Οι τελικοί Ατλέτικο και Αθλέτικ

Ατλέτικο Μαδρίτης: Στον αστερισμό του Φορλάν

Η κατάληψη της 4ης θέση επί 2 σερί σεζόν αποτέλεσε ένα σπάνιο δείγμα σταθερότητας για την Ατλέτικο Μαδρίτης το 2007-2008 και το 2008-2009. Όπως σπανίζουν κι οι νίκες στους σημαντικούς αγώνες. Σαν μία κατάρα να τους κυνηγάει. Ο πρώην πρόεδρος του συλλόγου, από τον οποίο πήρε το όνομά του το γήπεδο του συλλόγου, Βιθέντε Καλδερόν, ονόμασε τους “ροχιμπλάνκος” el Pupas, οι καταραμένοι.

Και πως να μην είναι έτσι, εάν εξετάσουμε την ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου. Τη σεζόν 1958-1959 τέθηκαν αντιμέτωποι στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την πανίσχυρη Ρεάλ Μαδρίτης. Στο πρώτο παιχνίδι, στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”, η Ρεάλ νίκησε 2-1, ωστόσο στον επαναληπτικό η Ατλέτικο επικράτησε 1-0. Δεν είχε εισαχθεί ακόμα ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ, όμως, με συνέπεια να διεξαχθεί 3ο παιχνίδι, στη Σαραγόσα, όπου με ένα αμφισβητούμενο τέρμα, η Ρεάλ νίκησε 2-1 και προκρίθηκε στον τελικό, όπου κατέκτησε το 4ο σερί τρόπαιο στο θεσμό.

“Αυτό το Ευρωπαϊκό Κύπελλο έπρεπε να είναι ερυθρόλευκο. Η ιστορία θα άλλαζε”, υποστηρίζουν οι φίλοι του συλλόγου, που έμελε να γευτούν ξανά την πικρή γεύση της αποτυχίας από αγώνα μπαράζ στη διοργάνωση τη σεζόν 1973-1974. Ο τελικός του “Χέιζελ” απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου δεν βρήκε νικητή σε 120 λεπτά, με τις 2 ομάδες να σκοράρουν από μία φορά στην παράταση. Το 2ο γκολ ήταν γερμανικό, μία βολίδα από τα 40 μέτρα του Χανς Γκέοργκ Σβάρτσενμπεκ, με την οποία οι Βαυαροί οδηγούσαν τον τελικό σε επαναληπτικό. Εκεί επιβλήθηκαν 4-0 κι η Ατλέτικο βρέθηκε ξανά στη γωνία του ηττημένου.

Η αδυναμία της να κερδίσει την έπληξε και τη σεζόν 2009-2010. Σε 17 ευρωπαϊκά παιχνίδια σημείωσε μόλις 4 νίκες σε 90 λεπτά αγώνα κι άλλη μία νίκη στην παράταση. Κι όμως, κατάφερε να κλείσει τη χρονιά με τον 2ο ευρωπαϊκό τίτλο της και τον 1ο μετά το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1962.

Η αλλοπρόσαλλη χρονιά για την ομάδα του Κίκε Σάντσεθ Φλόρες άρχισε στην Αθήνα, όταν επικράτησε 3-2 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Παναθηναϊκού για τα πλέι οφ του Champions League. Ακολούθησε ακόμα μία νίκη στην Ισπανία και πρόκριση στους “χρυσοφόρους” ομίλους. Κάπου εκεί, οι “ροχιμπλάνκος” φόρεσαν ξανά το μανδύα του loser και ολοκλήρωσαν την περιπέτειά τους με 3 ισοπαλίες, 3 ήττες και 3-12 γκολ. Το… 33,3% των τερμάτων που πέτυχαν, όμως, σημειώθηκε στην ισοπαλία με τον ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο, με συνέπεια στην ισοβαθμία των 2 ομάδων στην 3η θέση, να ευνοούνται οι Ισπανοί λόγω του εκτός έδρας τέρματος του Σιμάο Σαμπρόσα (στο “Καλδερόν” οι 2 ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες 0-0).

Η διόλου τιμητική 3η θέση στον όμιλο μαζί με Τσέλσι και Πόρτο, έστειλε την Ατλέτικο στη φάση των 32 του (“παρθενικού”) Europa League και συγκεκριμένα στο δρόμο της Γαλατάσαραϊ. Το 1ο παιχνίδι, στο “Καλδερόν”, έληξε δίχως νικητή (1-1), αλλά στον επαναληπτικό, το τέρμα του Ντιέγο Φορλάν στο 90′ έδωσε τη νίκη 2-1 στους Καστιγιάνους, που πήραν την πρόκριση. Στη φάση των 16 αντιμετώπισαν την 2η σε συμμετοχές στο θεσμό ομάδα, τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας, με την οποία επίσης “κόλλησαν” στην ισοπαλία στο “Καλδερόν”. Αυτήν τη φορά δεν δέχθηκαν γκολ, όμως, και το 2-2 του “Ζοζέ Αλβαλάδες” χάρη στα 2 τέρματα του Σέρχιο Αγκουέρο, αρκούσε για το “εισιτήριο”.

Ο επόμενος γύρος έμοιαζε με το φετινό ημιτελικό. Αντίπαλος η Βαλένθια, αλλά πρώτο παιχνίδι στο “Μεστάγια”. Η Ατλέτικο έφυγε “αλώβητη” και με 2 εκτός έδρας τέρματα, έχοντας προηγηθεί ισάριθμες φορές. Στον επαναληπτικό κράτησε το 0-0 μέχρι το τελευταίο λεπτό και πλησίαζε ολοένα και πιο κοντά στο έναν από τους 2 στόχους της σεζόν, αφού είχε ήδη προκριθεί στον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας, αλλά είχε μείνει πολύ πίσω στο πρωτάθλημα.

Αντίπαλος η Λίβερπουλ και πρώτο παιχνίδι στο “Καλδερόν”, που σήμαινε δύσκολο ταξίδι για τους Άγγλους, εξαιτίας της ηφαιστειακής στάχτης από την Ισλανδία. Η Ατλέτικο εκμεταλλεύθηκε την κόπωση των “κόκκινων” του Ράφα Μπενίτεθ και με το τέρμα του Φορλάν έφτασαν στη νίκη 1-0. Στο “Άνφιλντ”, το αυτοκαταστροφικό DNA των Ισπανών αφυπνίστηκε και η πρόκριση πήγε να χαθεί μέσα από τα χέρια τους. Αν και καλύτεροι από τους Άγγλους, βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο 44′ από το τέρμα του Αλμπέρτο Ακουιλάνι. Το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση και ο Γιόσι Μπεναγιούν έκανε το 2-0 στο 96′. Ο Φορλάν, όμως, πήρε την κατάσταση στα χέρια του κι έκανε μεγαλύτερη ζημιά στη Λίβερπουλ από τον καιρό που αγωνιζόταν στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σκοράροντας κι εκτός έδρας. Το 2-1 έδωσε την πρόκριση στους “ροχιμπλάνκος”, που ταξίδευαν για Αμβούργο.

Στη γερμανική πόλη περίμενε η Φούλαμ, η οποία είχε αποκλείσει στα ημιτελικά τους… οικοδεσπότες (0-0 στην έδρα του τελικού, 2-1 στην Αγγλία). Το συγκρότημα του Ρόι Χόντσον αποτέλεσε την έκπληξη της σεζόν, έχοντας αποκλείσει μεταξύ άλλων την περσινή κάτοχο Σαχτάρ Ντόνετσκ και τη Γιουβέντους ανατρέποντας την ήττα 3-1 στο Τορίνο. Οι Ισπανοί δεν επέδειξαν τη δέουσα προσοχή, αλλά για ακόμα ένα παιχνίδι στο θεσμό, είχαν στην επίθεσή τους τον κορυφαίο παίκτη του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα διεξαγόταν λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο Φορλάν άνοιξε το σκορ στο 32′, αλλά 5 λεπτά αργότερα, ο 19χρονος Ντάβιντ ντε Χέα, που είχε πάρει τη φανέλα βασικού το τελευταίο διάστημα από τον Σέρχιο Ασένχο (τραυματίστηκε πριν τον τελικό), μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα του εξαιτίας του τέρματος που σημείωσε ο Σάιμον Ντέιβις. Η αδιαπέραστη άμυνα των Λονδρέζων οδήγησε το παιχνίδι στην παράταση, όπου ο Φορλάν έβγαλε ξανά τα κάστανα από τη φωτιά, μόλις 4 λεπτά πριν ο τελικός οδηγηθεί στα πέναλτι.

Η Ατλέτικο πανηγύρισε το μοναδικό τίτλο της σεζόν, αφού ηττήθηκε στον τελικό κυπέλλου από τη Σεβίλλη, αλλά μέσα σε 2 καλοκαίρια είχε αποχαιρετήσει 9 από τους 14 ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν σε εκείνον τον τελικό, συν τον προπονητή. Πλέον δεν υπάρχουν Φορλάν κι Αγκουέρο, όμως, υπάρχουν Ρανταμέλ Φαλκάο κι Άντριαν. Μπορεί να μην δεσπόζουν στα άκρα οι Σιμάο Σαμπρόσα και Χοσέ Αντόνιο Ρέγες, υπάρχουν όμως οι Αρντά Τουράν και Άντριαν Λόπεθ. Μπορεί ο ντε Χέα να αποχώρησε για να διαδεχθεί τον Έντβιν φαν ντερ Σαρ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ωστόσο κάτω από τα δοκάρια φέτος κάθεται ο διάδοχος του Πετρ Τσεχ στην Τσέλσι, Τιμπό Κουρτουά (ως δανεικός από τους “μπλε”). Και υπό την καθοδήγηση αρχικά του Γκρεγκόριο Μανθάνο και στη συνέχεια του Ντιέγο Σιμεόνε, πλέον είναι μία Ατλέτικο που κερδίζει, μετρώντας 16 νίκες σε 18 αγώνες στο θεσμό…

Αθλέτικ Μπιλμπάο: Στο… λάκκο του “Σαν Μαμές”

Η Ισπανία βρισκόταν σε ένα μεταβατικό στάδιο, μετά το θάνατο του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο το Νοέμβριο του 1975. Καταλανικές και βασκικές σημαίες έκαναν την εμφάνισή τους στα γήπεδα για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του ’30 και οι καταπιεσμένες μειονότητες έβρισκαν, πλέον, διέξοδο μαζικής έκφρασης. Κάθε εντός έδρας παιχνίδι της Αθλέτικ καθιστούσε το “Σαν Μαμές” κολαστήριο για κάθε αντίπαλο. Με αυτόν τον τρόπο, ο 38χρονος Κόλντο Αγκίρε, κατάφερε στην “παρθενική” του σεζόν στον πάγκο των Βάσκων να τους οδηγήσει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου UEFA το 1976-1977.

Από άποψη τίτλων, η δεκαετία του ’70 δεν ήταν η πιο ιστορική για το σύλλογο, που όπως και το ’60 περιορίστηκε στην κατάκτηση ενός κυπέλλου Ισπανίας (1972-1973). Οι διεργασίες, όμως, για τις επιτυχίες στις αρχές του ’80 είχαν αρχίσει και τα αποτελέσματα το έδειχναν. Πέμπτη θέση το 1976 και τρίτες τις 2 επόμενες σεζόν, ενώ το 1976-1977 η Ατλέτικο Μπιλμπάο (μετονομάστηκε το Μάιο του 1977) έφτασε μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας, όπου ηττήθηκε 8-7 στα πέναλτι (1-1 κανονικός αγώνας, 2-2 παράταση) από την Μπέτις. Η πιο σπουδαία διάκριση, όμως, σημειώθηκε εκτός συνόρων, την ίδια σεζόν.

Οι Βάσκοι διένυσαν όλο το δρόμο μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου UEFA, χάνοντας το τρόπαιο στις λεπτομέρειες από μία σπουδαία Γιουβέντους. Η πορεία δεν ήταν ιδανική και δεν ήρθε με τον πιο ήπιο τρόπο. Η μέθοδος, όμως, ήταν πανομοιότυπη, αφού το “Σαν Μαμές” αποτέλεσε το ορμητήριο κάθε πρόκρισης. Αρχής γενομένης από τον 1ο γύρο, όπου οι Βάσκοι ηττήθηκαν 1-0 από την Ουίπεστ στην Ουγγαρία και ανέτρεψαν το σκορ με το επιβλητικό 5-0 στον επαναληπτικό. Επόμενη αντίπαλος η Βασιλεία και το 1-1 της Ελβετίας δεν πτόησε τους παίκτες του Κόλντο Αγκίρε, που επικράτησαν 3-1 στον επαναληπτικό της Χώρας των Βάσκων.

Στον 3ο γύρο η κατάσταση σοβάρεψε. Επόμενος αντίπαλος ήταν η Μίλαν, η οποία μπορεί να μην βρισκόταν στο ζενίθ της εκείνη την περίοδο, διέθετε όμως ποδοσφαιριστές όπως ο αρχηγός της, Τζιάνι Ριβέρα, ικανούς να κάνουν τη ζημιά ακόμα και σε πιο ταλαντούχες κι ενθουσιώδεις ομάδες. Και κάτι τέτοιο πήγε να γίνει, παρότι στο 1ο παιχνίδι οι Βάσκοι έκαναν περίπατο. Μπορεί ο Φάμπιο Καπέλο να άνοιξε το σκορ για τους “ροσονέρι”, ακολούθησαν 4 τέρματα για τους γηπεδούχους, που ταξίδεψαν στο Μιλάνο με σκοπό να διατηρήσουν αυτό το προβάδισμα. Δεν τα κατάφεραν, όμως, αφού σε περίπου μισή ώρα στο 2ο μέρος δέχθηκαν 3 τέρματα, δίχως απάντηση. Στο 88ο λεπτό, όμως, το πέναλτι του Χοσέ Ιγνάθιο Μαδαριάγα “πάγωσε” τους μόλις 32.898 θεατές στις εξέδρες του Σαν Σίρο κι έδωσε την πρόκριση στους Βάσκους.

Για τα προημιτελικά δεν χρειάστηκε κάποιο διεθνές ταξίδι, αφού η Αθλέτικ τέθηκε αντιμέτωπη με την Μπαρτσελόνα. Το “Σαν Μαμές”, σταθερά γεμάτο από 40.000 κόσμο, παρακολούθησε την αγαπημένη ομάδα του να επικρατεί δύσκολα με 2-1 στο πρώτο παιχνίδι και το τέρμα του Χουάν Μανουέλ Ασένσι (στο οποίο απάντησαν οι Ιγνάθιο Τσουρούκα και Ντάνιελ Ρουίθ) άφηνε ανοιχτούς λογαριασμούς εν όψει “Καμπ Νου”. Στον επαναληπτικό της Βαρκελόνης, παρά τις προσπάθειες και τα 2 γκολ του ειδώλου των “μπλαουγκράνα”, Γιόχαν Κρόιφ, η Αθλέτικ παραβίασε ισάριθμες φορές την εστία του Πέδρο Μαρία Αρτόλα με τον ηγέτη της, Χαβιέρ Ιρουρέτα, με συνέπεια να πάρει την πρόκριση για τα ημιτελικά της διοργάνωσης.

Ο δρόμος για τον τελικό, τόσο της ίδιας, όσο και της Γιουβέντους, φαινομενικά ανοιχτός. Η “γηραιά κυρία” αντιμετώπιζε την ΑΕΚ που είχε κάνει μία εκπληκτική πορεία μέχρι τα ημιτελικά. Η ελληνική ομάδα γνώρισε 2 ήττες (4-1 στην Ιταλία και 1-0 στην Αθήνα), αποχωρώντας με ψηλά το κεφάλι από τη διοργάνωση. Η Αθλέτικ αντιμετώπιζε τη βελγική Μόλενμπεκ και ταξίδεψε πρώτα στις Βρυξέλλες, όπου ήταν έτοιμη να πανηγυρίσει τη νίκη χάρη στο τέρμα του Τσουρούκα από το 29′, αλλά ο Ζακ Τοζέλ 3 λεπτά πριν το τέλος ισοφάρισε σε 1-1. Στον επαναληπτικό, οι 45.000 θεατές που στιβάχθηκαν στο “λάκκο των λεόντων” για μία και μοναδική φορά είδαν την ομάδα τους να αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί την έδρα της. Ο “κέρβερος” της Αθλέτικ και της εθνικής Ισπανίας, όμως, Χοσέ Άνχελ Ιρίμπαρ, κράτησε το μηδέν στην εστία του κι έτσι οι Βάσκοι προκρίθηκαν στον τελικό χάρη στο εκτός έδρας γκολ.

Τα παιχνίδια εκείνη την εποχή ήταν διπλά και φαβορί ήταν η ομάδα του Τζιοβάνι Τραπατόνι, η οποία λίγα χρόνια αργότερα θα αποτελούσε τον άξονα της εθνικής Ιταλίας που στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου. Οι Ντίνο Τζοφ, Γκαετάνο Σιρέα, Κλαούντιο Τζεντίλε, Μάρκο Ταρντέλι, Φράνκο Καούζιο, Ρομπέρτο Μπονινσένια και Ρομπέρτο Μπέτεγκα διέθεταν τόσο την εμπειρία, όσο και το ταλέντο να ανταποκριθούν στις περιστάσεις ενός τελικού, ωστόσο ο Ιρίμπαρ, ο Ιρουρέτα (ο οποίος 3 χρόνια νωρίτερα αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ως παίκτης της Ατλέτικο Μαδρίτης), ο Άντονι Γκοϊκοετσέα, ο Τσέτσου Ρόχο, ο Ντάνι και ο νυν πρόεδρος της ισπανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Άνχελ Μαριά Βιγιάρ, προέβαλαν αντίσταση και δεν υποτάχθηκαν με κάτω τα χέρια στη “γηραιά κυρία”.

Το πρώτο παιχνίδι στο “Κομουνάλε” έληξε με σκορ 1-0 (15′ Ταρντέλι) υπέρ των Ιταλών, που στον επαναληπτικό άνοιξαν επίσης νωρίς το σκορ (7′ Μπέτεγκα), παίρνοντας σαφές προβάδισμα για την κατάκτηση του τίτλου. Η γρήγορη ισοφάριση του Τσουρούκα διατήρησε ζωντανές τις ελπίδες των γηπεδούχων, που βρήκαν το 2ο τέρμα στο 78′ με την αλλαγή του Αγκίρε, Κάρλος Ρουίθ. Το τέρμα που θα τους έδινε το τρόπαιο, όμως, δεν ήρθε ποτέ και αυτήν τη φορά ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ γύρισε μπούμερανγκ, δίνοντας το έναυσμα των πανηγυρισμών στη Γιουβέντους.

Διαβάστε ακόμα

Βαλένθια-Ατλέτικο Μαδρίτης 0-1

Αθλέτικ Μπιλμπάο-Σπόρτινγκ Λισαβόνας 3-1