηση

Σταύρος Καραΐνδρος

αρχισυντάκτης Contra.gr

Ένα ωραίο παραμύθι

Μια φορά κι ένα καιρό, λοιπόν, ήταν μία ομάδα που την έλεγαν Παναθηναϊκό. Οι επιτυχίες της έγιναν σαν τα ξεθωριασμένα ντοκιμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης και ο κόσμος χαζεύει με τις ώρες στο youtube τα περασμένα μεγαλεία. Με μουσική υπόκρουση "Πώς καταντήσαμε λοχία"...

Το βράδυ της Κυριακής η ιστορία απέκτησε και νέο κεφάλαιο. Χωρίς κάτι καινούργιο. Σαν τη "μέρα της μαρμότας", μόνο που ο Μπιλ Μάρεϊ έχει κι άλλους στο κρεβάτι του κάθε πρωί που ξυπνά. Τους φίλους του Παναθηναϊκού εκείνους που εθίστηκαν στην επανάληψη της αποτυχίας ξεχνώντας την προηγούμενη για την αμέσως επόμενη. Ο σεναριογράφος του μέλλοντος θα μπορούσε να συνδυάσει δύο ιστορίες μαζί: Η "μέρα της μαρμότας" και το "memento". Φανταστικό, που λέει και ο Καίσαρης.

Πάμε, λοιπόν, να πούμε τα ίδια. Μέχρι την επόμενη φορά.

Δεν έχει ηγέτη

Ωραία ρε παιδιά. Τον Αναστασίου τον ξεσκίσαμε. Του έχουμε σούρει ουκ ολίγα. Και φέτος και πέρυσι και στον αιώνα των αιώνων αμήν. Η διοίκηση έχει παθολογική εμπιστοσύνη στον Έλληνα προπονητή, οπότε κάθε κουβέντα γύρω από το αν ο Αναστασίου πρέπει να συνεχίσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού πηγαίνει στο βρόντο.

Ας πάμε, όμως, λίγο παραπέρα. Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι το ρόστερ του Παναθηναϊκού δεν έχει πιάσει ταβάνι όσον αφορά στις δυνατότητές του. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν έχει πιάσει καν τον ημιώροφο. Δεν είναι ο Παναθηναϊκός αυτός που είδαμε στα 14 λεπτά που το 0-0 έγινε 3-0 στην Τούμπα. Δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός που αγκομαχά να κερδίσει τον Πλατανιά. Δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός που κάνει πλάκα ο Πανιώνιος. Δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός που δεν μπορεί να αποκλείσει την Καμπάλα. Την Καμπάλα!

Κι αν είναι θέμα ξενερώματος όπως λένε πολλοί, φέρνοντας ως παράδειγμα τον Μπεργκ, ε ας μας πουν γιατί είναι ξενερωμένοι να το λύσουμε το θέμα ρε παιδιά! Ποιος είναι ξενερωμένος; Ο Μπεργκ; Πας στο γραφείο του προπονητή σου, κλείνεις την πόρτα και το λύνεις το θέμα face to face. "Δεν μου αρέσει το τρόπος που παίζουμε", "δεν γουστάρω πια να παίζω για τον Παναθηναϊκό", "δεν γίνεται να παίζουμε έτσι κάθε φορά". Απλά και αντρίκια.

Αν οι παίκτες γκρινιάζουν γιατί κάθε φορά ο Αναστασίου προσαρμόζει το παιχνίδι ανάλογα τον αντίπαλο αντί να προσπαθεί να "χτυπήσει" στις αδυναμίες του, ας το λύσουν σε μια προπόνηση. Χαλάλι μια εκγύμναση και ένα μάθημα τακτικής. Καλύτερα να κάτσουν στο κέντρο του γηπέδου και να συζητήσουν. Μια ψυχανάλυση, ας πιαστούν και χέρι-χέρι.

Το να φωνάζεις στον Ρούτερ στα αποδυτήρια και να επιτίθεσαι σε αυτόν για τον τρόπο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός δεν είναι το φάρμακο στις πληγές. Είναι το στιγμιαίο ξέσπασμα που δεν απελευθερώνει την ενέργεια. Σαν το ηφαίστειο ένα πράγμα που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Προφανώς οι παίκτες έχουν πρόβλημα με τον προπονητή και τον βοηθό του (τον οποίο πολλοί βάζουν πάνω από τον Αναστασίου) και τα έχουν φορτώσει στον κόκορα. Κίνητρο δεν έχουν, διάθεση το ίδιο, οπότε πάμε στο θέμα της αξιοπρέπειας. Αν τους αγγίζει αυτό, σκεπτόμενοι το μέλλον και την αξία που χάνουν στο "ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο", πρέπει να λύσουν το θέμα.

Βέβαια, εδώ έρχεται να "δέσει" το θέμα του ηγέτη. Ποιος έχει τις κοχόνες να το πάρει πάνω του και να δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό; Ρητορικό το ερώτημα. Αρχηγοί μιας χρήσης που τους γεννά η ίδια η κατάσταση που δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από αυτά που προβλέπει το συμβόλαιό τους. Το περιβραχιόνιο για αυτούς έχει γίνει πένθος. Να κλάψουμε τον νεκρό.

Το πεντικιούρ

Άκουγα το βράδυ της Κυριακής τον Κώστα Γκόντζο στην εκπομπή του Sport24 Radio μαζί με τον συνοδοιπόρο τις καθημερινές, Ηρακλή Αντύπα. Εξιστορούσε το περιστατικό με τον Γιώργο Καραγκούνη όταν έχασε δύο προετοιμασίες του Παναθηναϊκού λόγω προβλήματος στο νύχι. Λίγες ώρες αργότερα, τσουπ εμφανίζεται στο facebook μια φωτογραφία του Κόμπε Μπράιαντ όπου έκανε πεντικιούρ. Ανατρέχω στα σχόλια δημοσιογράφων, αναγνωστών και χρηστών του facebook όταν ο Εσιέν ανέβασε την περίφημη φωτογραφία με ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού να απολαμβάνουν την περιποίηση των νυχιών των ποδιών τους. Μία ακόμη μέρα στη... δουλειά, έγινε viral καζούρας και φριχτών υπονοούμενων. Απόρροια όχι τόσο των αναγνωστών που δεν είναι αναγκασμένοι να γνωρίζουν κάποια ποδοσφαιρικά (αθλητικά σε γενικότερη έννοια) πράγματα, αλλά της δημοσιογραφικής αντιμετώπισης που τυγχάνει ο Παναθηναϊκός.

Μια καταγεγραμμένη ως γυναικεία συνήθεια, φάνηκε παράδοξη για τον κόσμο, πόσω μάλλον για μερίδα δημοσιογράφων που προτιμούν το χυδαίο και το ανάρμοστο από την πραγματική δημοσιογραφία. Η καζούρα για το νύχι αποτυπώνει την κατάντια του αθλήματος και τον βόθρο που θα ξεχειλίσει από τα σκατά. Δεν είναι το θέμα αυτό καθαυτό, αλλά το πως μία φωτογραφία συμπαρασύρει την ομάδα στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης. Με λίγα λόγια, έχει γίνει μόδα να κοροϊδεύουμε τους "πράσινους" και να ψάχνουμε μανιωδώς οτιδήποτε μπορεί να γίνει θέμα συζήτησης και καζούρας στα social media. Πλέον, ο Παναθηναϊκός πουλάει μόνο για τα κακά.

Οι δημοσιογράφοι

Έχει τεθεί ως θέμα συζήτησης και έχει αναλυθεί για το κατά πόσο έχουν ευθύνη οι δημοσιογράφοι στη γενικότερη κατάσταση του ποδοσφαιρικού τμήματος του Παναθηναϊκού. Η Ριζούπολη έγινε μάγκικη νίκη, η δυναστεία του Ολυμπιακού είχε αστερίσκους, αλλά στη γενικότερη κουβέντα για αγωνιστική αποδυνάμωση αυτοί χάθηκαν, ενώ η προσπάθεια του Αλαφούζου παρουσιάστηκε ως νέο ξεκίνημα, νέοι αγώνες, χωρίς όμως να καταλάβει ουδείς ότι σε αυτό υπήρχε ένα ταβάνι.

Οι δημοσιογράφοι "αναγκάστηκαν" να μπουν στο τρυπάκι των non paper και των ενημερώσεων, να ταχθούν δίπλα σε αυτή την προσπάθεια, κρύβοντας στο χαλάκι τα προβλήματα και να πιστέψουν ότι μόνο έτσι θα παλέψουν το θεριό. Κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα. Ο Παναθηναϊκός έγινε έρμαιο των διαιτητικών αποφάσεων, αλλά η αγωνιστική του μετριότητα πετούσε στον κάλαθο των αχρήστων τα "παπουτσέλεια πέναλτι" και η συζήτηση επικεντρωνόταν στον Αναστασίου και τους ποδοσφαιριστές.

Άλλο το 'να άλλο τ' άλλο

Κι εδώ έρχεται η κουβέντα για τη διαιτησία. Αγωνιστική εικόνα και διαιτησία είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μπαίνουν απέναντι, ουχί δίπλα. Αν είσαι κακός στο γήπεδο δεν σημαίνει ότι πρέπει να δέχεσαι μία διαιτητική αδικία. Και ο κακός έχει δικαίωμα στη νίκη, αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ ήταν κακή στην Τούμπα, αλλά το πέναλτι που δεν της έδωσαν της στέρησε τη νίκη. Είναι δύο διαφορετικές κουβέντες. Στην ποδοσφαιρική λογική η ΑΕΚ δεν έπρεπε να κερδίσει βάσει εικόνας. Στην κοινή λογική η ΑΕΚ έχασε την ευκαιρία να πάρει κάτι καλύτερο από την ήττα λόγω του διαιτητή.

Στην Ελλάδα ο κακός πρέπει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την αδικία. Σαν το παιδάκι στο Ουράνιο Τόξο. "Έφαγα τρία, έκλαψα λίγο, αλλά συνέχισα". Κάπως έτσι είναι η κατάσταση στον Παναθηναϊκό από το βράδυ της Κυριακής και μετά. Η τραγική του εικόνα έφερε το 3-0 στο πρώτο ημίχρονο από τον ΠΑΟΚ, το πέναλτι έφερε λίγη γκρίνια, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Η ομάδα δυναμώνει, μεγαλώνει από τις εμπειρίες της και κοιτάζει παρακάτω. Αν αυτό δεν είναι νοοτροπία μικρής ομάδας τότε ποιο είναι;

Έφτασε ταβάνι

Ο Παναθηναϊκός μίκρυνε. Γνωστό και χιλιοειπωμένο. Θέλετε γιατί δεν έχει τη δύναμη να κοντράρει τον Ολυμπιακό; Θέλετε γιατί έχουν γίνει συνήθεια οι ήττες; Θέλετε γιατί οι οργανωμένοι άργησαν να αντιδράσουν; Θέλετε γιατί ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί πλέον με απάθεια; Θέλετε όλα αυτά μαζί; Το θέμα είναι ότι αυτός ο Παναθηναϊκός έχει ταβάνι. Ο Γιάννης Αλαφούζος ξεκίνησε μια τίμια προσπάθεια να ανοικοδομήσει τον σύλλογο, τον έβαλε σε μνημονιακά χρόνια με στόχο να μηδενίσει τις ζημιές του παρελθόντος, αλλά αυτό έχει τερματικό σταθμό. Δεν πάει παραπέρα.

Ο Αλαφούζος δεν είναι ο άνθρωπος που μπορεί να πει "ερχόμαστε". Δεν έχει τη δύναμη να βγει αύριο και να πει ότι "θα καλύψω μόνος μου την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου για να κάνω δυνατό τον Παναθηναϊκό". Μπορεί να έχει τη θέληση για όλα αυτά, αλλά το χέρι στην τσέπη φτάνει μέχρι ενός σημείου. "Δεν μπορεί το παλικάρι", όπως έλεγε και μια ψυχή.

Άρα το απλό είναι να μη ζητάς από κάποιον κάτι που δεν μπορεί να κάνει και να μη του ρίχνεις το ανάθεμα επειδή δεν μπορεί. Το απλό είναι να αποδέχεσαι την κατάσταση και να παρακαλάς τον Μεγαλοδύναμο να προκύψει κάποιος μεγαλοεπενδυτής που θα θέλει να ξοδέψει λεφτά, θα τάξει νέες "Λεωφόρους" και θα υποσχεθεί ευρωπαϊκό τίτλο σε βάθος χρόνου. Σενάρια επιστημονικής φαντασίας, δηλαδή.

Δεν ξέρω πως να κλείσω το κείμενο. Ειλικρινά. Είναι σαν το σκουός. Πετάς το μπαλάκι και αυτό σου έρχεται πίσω. Και ξαναμανά μέχρι να κουραστείς. Ο Παναθηναϊκός κουράζει, όπως κουράζει και η κουβέντα γύρω από αυτόν. Λύση δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Κι αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε απ' όλα τα παραπάνω, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, ας είναι αυτό με τους ηγέτες. Στον πόλεμο, όταν οι αξιωματικοί λιγοψυχούν, χρειάζεται ένας παράτολμος στρατιώτης να ηγηθεί της αντεπίθεσης. Ας είναι...