Αυτός ο Παναθηναϊκός τείνει να ξεπεράσει την εποχή "Τσάκα"

Ο φίλος του Παναθηναϊκού έχει ζήσει ουκ ολίγα την τελευταία 20ετία τα οποία μπορούν να γραφτούν σε βιβλίο και να αποτελούν σημείο αναφοράς για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Η περίπτωση Βλάση Τσάκα είναι η κορυφή του παγόβουνου.

Ένα πρόσωπο βγαλμένο από τη... χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας. Αυτοχαρακτηρίστηκε ως εκπρόσωπος Αράβων που ενδιαφέρονται να επενδύσουν πακτωλό χρημάτων στον Παναθηναϊκό και τελικά το μόνο που κατάφερε είναι να σπαταλήσει τον χρόνο ομιλίας πολλών ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού -και του γράφοντος- προσπαθώντας να κατανοήσουν τις προθέσεις του, αλλά και ποιος από τους Αμπντουλάχ Αλ Χέσε Μέσα Πολυχρόνη είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Από τον Τσάκα στον Αλαφούζο

Η περίπτωση Τσάκα έγινε σημείο αναφοράς και ενασχόλησης των ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού γιατί το έφερε η ανάγκη. Στο βάθος υπήρχε η ελπίδα -για την οποία όλοι ντρέπονταν να μιλήσουν- ότι κάποιος από τους πρίγκηπες όντως ενδιαφέρεται για την ΠΑΕ και ότι αυτός ο Τσάκας μπορεί στην εξωτερική εμφάνιση να έμοιαζε με ήρωα από τους "The Κόπανοι", θα ήταν όμως ο σωτήρας του Παναθηναϊκού.

Ο Τσάκας πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και μνημονεύεται ως μονάδα μέτρησης της γραφικότητας. "Ναι, αλλά δεν είναι Τσάκας", έχει ακουστεί ουκ ολίγες φορές από χείλη Παναθηναϊκών για περιπτώσεις που ο σύλλογος έπιασε πάτο. Οπως αυτή για παράδειγμα, όπου υπό την προεδρία του Γιάννη Αλαφούζου ο Παναθηναϊκός τείνει να ξεπεράσει την εποχή "Βλάση".

Δεν είναι εκείνος ο ανεκδιήγητος Φάμπρι που ήρθε για προπονητής και μιλούσε στους ποδοσφαιριστές για ούρα και λιοντάρια. Δεν είναι τα μνημονιακά χρόνια, ίσως την πιο σωστή και οργανωμένη προσπάθεια του Παναθηναϊκού να καθαρίσει από τα χρέη (και η οποία πιστώνεται ορθώς στον Αλαφούζο). Δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει δει ποδοσφαιριστές που δεν θα πήγαιναν δανεικοί ούτε στον ΟΦΗ. Είναι οι τελευταίες εξελίξεις που οδηγούν τον σύλλογο στις σελίδες του Μάρκου Σεφερλή για κάποια μελλοντική παράσταση στο "Δελφινάριο".

Ο Γιάννης Αλαφούζος ξεκίνησε μία τίμια προσπάθεια εκκαθάρισης η οποία έτυχε ευρείας αποδοχής. Το ότι ο Παναθηναϊκός έχανε από ομάδες που δεν θα έβλεπαν ούτε στον ύπνο τους ότι θα μπορούσαν να πάρουν βαθμό στη Λεωφόρο, δεν είχε τεράστια σημαία. Άπαντες γνώριζαν και δέχονταν ότι η ομάδα βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο με στόχο ένα τριετές πλάνο που θα την ξαναέβαζε σε τροχιά πρωταθλητισμού. Λάθη έγιναν και μάλιστα πολλά, αλλά το σχέδιο φάνηκε να λειτουργούσε. Ο κόσμος κατάπινε τους πρόωρους αποκλεισμούς από την Ευρώπη ή τις αποτυχίες με ομάδες όπως η Εστορίλ γιατί έβλεπε ότι αυτή η προσπάθεια ανοικοδόμησης του συλλόγου έχει βάση και θα έχει αποτελέσματα.

Ο πόλεμος σε Μαρινάκη

Ξάφνου αυτή η προσπάθεια πήρε τροχιά... εκδίκησης. Το αγωνιστικό κομμάτι πέρασε σε δεύτερη μοίρα και ο Παναθηναϊκός -μέσω του Γιάννη Αλαφούζου- έθεσε ως μέγα στόχο να τα βάλει με τον Βαγγέλη Μαρινάκη σε όλα τα επίπεδα. Ο Αλαφούζος στηρίχθηκε στους οργανωμένους και την πόλωσή τους ελπίζοντας -σε συνδυασμό με τη μεταγραφή του Εσιέν, η οποία αποτέλεσε μία μπριζόλα στα πεινασμένα λιοντάρια- ότι θα πολεμήσει τον εχθρό.

Έλα, όμως, που δεν υπολόγιζε την Καμπάλα. Ακόμα και αυτοί, οι εκτός των οργανωμένων, που πίστευαν σε συμμαχίες με Μελισσανίδη και Σαββίδη για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου και στηρίχθηκαν στα λόγια του Αλαφούζου ότι "θα πατάξουμε το κακό και θα στείλουμε την εγκληματική οργάνωση εκεί που της αξίζει", άρχισαν να απομακρύνονται συνειδητά γιατί είδαν ότι καμία εγκληματική οργάνωση και κανένας Μαρινάκης δεν θα απαλύνει τον πόνο του αποκλεισμού από την Καμπάλα.

Οι δύο πλευρές των οργανωμένων

Κι εδώ έρχομαστε στο επίμαχο σημείο που έχω σταθεί και σε παλαιότερο σχόλιο και το όποιο έδωσε αφορμή σε πολλούς του αντίπαλου στρατοπέδου (μέσα από τον Παναθηναϊκό πάντα) να μου επιτεθούν εκφράζοντας την αντίθεσή τους. Αυτή τη στιγμή στον σύλλογο υπάρχουν δύο ειδών οπαδοί: οι οργανωμένοι που τάσσονται στο πλευρό Αλαφούζου και βάζουν την πάταξη της εγκληματικής οργάνωσης πάνω από το αγωνιστικό και αυτοί που δεν τους ενδιαφέρουν τα δικαστικά και επιζητούν τα παλιά τα χρόνια. Με την ευρωπαϊκή αίγλη και τα διπλά στο Champions League. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αποκλεισμός από την Καμπάλα αποτελεί έως σήμερα θέμα συζήτησης. Διαλέγετε και παίρνετε.

Οι δεύτεροι, μέσα σε όλα αυτά, έχουν να αντιμετωπίσουν και το φιάσκο στο επικοινωνιακό κομμάτι που μόνο θλίψη προκαλεί. Δεν είναι η αναβολή του συλλαλητηρίου (στην τελική, αφού οι περισσότεροι ήταν κατά τότε ας αντιμετωπιστεί ως μία ορθή κίνηση της ΠΑΕ), δεν είναι ο ορισμός φιλικών προπονητικού χαρακτήρα για να δούμε την κατάσταση του Εσιέν σε μέρες που ο Ολυμπιακός έπαιζε Champions League (μαχαιριά στην καρδιά των Παναθηναϊκών), είναι η γενικότερη προβολή του συλλόγου προς τα έξω. Το πως επικοινωνεί τα θέματά της.

Θλιβερή εικόνα

Για παράδειγμα, η εικόνα του ΣΚΑΪ με τον Αλαφούζο και τον Μιχαλιαρά να γνωστοποιούν την απόφαση της αναβολής θύμιζε ΥΕΝΕΔ. Περίμενα από κάπου να εμφανιστεί ο Μπαλούρδος και να φωνάξει: "μάγκες, το ξαναπάμε άλλη μία;" Θα μου πεις, αυτό είναι το θέμα μας; Το πώς εμφανίζεται ο πρόεδρος στις οθόνες; Κάποτε περιμέναμε το TV MAGIC για να ακούσουμε τοποθέτηση ολόκληρου Κόκκαλη. Συμφωνώ, αλλά είναι ΚΑΙ αυτό σε ένα γενικότερο πλαίσιο ενόχλησης (σε βαθμό αηδίας) του μέσου φίλου του Παναθηναϊκού. Αυτού που αγαπάει την ομάδα, την σέβεται και την πονά και αναζητά μέσω youtube αποκούμπι για τις βραδιές πίκρας που του χαρίζει το δημιούργημα του Γιάννη Αλαφούζου.

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Αλαφούζος σου δίνει το... πεδίο δράσης για να ασκήσεις κριτική, η οποία ενδέχεται μερικές φορές να ξεπερνά και τα όρια. Δεν είναι ο άνθρωπος που θα τον δεις και θα σου βγάλει σεβασμό και δέος. Δεν είναι ο παράγοντας παλαιάς κοπής που θα σε εμπνεύσει. Γι' αυτό και είναι βορά στην πάσης φύσεως κριτική.

Κι επειδή ακριβώς υπάρχει όλο αυτό, εδώ έρχεται το μεγαλύτερο πλήγμα του Παναθηναϊκού. Να τον λυπάται ο αντίπαλος και δη ο Ολυμπιακός. Να προκαλείς τη θλίψη της ομάδας που έχει φυσικά μερίδιο ευθύνης για τούτη την κατάντια, αλλά η ύπαρξή της είναι αυτή που σου θέτει τα όρια του ανταγωνισμού. Το να σε λυπούνται οι Ολυμπιακοί και να λένε την καραμέλα "εμείς θέλουμε δυνατό τον Παναθηναϊκό" είναι η μεγαλύτερη ήττα του ηθικού και της υπερηφάνειας των Παναθηναϊκών. Δεν είναι ότι -εννοείται πως- δεν έχουν καμία ανάγκη τη συμπαράσταση και τη συμπόνοια των απέναντι, είναι ότι αισθάνονται σαν το κορίτσι που το βίασαν για να μην παντρευτεί παρθένα. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με βιασμό της κοινής λογικής...

ΥΓ: Ακόμα και το τηλεφώνημα Μαρινάκη στον Κοντονή πέρασε σε δεύτερη μοίρα από την ίδια την ΠΑΕ που το ανέδειξε! Για ποιο επικοινωνιακό κομμάτι μιλάμε;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Αλαφούζος: "Φοβηθήκαμε προβοκάτσια"

Δημήτρης Κριτής: Παραδέχθηκαν το λάθος, πρόλαβαν τα χειρότερα