Γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν τόσο κακός στην Ξάνθη
Ο Στέλιος Γρηγοριάδης βρίσκει τέσσερα "διότι" στο ερώτημα "γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν τόσο κακός και έχασε στην Ξάνθη μετά τον θρίαμβο επί του Ολυμπιακού, ξενερώνοντας πάλι τον κόσμο του".
Αυτό που φοβόντουσαν πολλοί ΠΑΟΚτσήδες έγινε. Η ομάδα που ξέρει πολύ καλά (διαχρονικά) την «τέχνη» του «ξενερώματος», τη δούλεψε στο φουλ, αμέσως μετά τον θρίαμβο επί του Ολυμπιακού, με μια κακή εμφάνιση και μια μεγαλοπρεπή ήττα από την Ξάνθη. Και όποιος θελήσει να απαντήσει στο εύλογο «γιατί», μάλλον πρέπει να αναφερθεί σε πολλά «διότι».
Τη βασική εξήγηση νομίζω τη δίνουν τα λόγια του Αγγελου Αναστασιάδη στη συνέντευξη Τύπου: “Ολα τα ματς για εμάς είναι δύσκολα. Δεν γίναμε ξαφνικά ούτε η Μπαρτσελόνα, ούτε η Ρεάλ”.
Ναι. Αυτός είναι ο φετινός ΠΑΟΚ. Βρίσκεται στην αφετηρία της δημιουργίας μεγάλης ομάδας και είναι φυσιολογικό να παρουσιάζει μεταπτώσεις, από τη στιγμή μάλιστα, που, όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει από το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου, το «βάθος» του ρόστερ δεν προσφέρει στον κόουτς πολλές και ισάξιες επιλογές.
Μπορεί αυτός ο ΠΑΟΚ να κερδίζει εκτός έδρας τον Ολυμπιακό και να φέρνει ισοπαλία με τη Φιορεντίνα, μπορεί όμως και να χάνει εντός έδρας από τον Παναθηναϊκό και να χάνει με «τεσσάρα» από την Ξάνθη. Μπορεί να χάνει από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς στο Καυτανζόγλειο και να φέρνει ισοπαλία με τον ΠΑΣ Γιάννινα στην Τούμπα, μπορεί όμως και να κερδίζει στο Αγρίνιο τον Παναιτωλικό και να κάνει περίπατο στην Κρήτη με Πλατανιά και Εργοτέλη.
Δυσμενείς οι συγκυρίες
Εχει αποδειχθεί ότι σε πολλούς αγώνες του ΠΑΟΚ το τελικό αποτέλεσμα είναι προιόν συγκυριών. Με ευνοϊκές συγκυρίες κερδίζει. Με αντίξοες χάνει. Η νίκη από την ήττα δεν απέχει πολύ, ανάλογα με τα κέφια της μπάλας. Κι αυτό είναι δείγμα ομάδας που έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να αποκτήσει σταθερότητα στις καλές εμφανίσεις. Πολύ δρόμο σε δουλειά, πολύ δρόμο και σε εμπλουτισμό του ρόστερ με περισσότερη ποιότητα. Και επειδή μιλάμε για συγκυρίες, αξίζει να προσέξουμε ότι στα «Πηγάδια» η Ξάνθη είχε επτά τελικές προσπάθειες και οι τέσσερις από αυτές “βρήκαν” εστία. Και οι τέσσερις έγιναν γκολ. Στις υπόλοιπες τρεις τελικές η μπάλα πήγε άουτ. Ο Γλύκος δεν έκανε ούτε μία απόκρουση. Ηταν θεατής του αγώνα. Και, μάλιστα, θεατής από την κερκίδα. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε χωρίς γκολκίπερ. Ηταν κάκιστος ο Γλύκος. Αλλά όχι και ο μοναδικός υπαίτιος για την ήττα.
Κάκιστοι ήταν και άλλοι παίκτες. Ο Κίτσιου, ο Βίτορ, ο Τζιόλης, ο Τζανδάρης, ο Παπαδόπουλος ταλαιπωρήθηκαν πελαγοδρομώντας χωρίς νόημα. Ειδικά ο Τζιόλης εκτέθηκε στα τρία από τα τέσσερα γκολ, “κυνηγώντας” μάταια τους σκόρερ. Η ανάγκη για έναν ταχύ και έμπειρο κεντρικό αμυντικό είναι ολοφάνερη. Και δεν χρειαζόταν αυτή η ήττα για να πούμε αυτό που από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου φωνάζουμε. Οπως λέμε και ότι χρειάζονται πάση θυσία ένας αριστερός επιθετικός και ένας οργανωτής χαφ. Το σύνδρομο της αδυναμίας στην ανάπτυξη του παιχνιδιού ήταν έντονο και στην Ξάνθη, ενώ είναι πολύ φυσιολογικό κάποια στιγμή να “σκάσουν” τα “τρεχαντήρια”. Δεν είναι μηχανές ο Κάτσε, ο Τζανδάρης και ο Γκολάσα για να μην “κλατάρουν” ποτέ.
Αδυναμία ανάπτυξης, αργές επιστροφές
Εδώ ακριβώς έρχεται ένα δεύτερο «διότι». Αλλο είναι να παίζεις εκτός με τον Ολυμπιακό, να του δίνεις χώρο, να είσαι συμπαγής στην άμυνα και να προσπαθείς να «χτυπήσεις» με αντεπιθέσεις και άλλο να παίζεις με την Ξάνθη και να πρέπει εσύ να έχεις το πάνω χέρι στο παιχνίδι, να δημιουργήσεις και να νικήσεις οπωσδήποτε, χωρίς τη λογική του «δεν έχω να χάσω τίποτε». Για μια ακόμη φορά, φάνηκε μία από τις αδυναμίες της ομάδας. Οι αργές επιστροφές, σε συνδυασμό με την έλλειψη παικτών που θα οργανώσουν ορθόδοξα το παιχνίδι και δεν θα πουλήσουν την μπάλα για να δώσουν το δικαίωμα στον αντίπαλο να αντεπιτεθεί σε ελεύθερο χώρο. Ο Ολυμπιακός δεν βρήκε ελεύθερους χώρους γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν μπροστά στο σκορ. Η Ξάνθη βρήκε γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν πίσω στο σκορ. Ο Ολυμπιακός έχασε γιατί ο ΠΑΟΚ έκανε τρεις – τέσσερις ωραίες επιθέσεις με εναλλαγές της μπάλας μεταξύ των παικτών του. Στην Ξάνθη έγινε μία μόνο τέτοια επίθεση και απέφερε το γκολ του Αθανασιάδη.
Υποσυνείδητο «φρενάρισμα»
Το τρίτο «διότι» έχει να κάνει τα mind games που λέγαμε τις προάλλες. Αποδείχτηκε ότι όντως είναι πολύ δύσκολο να δουλέψουν σωστα στο μυαλό τους οι παίκτες ένα παιχνίδι που πρέπει πάση θυσία να κερδίσουν χωρίς να υποτιμήσουν τον αντίπαλο, μετά από εκτός έδρας νίκη επί της κορυφαίας, θεωρητικά, ομάδας του Πρωταθλήματος. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε ουσιαστικά στην έδρα του, μπροστά σε 3.000 οπαδούς του και όμως σε κανένα σημείο του 90λεπτου οι παίκτες του δεν κατάφεραν να γίνουν οι κυρίαρχοι του παιχιδιού, για να επιβάλουν τον δικό τους ρυθμό, όπως θα συνέβαινε αυτονόητα στην Τούμπα. Κι αυτό σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, έλλειψη σωστής ψυχολογικής προετοιμασίας.
Ο Αγγελος το είπε αλλιώς: «Τα μυαλά μας πήραν αέρα». Μπορεί να είναι και έτσι. Πιο πολύ πιστεύω πάντως ότι «φρέναραν» υποσυνείδητα μετά το 2-1 επί του Ολυμπιακού, παρά ότι αντιμετώπισαν με υπεροψία την Ξάνθη. Ολοι οι παίκτες ξέρουν ότι δεν υπάρχουν εύκολα ματς, όλοι ξέρουν ότι πρέπει πάντα να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και όλοι αυτό δηλώνουν συνεχώς. Δεν πιστεύω ότι θεώρησαν δεδομένη τη νίκη σ’ αυτό το ματς, απλώς είπαν στον εαυτό τους ότι θα χρειαστεί να βγάλουν λιγότερη ενέργεια από αυτή που ξόδεψαν στο «Γ. Καραισκάκης». Και όταν έμειναν πίσω στο σκορ, βρήκαν μπροστά τους ένα βουνό...
Ντεφορμέ και ο κόουτς
Σε κακή μέρα όμως ήταν και ο Αγγελος και αυτό είναι το τέταρτο «διότι». Ηταν που ήταν “σαλάτα” η ομάδα, την μπέρδεψε ακόμη περισσότερο με τις νέες πρωτοτυπίες του. Το γιατί έπρεπε να αντικατασταθεί ο Κλάους, ειλικρινά δεν το κατάλαβα. Ο προπονητής ξέρει πάντα καλύτερα κι αυτός είναι ένα νόμος που τον σέβομαι, ώστε να μην υπεισέρχομαι σε καθαρά τεχνικά θέματα, δίκην παντογνώστη ειδήμονα. Ωστόσο και οι ενέργειες των προπονητών κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Ο Αγγελος αποθεώθηκε, πολύ δικαιολογημένα, για τη νίκη επί του Ολυμπιακού. Πολύ δικαιολογημένα, επίσης, θα πούμε ότι έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την εικόνα της ομάδας και την ήττα στην Ξάνθη.
Το συν 7 από τον Ολυμπιακό, που θα μπορούσε να γίνει με νίκη στην Ξάνθη, μετατράπηκε σε συν 4 και ευτυχώς για τον ΠΑΟΚ που δε νίκησε ο Παναθηναικός στην Τρίπολη, γιατί τώρα θα μιλούσαμε για συν 3. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν απαίτησε από την ομάδα να γίνει ξαφνικά Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα, ούτε σώνει και καλά να πάρει το Πρωτάθλημα. Συνεπώς, ούτε η απογοήτευση, ούτε η γκρίνια έχουν θέση μετά το ναυάγιο στα «Πηγάδια». Οι «τελικοί» συνεχίζονται και η ομάδα χρειάζεται μόνο αγάπη και στήριξη. Την Πέμπτη παίζει, κόντρα στην Γκινγκάμπ, την πρόκρισή της στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ, παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει τον μαραθώνιο του Πρωταθλήματος. Δεν υπάρχει χρόνος για μεμψιμοιρίες, ούτε έχουν νόημα οι ισοπεδωτικοί αφορισμοί...
