Το 'mea culpa' του Αμπέλ Φερέιρα γύρισε τον ΠΑΟΚ 9 μήνες πίσω

Χέρια σταυρωμένα. Βλέμμα απλανές. Συχνό δάγκωμα χειλιών. Ώμοι που ανασηκώνονται. Κορμός που πάλλεται ακανόνιστα, πότε δεξιά και πότε αριστερά. Κινήσεις που (υπο)δηλώνουν τη νευρικότητα του Αμπέλ Φερέιρα ενόσω μιλά στην κάμερα του PAOK TV λίγα λεπτά μετά το 1-0 του Ολυμπιακού στην Τούμπα. Ένα αποτέλεσμα που έχει θρυμματίσει, σε χίλια κομμάτια, μια έσχατη επιχείρηση αντιστροφής των εντυπώσεων, όχι τόσο της ουσίας. Μια προσπάθεια που είχε ήδη εμφανείς ρωγμές.

Εκείνη τη στιγμή ο Πορτογάλος κοιτάζεται νοητικά σ' έναν αόρατο καθρέπτη και απευθύνεται πάνω απ' όλα στον εαυτό του. "Εγώ είμαι εδώ πέρα για ν' αναλάβω πλήρως την ευθύνη για τη σημερινή ήττα της ομάδας". Στις 16 μεταφρασμένες (από τον Αλέξανδρο Μανιάτογλου) λέξεις ο προπονητής του ΠΑΟΚ δεν επιτρέπει να θεωρηθεί η επιπολαιότητα του Βιεϊρίνια ως το άλλοθι της μοιραίας ήττας στην πρεμιέρα των playoffs. Μια αρχηγική αβλεψία που πρόδωσε με τον πιο σκληρό τρόπο την πρότερη τύχη του Πασχαλάκη. Ούτε ο ίδιος αγκιστρώνεται απ' αυτό. "Γι' αυτό δεν μπορώ να πω κάτι για τους ποδοσφαιριστές. Προσπάθησαν".

Είναι η ευθεία ομολογία ενός σχεδίου που απέτυχε στην ολότητά του: από τη σύνθεση της αρχικής ενδεκάδας ως (κυρίως) τις παρεμβολές του στη διάρκεια του αγώνα. Όταν έπρεπε να ενεργοποιηθει το plan b. Ας αφήσουμε το χρόνο (αντι)δράσης, δεδομένου ότι η πρώτη αλλαγή ήρθε αφού πρώτα συμπληρώθηκαν τα 2/3 του αγώνα. Άκπομ και Σβιντέρσκι συνυπήρξαν μόνο 6 λεπτά στο γήπεδο. Ο Σοάρες αντικατέστησε τον Μάτος όταν ο 'Δικέφαλος' αναζητούσε απεγνωσμένα κάτι και οι στημένες μπάλες θα 'γεννούσαν', όσο κυλούσε ο χρόνος, τη μοναδική διέξοδο από το τούνελ της έλλειψης δημιουργίας, είτε από τ' άκρα είτε από τον άξονα. Ο Εσίτι χρησιμοποιήθηκε αντί του Μαουρίτσιο και περισσότερο ανέκοψε την όποια επιθετικότητα των 'ασπρόμαυρων'. Ο Λάμπρου δεν αγωνιστηκε ποτέ. Μια αλληλουχία επιλογών που η μία αναιρούσε την άλλη. Το αυτογκόλ δεν ήταν του Γιαννούλη - όπως τον Φλεβάρη. Το λάθος δεν ανήκε, αποκλειστικά, στον Βιεϊρίνια - όπως τώρα.

Εκ των πραγμάτων ο Φερέιρα δεν βοήθησε την ομάδα του. Το παραδέχθηκε γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα ήταν υπόλογος απέναντι στον καθέναν. Όχι πως δεν είναι. Πρωτίστως στον εαυτό του. Εν μέσω αναστολής έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη διοίκηση Σαββίδη. Αρχές Απρίλη ήταν όταν διέρρεε πως η θητεία του δεν θα διακοπεί. Θα είναι ο νέος προπονητής του ΠΑΟΚ. Ο Πορτογάλος κέρδιζε το (αναφαίρετο) δικαίωμα (κάθε προπονητή) να προετοιμάσει, να δουλέψει και να εξελίξει κάθε πτυχή όσων δεν πρόλαβε πέρυσι το καλοκαίρι, αναλαμβάνοντας υπό πίεση ένα πρότζεκτ που δεν έφερε τη σφραγίδα του. Το 3-2 στον πρώτο ημιτελικό του κυπέλλου ήταν το σημείο που η βελόνα του κοντέρ της εμπιστοσύνης ανέβηκε ξανά. Το ρεζερβουάρ ήταν γεμάτο ξανά. Απότομα, αλλά όχι παράδοξα, η ισχύς της άρχισε ήδη να πέφτει ξανά. Αρκούσε ένα αποτέλεσμα. Με τον όποιο αντίπαλο.

Ούτως ή άλλως ο τεχνικός του ΠΑΟΚ ισορροπούσε μονίμως σ' ένα τεντωμένο σχοινί που συνέδεε δύο σημεία γης και τη χαράδρα ν' απλώνεται απειλητικά ακριβώς από κάτω του. Αφότου η Σλόβαν στέρησε τόσο νωρίς την ευρωπαϊκή προοπτική στους νταμπλούχους, οι αμφιβολίες για τη στελέχωση, κυρίως δε τη διαχείριση του ρόστερ αναπτύχθηκαν επικίνδυνα. Η αμφισβήτηση επανήλθε αμέσως μετά την επανέναρξη της σεζόν. Προφανώς γιατί η εικόνα του ΠΑΟΚ παρέμεινε το ίδιο προβληματική. Ο ίδιος δεν είχε μεριμνήσει για να ενισχύσει τη θέση του με τις αναγκαίες βελτιώσεις στο πλάνο.

Η ομάδα του δεν προχώρησε ένα βήμα. Θα έπρεπε. Ό,τι είχε επικαλεστεί μπαίνοντας στο τρίτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη έπαιξε σαν κακογραμμένη κασέτα πριν από τη συμπλήρωση εννέα μηνών. Χρήση των ίδιων φράσεων. Ούτε τελεία διαφοροποιημένη. Μονάχα το ύφος μεταβλήθηκε. Τότε ο Φερέιρα βάδιζε ακόμη σ' ένα άγνωστο περιβάλλον μιας νέας πραγματικότητας στην οποία κατέληξε σχεδόν ουρανοκατέβατος. Με τον τρόπο του απαιτούσε χρόνο. Τον χρειαζόταν, τον είχε. Το πιο επιθετικό στιλ είχε δικαιολογία. "Θέλετε να σας πω ότι εγώ φταίω; Εγώ φταίω. Η ευθύνη είναι δικιά μου", αναφωνούσε τότε ύστερα από 2-2 με τον Άρη στην Τούμπα. Ένα 2-2 που είχε διαμορφωθεί με γκολ του Μίσιτς στο έβδομο λεπτό των καθυστερήσεων.

Δεσμευόταν εκείνη την ημέρα ο Φερέιρα πως "θα συνεχίσουμε την σκληρή δουλειά". Ως το 4-2, το αντίστοιχο παιχνίδι του δεύτερου γύρου τον προστάτευε η ασυλία του πρωτοετούς και το αήττητο που άντεχε. Η αμφιβολία ήρθε να φωλιάσει στον 'ασπρόμαυρο' οργανισμό. Το 2-0 από τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα αύξησε αυτομάτως την πίεση και το 1-0 του Ολυμπιακού στην Τούμπα κορύφωσε αναπόφευκτα την αυστηρή κριτική που εκδηλώθηκε προς το πρόσωπό του. Σχεδόν 'έκπτωτος' από τότε, εγκλωβίστηκε στα ίδια του τα λόγια για σταδιακή βελτίωση. Που δεν ήρθε. Η Κυριακή ήταν άλλη μια ημέρα ενταγμένη στη μονοτονία της επανάληψης. Αγωνιστικής εικόνας και κενών υποσχέσεων.

"Αυτή είναι η ομάδα μας, αυτός ο προπονητής", συμπλήρωνε ως συνέχεια εκείνου του 1-1 στα Πηγάδια στη λήξη της κανονικής περιόδου. Σαν να 'χε δίκιο;