Το σύνδρομο του Ελ Αραμπί και η απάθεια του Παναθηναϊκού

Έχοντας τον αέρα του 2-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Ολυμπιακός υποδέχθηκε στις 2 Μαρτίου 2014 τον Παναθηναϊκό στο 'Γεώργιος Καραϊσκάκης', σε ματς για το πρωτάθλημα. Η ομάδα του Μίτσελ, αν και είχε τη ρεβάνς στο 'Ολντ Τραφορντ' στις 19 Μαρτίου, δεν κράτησε τίποτα πίσω. Το σοκ από την κατάρρευση του Μάικλ Ολαϊτάν την επηρέασε αισθητά, αλλά και ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικός. Το τελικό 3-0 μοιάζει να είναι η πρώτη και τελευταία (που λέει ο λόγος) καλή ανάμνηση που οι 'πράσινοι' έχουν αυτήν την 6ετία.

Ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός πήγαινε συντηρητικά σε αυτό το ματς, θα είχε πολύ καλό λόγο, μια και το δέλεαρ ήταν η πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League. Αλλά οι 'ερυθρόλευκοι' δεν το έκαναν τότε. Αντιθέτως, το έκαναν τώρα, για έναν ημιτελικό... Κυπέλλου Ελλάδας με τον ΠΑΟΚ στο Φάληρο. Στο 2ο ημίχρονο του ντέρμπι για την 3η αγωνιστική των playoffs της Super League 1, ο Παναθηναϊκός έκανε σχεδόν 60% κατοχή, κάτι που στο 'Καραϊσκάκης' δεν συμβαίνει εκτός κι αν ο Ολυμπιακός το θέλει. Και πάλι, δεν μπόρεσε να απειλήσει ούτε μία φορά σε αυτό το διάστημα. Δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη ότι θα μπορούσε να ανατρέψει το σκορ.

Το χειρότερο δεν είναι ότι δεν έκανε πράγματα στο παιχνίδι: έκανε. Στο 1ο μέρος, ο Ουσεϊνού Μπα έβγαλε την μπάλα με το κεφάλι στο σουτ του Τάσου Χατζηγιοβάνη, κάτι που ίσως άλλαζε το ματς, ενώ και σε άλλες περιπτώσεις οι παίκτες του Γιώργου Δώνη προσπάθησαν να είναι δημιουργικοί. Φυσικά και οι απουσίες, ειδικά στα άκρα της άμυνας, ήταν τακτικές απώλειες για τον κόουτς των 'πράσινων', ασφαλώς και ο Παναθηναϊκός δεν έχει κίνητρο στα playoffs, ενώ και ο Δώνης, που έμοιαζε να έχει τη 'χρυσή' ευκαιρία να μπει με τη σάλπιγγα να παίζει πολεμικό εμβατήριο στο γήπεδο του Φαλήρου, δεν είναι μία... μηχανή εμφύσησης ποδοσφαιρικού εγωισμού. Η συνολική απόδοση ήταν μία πολύ ακριβής σούμα της κατάστασης του 'τριφυλλιού', το οποίο δεν φαίνεται, αφού δεν μπόρεσε να παρουσιάσει το πείσμα του σε αυτό το ματς, ότι θα δείξει κάτι που θα δημιουργήσει κατάπληξη τις επόμενες 7 φορές του πρωταθλήματος.

Ο Ολυμπιακός, ωστόσο, έκανε αυτό που ήθελε χωρίς να κοπιάσει. Το 2-0 ήρθε σβηστά, το 3ο γκολ έγινε επειδή ο Καφού τιμάει τα λεπτά που παίζει (αν θυμηθεί κάποιος και μία υπέροχη πάσα στον Μάξι Λοβέρα, στο προηγούμενο παιχνίδι, με τον Άρη). Και δεν πρόκειται καν για το περιδιάβασμα του Γκιλιέρμε στη γραμμή της μεγάλης περιοχής στο 5' ή για το Σύνδρομο Παράλογης Αυτοπεποίθησης του Γιουσέφ ελ Αραμπί με τα 26 γκολ φέτος, 19 εκ των οποίων στο πρωτάθλημα, που η εικόνα του στο γήπεδο παραπέμπει σε κάποιον που νομίζει ότι είναι ο καλύτερος επιθετικός στον κόσμο -και νιώθεις ότι δεν σταματάει να το υπενθυμίζει σε όλους τους αντιπάλους του. Πρόκειται για τη συνολική εικόνα μίας ομάδας που δεν χρειάστηκε ποτέ να τελέσει σε κατάσταση άγχους, να βρει κάποια παραλλαγή του πλάνου επειδή νιώθει την υποτυπώδη ανησυχία.

Οι 22 πάσες του 2ου γκολ, μία καταπληκτική ποδοσφαιρική στιγμή στην οποία λαμβάνουν μέρος κι οι 11 παίκτες της ομάδας, ασφαλώς είναι ένα κατακλυσμιαίο (για την εποχή και για το επίπεδο της μπάλας που παίζεται στη χώρα) δρώμενο, αλλά πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος πώς ο αντίπαλος κατάφερε να μην ακουμπήσει την μπάλα σε 22 περιπτώσεις που έπρεπε να διανύσει κάποια απόσταση για να φτάσει σε ακόμα ένα ζευγάρι πόδια. Φυσικά, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, αλλά στην περίπτωση αυτή πρόκειται για ντέρμπι αιωνίων. Να το δεις με το πρίσμα του μη χείρον βέλτιον, δηλαδή ακόμα κι αν όντως οποιοσδήποτε 'πράσινος' δεν γινόταν να έρθει σε επαφή με την μπάλα, ένα φάουλ θα ήταν αρκετό ώστε να καταλάβει ο (τηλε)θεατής ότι δεν έχει απολεσθεί και το τελευταίο κουάρκ ποδοσφαιρικού εγωισμού. Όμως οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού άφησαν εκείνους του Ολυμπιακού να κάνουν 22 διαδοχικές πάσες, κάτι που στην ηθική προσέγγισή του, τουλάχιστον, πρέπει να θέσει έναν προβληματισμό για το τι έχει πάει τόσο στραβά και αν υπάρχει μία πληγή ορθάνοιχτη, για μία ομάδα που εν πάση περιπτώσει, τις προηγούμενες δύο αγωνιστικές δεν άφησε να υπονοηθεί, ακόμα και στο καλό διάστημα του ΠΑΟΚ στο ματς του ΟΑΚΑ, ότι θα μπορούσε να επιτρέψει μια τέτοια λεηλασία, διότι περί λεηλασίας γίνεται ο λόγος.

Ο Ολυμπιακός, με τα δικά του μίνι προβλήματα, κυρίως με τον τραυματισμό του Ματιέ Βαλμπουένα, είχε σαφές προβάδισμα σε έμψυχο δυναμικό. Είχε σαφέστερο στην ψυχολογία, αφού ο Παναθηναϊκός έχει στον πάγκο του έναν τύπο... απολυμένο μετά τα playoffs, αν μπορεί να στέκει το σχήμα της παρελθοντικής μετοχής σε μελλοντικό χρόνο. Όμως, η αίσθηση του ντέρμπι, ακόμα και τα πολύ κακά χρόνια του 'τριφυλλιού' και, πολύ παλιότερα, των 'ερυθρόλευκων', δεν εγκατέλειψε ποτέ το ζευγάρι. Υπάρχουν εξαιρέσεις, σαφώς, όπως και είναι το λογικό, καθώς δεν γίνεται όλα τα ματς μεταξύ των δύο ομάδων να είναι στο όριο. Οι περιπτώσεις αυτές, όμως, αφορούν στο ότι το παιχνίδι 'βγήκε' στη μία ομάδα και στην άλλη δεν πήγε τίποτα καλά. Δεν ήταν αυτή η περίπτωση το βράδυ της Κυριακής. Εδώ πρόκειται για μία κατάσταση κατά την οποία στον Ολυμπιακό πιθανότατα ούτε καν εξέταζαν τη διάσταση που θα γινόταν να προκύπτει συντήρηση, σε ματς με τον πιο σημαντικό αντίπαλό του, για έναν ημιτελικό κυπέλλου. Η διαφορά ποιότητας, σε κάθε περίπτωση, είναι ήσσον, αφού έχει ξαναϋπάρξει, αλλά πάντα η χειρότερη ομάδα κάνει την καλύτερη να παίζει, να θυσιάζει, να έχει απώλειες. Όχι το βράδυ της Κυριακής, 21 Ιουνίου 2020, στο 'Γεώργιος Καραϊσκάκης'.

Κι αυτή η φράση, "ο Ολυμπιακός έκανε συντήρηση με τον Παναθηναϊκό για τον ΠΑΟΚ", πρέπει να δημιουργεί μία αίσθηση λύπησης καταρχάς κι έπειτα συμπόνιας. Να διερωτηθεί ο τρίτος τι έχει πάει τόσο στραβά ώστε σε πνευματικό επίπεδο, στον ψυχισμό του, όλος ο σύλλογος να μοιάζει παραδομένος, περιμένοντας το μοιραίο, σε ένα εξ επιγραφής σημαντικό ματς.