Νίκησε ως όφειλε και όχι όπως έπρεπε

Ο Δημήτρης Κριτής γράφει για την επαγγελματική νίκη που πέτυχε ο Παναθηναϊκός στο Αγρίνιο κόντρα στον Παναιτωλικό και τα οφέλη που έχει για την ομάδα ενόψει της αναμέτρησης με την Καμπάλα για το Europa League.

25 ΑΥΓ 2015

Ιδανική πρεμιέρα για τον Παναθηναϊκό σε μία έδρα που και φέτος θα στερήσει βαθμούς, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά. Και είναι ιδανική όχι μόνο για το τρίποντο της νίκης, αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο ήρθε, δηλαδή με καλύτερο ποδόσφαιρο σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια, δύο γκολ μετά από τρία ματς εφιαλτικής ανομβρίας και με ανατροπή σ' ένα σαρανταπεντάλεπτο.

Και αυτά σ' ένα παιχνίδι που οι απαιτήσεις είχαν υποχωρήσει, μ' ένα μεγάλο κομμάτι της πράσινης κοινής γνώμης (για να μην τσακωθούμε αν ήταν πλειοψηφία ή όχι) να αποζητά νίκη με 0,5-0, έστω και στο 93', προσαρμοσμένο στην εικόνα που εμφάνιζε μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός και συμβιβασμένο στην ιδέα ότι δεν αναμένεται άμεσα θεαματική βελτίωση.

Και κάπως έτσι κύλισαν κιόλας τα πράγματα. Θεαματική αλλαγή εικόνας δεν υπήρξε τουλάχιστον στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο έχτισε τις επιθέσεις του ο Παναθηναϊκός ή δημιούργησε φάσεις για γκολ ή πολύ περισσότερο επιχείρησε την τελική προσπάθεια. Υπήρξε όμως ενεργοποίηση αντανακλαστικών αυτοσυντήρησης, πασπαλισμένη με αποφασιστικότητα και όχι νευρικότητα, υπομονή και όχι εκνευρισμό, κάτι σαν επανάληψη του πρώτου αγώνα με την Μπριζ, όταν και επέστρεψε στο παιχνίδι με αριθμητικό μειονέκτημα.

Μόνο που στο Αγρίνιο, η ανατροπή ήρθε στο δεύτερο 45λεπτο και με αριθμητική ισορροπία, αν και εφ' όσον ο Σιδηρόπουλος αποφάσισε να δώσει το πέναλτι στον Παναιτωλικό, θα έπρεπε να αποβάλλει κιόλας τον Ταυλαρίδη με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Παρ' ότι όμως έδειξε ακαριαία την άσπρη βούλα, δεν έπεισε ότι η παράβαση του... πολυγέμισε το μάτι! Όπως και όλων των υπολοίπων βέβαια, του σχολιαστή της αναμέτρησης συμπεριλαμβανομένου, που μάταια περίμεναν ένα δεύτερο πλάνο (και πιο κοντινό) από την παράβαση για να διαμορφώσουν άποψη. Την ίδια ώρα που το συνδρομητικό κανάλι φαίνεται ότι άλλαξε πολιτική, επιτρέποντας πλέον στους σχολιαστές του να διαμορφώνουν άποψη στη διάρκεια των ριπλέι και να την λένε κιόλας.

Νίκη ψυχολογίας

Το πολύ απαιτητικό παναθηναϊκό κοινό δεν διατηρεί τις καλύτερες των σχέσεων με τον όρο “επαγγελματική νίκη”, που έκανε και πάλι χθες την εμφάνισή του σε κάποια γραπτά και αναλύσεις. Και βέβαια δεν ήταν “επαγγελματική νίκη” η χθεσινή, τουλάχιστον έτσι όπως την εννοούν και την εισήγαγαν στην ποδοσφαιρική ορολογία οι Άγγλοι εμπνευστές του όρου.

Ούτε τρίποντο στο... ρελαντί και με συντήρηση δυνάμεων ήταν, ούτε ο Παναθηναϊκός πήρε κεφάλι στο σκορ και προστάτευσε το προβάδισμά του με σύνεση. Ανατροπή έκανε και μάλιστα όχι υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις και γι αυτό αξίζει να εκτιμηθεί στις σωστές του διαστάσεις.

Ήταν μία από αυτές που χωρίς ενδοιασμούς χαρακτηρίζουμε “παλικαρίσια νίκη” και επικράτηση που τονώνει την αυτοπεποίθηση και τονώνει την τραυματισμένη ψυχολογία των προηγουμένων ημερών. Νίκη που ήρθε, χωρίς και πάλι τα νέα πρόσωπα του καλοκαιρινού παζαριού, χωρίς τον Εσιέν, χωρίς τον Λουντ, χωρίς τον Βέμερ (και τον Αμπέντ βεβαίως, βεβαίως) και guest εμφανίσεις των Σάντσεθ και Καλτσά, που θα μπορούσαν να μπουν γρηγορότερα στο παιχνίδι με δεδομένο το “κιτρινισμένο” από νωρίς κέντρο άμυνας, αλλά και την εκ νέου χαμηλή πτήση του Νίκου Καρέλη.

Πολύτιμο χρόνο με μια υπερπολύτιμη νίκη αγόρασαν οι “πράσινοι”, έως ότου “λύσουν” και καταστούν στο 100% διαθέσιμα τα ατομικά χαρακτηριστικά καθενός ξεχωριστά και βέβαια “δέσουν” με το σύνολο (και τον τρόπο ποδοσφαιρικής σκέψης του) τα μεταγραφικά αποκτήματα.

Τα επόμενα παιχνίδια μέχρι την διακοπή, κόντρα σε Καμπάλα και Καλλονή, έχουν θεωρητικά χαμηλότερο δείκτη δυσκολίας, αλλά αυτό είναι από μόνο του εξαιρετικά επικίνδυνο. Ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή ρεβάνς της Πέμπτης, όπου ένα λάθος, μία εγκληματική αδράνεια ή αμέλεια, μπορεί να βάλει δυναμίτη στα θεμέλια και ο καθένας γνωρίζει τους λόγους.

Ένα βήμα παραπάνω βρε

Το γιατί ο καθένας μας, ακόμη και ο Γιάννης Αναστασίου εκ της διαχείρισης των αγώνων, υπολόγιζε πολύ περισσότερο τον Παναιτωλικό από την Καμπάλα, δικαιολογήθηκε εν μέρει από την εικόνα των δύο αναμετρήσεων και γι αυτό ίσως η νίκη στο Αγρίνιο ήρθε, ενώ με τους Αζέρους πήρε παράταση για την Πέμπτη.

Πάντως και στα δύο αυτά παιχνίδια, η ομάδα του “τριφυλλιού” επαναβεβαίωσε σε όλους τους τόνους την αδυναμία των μέσων του να πατήσουν περιοχή. Ακόμη και του μεσοεπιθετικού του. Υπάρχουν στιγμές που είναι εφιαλτικό το αριθμητικό μειονέκτημα των πρασίνων στην αντίπαλη περιοχή, είτε έχουμε να κάνουμε με οργανωμένη επίθεση, είτε πολύ περισσότερο με κόντρα επίθεση. Γι αυτό εξάλλου είναι η ομάδα με τα περισσότερα γκολ μιας επαφής (πολλές φορές μιας προβολής).

Γι αυτό και αυτή η κατά τα άλλα ανεξήγητη επιμονή της τεχνικής ηγεσίας στο θέμα του Μεχντί Αμπέντ. Όσο δε αυτό το καταληκτικό 2 στα συστήματα με τα οποία παρατάσσεται το βασικό σχήμα στο χορτάρι, δεν προβλέπει δύο επιθετικούς περιοχής, αλλά τον δεύτερο να κινείται περισσότερο στα άκρα, τόσο επιδεινώνεται αυτή η εικόνα.

Σ' αυτό εδράζεται και η ένστασή μου στις απαιτήσεις μερίδας συναδέλφων και φιλάθλων για χρήση εξτρέμ. Η παρουσία εξτρέμ (wingers που λένε και οι FM fans) προϋποθέτει μέσους που πατούν περιοχή και πολλαπλασιάζουν τους πιθανούς αποδέκτες της μπάλας μιας επιτυχημένης πλαγιοκόπησης.

Πριν λοιπόν επαναλάβετε παρόμοιο αίτημα, μπείτε στον κόπο να αναζητήσετε τα γκολ που πήρε ο Παναθηναϊκός από τους μέσους του (πλην Αμπέντ) την προηγούμενη διετία.

Δύο τρεις φορές πάτησε περιοχή ο Πράνιτς και 2/3, αν όχι ισάριθμες, βρέθηκε σε θέση βολής, έστω κι αν αστόχησε. Την ίδια ώρα, Νίνης και Ζέκα ήταν πολλά πολλά μέτρα μακριά, ακόμη και για το... ριμπάουντ μιας βεβιασμένης απομάκρυνσης της μπάλας. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και σε στιγμές πολλαπλασιασμένης απελπισίας, δεν ξέρω αν η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός παραταχθεί κόντρα στην Καμπάλα με 4-3-3 και με τρίγωνο στη μεσαία γραμμή...

Υ.Γ.1: Επειδή το κομμάτι μετά το παιχνίδι του Μπακού ήταν μία παρένθεση στο φινάλε της καλοκαιρινής μου άδειας, χρωστάω μία απάντηση σ' έναν αναγνώστη περί Βέμερ, αφού διάβασα με μεγάλη καθυστέρηση το σχόλιό του και δεν έκρινα σκόπιμο να απαντήσω, βέβαιος ότι ήταν μάλλον απίθανο να επανέλθει μετά από τόσες ημέρες ώστε να το διαβάσει.

Αγαπητέ που υπενθύμισες τον σχολιασμό της ανασταλτικής παρουσίας του Βέμερ στο φιλικό με τον Άγιαξ σε αντιδιαστολή με τη συνολική εικόνα του στα επόμενα παιχνίδια, φιλικά και επίσημα, πρέπει να σου πω το εξής: στο παιχνίδι με τον Αίαντα που είναι διαχρονικά μία κατ' εξοχήν ομάδα των πτερύγων, ο Βέμερ δεν επεδίωξε να περάσει τη σέντρα και τακτικά ήταν συνεπής στα καθήκοντά του, έχοντας 3-4 πολύ καίριες επεμβάσεις-απομακρύνσεις από θέση τρίτου στόπερ σε γεμίσματα από δεξιά , έχοντας κλίνει στην περιοχή ακολουθώντας τον παίκτη του.

Στα παιχνίδια που ζήτησε κάτι περισσότερο, είναι φανερό ότι δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Και ναι, είναι θέμα κατάστασης (και όχι φυσικής κατάστασης), ότι δεν έχει ακόμη “λύσει” δηλαδή, το γεγονός ότι προσπαθεί να πάει στο ένας εναντίον ενός αλλά η παρούσα εκρηκτικότητα δεν τον βοηθά στις επιθετικές κινήσεις του, ούτε βέβαια στις έγκαιρες επιστροφές (εξ ου και δεξιός εσωτερικός μέσος ο Λαγός στη ρεβάνς με τη Μπριζ).

Προφανώς και δεν δοκιμάζει για πρώτη φορά να περάσει αντίπαλο, προφανώς και ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί δεν είναι μαθητευόμενου ακραίου μπακ. Θα σε καλέσω να θυμηθείς και τον Νάνο των πρώτων 6-7 αγωνιστικών στην Ελλάδα, όταν οι σέντρες του σταματούσαν στα όρια της μεγάλης περιοχής και εύλογα αναρωτιόμασταν αν όντως μπορεί να είναι τόσο κακός παίκτης. Πίστεψέ με και εδώ θα είμαστε να το ξανασυζητήσουμε, ούτε ο Βέμερ μπορεί να είναι τόσο κακός παίκτης. Δεν παύει όμως για την ώρα να είναι αρνητικός.

Υ.Γ.2: Για ατομική κριτική, Μπεργκ, Στιλ και άλλα θα τα πούμε στη 1 το μεσημέρι. Υπάρχει προγραμματισμένο δίωρο live chat. Όσοι πιστοί προσέλθετε...