Μίτσελ: "Τελειωμένος" απ' το καλοκαίρι του 2013

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για το πώς κάποιοι μέσα από τη διοίκηση του Ολυμπιακού είχαν "τελειώσει" τον Μίτσελ από τα φιλικά του 2013, για τον διαφορετικό τρόπο προπονητικής του Ισπανού και για τα προβλήματα που οδήγησαν στο "διαζύγιο".

07 ΙΑΝ 2015

Η αυλαία έπεσε, ώρα για ταμείο. Ο Μίτσελ αποτελεί παρελθόν, ο αντικαταστάτης έχει βρεθεί και πλέον μπορούμε να συζητήσουμε για τον Ισπανό. Να δούμε την παρουσία του στο λιμάνι με συνολικό πρίσμα, με ψυχραιμία και (ελπίζω) χωρίς αυτούς που αντιλαμβάνονται ως πόλεμο στον προπονητή μια κριτική ή ως "στήριξη στον άσχετο" την όποια επιδοκιμασία.

Το φιλικό της γκρίνιας

Αύγουστος 2013. Ο Ολυμπιακός καλείται απ' τον Στίβεν Τζέραρντ να είναι ο αντίπαλος της Λίβερπουλ στο φιλικό προς τιμήν του. Οι ερυθρόλευκοι κάνουν ένα πολύ κακό παιχνίδι, το τελικό 2-0 τους κολακεύει, ενώ στο τέλος κινδυνεύουν να δεχθούν γκολ ακόμα κι απ' τον Φάουλερ και τους άλλους παλαίμαχους που έχουν μπει στο φινάλε του αγώνα.

Είναι απλώς ένα φιλικό. Αλλά, για κάποιους μέσα στη διοίκηση του Ολυμπιακού είναι η αρχή της έντονης μουρμούρας για τον Μίτσελ. Ο Ισπανός βρίσκεται για λίγους μήνες στην ομάδα και δεν έχει ενθουσιάσει.

Δεν είχε κάτι να του πιστωθεί

Το πρωτάθλημα είχε ήδη κατακτηθεί απ' τον Ζαρντίμ όταν ήρθε, ο Μίτσελ δεν κερδίζει ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό στα δύο πρώτα του ντέρμπι, παίρνει το Κύπελλο στην παράταση με τον Αστέρα μέσα σε περίεργο κλίμα, ενώ στα χέρια του Ισπανού ο Ολυμπιακός έχει γνωρίσει έναν μάλλον ταπεινωτικό αποκλεισμό απ' τη Λεβάντε με πολύ λανθασμένη διαχείριση των αγώνων.

Ο Μίτσελ δεν έχει ακόμα κάτι να του πιστωθεί, υπάρχει μια ανησυχία για τις ικανότητές του, που φουντώνει με την εικόνα της ομάδας στο τελευταίο δυνατό φιλικό. Για κάποιους δεν έχει πείσει, είναι αμφιβόλου επιπέδου και η άποψή τους είναι πως σύντομα θα υπάρξει πρόβλημα και θα πρέπει να αποχωρήσει. Ο Μαρινάκης τα ακούει όλα αυτά, προβληματίζεται, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να τον διώξει πριν καν την έναρξη της σεζόν. Θα περιμένει να δει.

Φαν Μάρβαϊκ

Οι πρώτες νίκες στο πρωτάθλημα δεν λένε πολλά, το ζητούμενο είναι τα δύσκολα και στην πρεμιέρα του ομίλου ο Ολυμπιακός χάνει με 4-1 απ' την Παρί. Προς τα έξω επικοινωνείται ικανοποίηση για το πρώτο ημίχρονο, η ήττα αποδίδεται σε ατομικά λάθη και ανετοιμότητα, αλλά η αλήθεια είναι πως ο προβληματισμός στη διοίκηση παραμένει, μαζί με τη μουρμούρα όσων δεν εκτιμούν τον Μίτσελ. Μάλιστα, εντείνεται όταν λίγες μέρες αργότερα ο Ολυμπιακός φέρνει 0-0 στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό.

Η εσωτερική γκρίνια για τον Μίτσελ προς τον Μαρινάκη είναι τέτοια που παραμονές του αγώνα με την Άντερλεχτ ο Ολυμπιακός έχει επαφές με τον φαν Μάρβαϊκ. Η ομάδα πάει στο Βέλγιο για να παίξει με την Άντερλεχτ όχι μόνο με την αναγκαιότητα για αποτέλεσμα όσον αφορά την πρόκριση, αλλά με τον προπονητή να παίζει τη θέση του και (μάλλον) να το γνωρίζει.

Ο Μίτσελ νίκησε, αλλά όχι όλους

Τη συνέχεια την ξέρετε. Ο Ολυμπιακός θριάμβευσε με 3-0 και χατ-τρικ του Μήτρογλου, ο Μίτσελ κράτησε τη θέση του. Ο Ισπανός και οι ερυθρόλευκοι δεν κοίταξαν ξανά πίσω. απ' το Βέλγιο και μέχρι το Μάρτιο ο Ολυμπιακός έκανε μόνο μια ανώδυνη ήττα σε πρωτάθλημα και Ευρώπη (απ' την Παρί), καθάρισε τα πάντα μέσα σε μια εβδομάδα με νίκες κόντρα σε Μπενφίκα, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ, ικανοποίησε πολύ τον κόσμο του, ανέδειξε παίκτες και ενθουσίασε μέχρι να έρθει το άσχημο διάστημα με τον αποκλεισμό απ' τη Γιουνάιτεντ και τις ήττες από Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ.

Ο Μαρινάκης πείστηκε, τον κράτησε και ήταν πολύ ικανοποιημένος με τον Μίτσελ. Όμως, αυτοί που είχαν εντείνει τη μουρμούρα μετά από εκείνο το φιλικό με τη Λίβερπουλ δεν άλλαξαν ποτέ γνώμη. Εννοείται πως δεν συνέχισαν την αμφισβήτηση στο διάστημα που όλα πήγαιναν καλά, αλλά στην ουσία δεν πείσθηκαν ποτέ απ' το Μίτσελ. Η επιτυχία του τους ανάγκασε να πάνε ντούκου, αλλά όχι να πετάξουν τα φύλλα τους εναντίον του. Δεν τους άρεσε ο τρόπος που δούλευε κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ. Και θα ερχόταν ο καιρός που θα έλεγαν "στα 'λεγα, δεν κάνει, πάμε γι' άλλα".

Πάγια άποψη

Στα live chat των τελευταίων δύο ημερών και στα σχόλια κάτω απ' τα πρόσφατα κείμενα έχω συζητήσει με πολλούς την άποψή μου για τον Μίτσελ. Στην ουσία είναι ίδια εδώ και περίπου 10 μήνες.

Στην αρχή της περσινής χρονιάς, σε αρκετά κείμενα έγραφα πως δεν βλέπω σταθερό τρόπο παιχνιδιού, δουλεμένα σχήματα, αυτοματισμούς, φιλοσοφία. Με ενοχλούσε, γιατί αυτό είχα μάθει να ψάχνω σε μια ομάδα, στη δουλειά του προπονητή. Γρήγορα σταμάτησα να το γράφω και να το λέω. Γιατί;

Γιατί κατάλαβα πως δεν έχει νόημα. Όσο κι αν συζητούσα με τον Παντελή Διαμαντόπουλο στη SUPER BALL για τη διαφορά προπονητής/διαχειριστής, ο Μίτσελ δεν πρόκειται να άλλαζε. Αυτός ήταν ο Ισπανός, αυτός ήταν ο τρόπος του και πέρσι το Νοέμβριο είχα φροντίσει να πάρω ξεκάθαρη θέση πάνω σ' αυτόν.

Ο τρόπος του

"Δεν πιστεύει σε τακτική συνέπεια, plays που δουλεύονται με σκοπό να επαναληφθούν, φιλοσοφία με ξεκάθαρες γραμμές που (επιχειρείται να) εμφανίζονται σε κάθε αγώνα, αναγνωρίσιμο παιχνίδι, κτλ. Αντιλαμβάνεται πως το σημαντικότερο κομμάτι της δουλειάς του είναι η καλή ατομική κατάσταση των παικτών, των οποίων η ποιότητα θα κάνει τη διαφορά, αν τοποθετηθούν σωστά στο χώρο, με ένα σχετικά απλό σχέδιο να εκτελέσουν.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση, που προφανώς πιστώνεται στον Ισπανό. Το ίδιο ισχύει και για την διαχείριση του ρόστερ, αφού η δικαιοσύνη και η προσωπικότητα που βγάζει στις επιλογές του έχουν δύο εμφανή αποτελέσματα: οι παίκτες τον λατρεύουν για το δίκαιο της ματιάς του κι ο Μίτσελ έχει καταφέρει να έχει ετοιμοπόλεμο έναν σημαντικό κορμό ποδοσφαιριστών. Με το πολύ μεγάλο ρόστερ που έχει είναι δεδομένο πως κάποιοι θα έμεναν στο περιθώριο (Μεντζανί, Εντινγκά, Γιαταμπαρέ), όμως είναι ήδη αρκετοί αυτοί που είναι σε καλή κατάσταση, σε θέση να προσφέρουν όποτε χρειαστεί, όπως και αυτοί που αναδείχθηκαν.

Οι αγωνιστικές τακτικές επιλογές έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Κάποιες φορές ο Μίτσελ δεν το σκέφτηκε καλά το πράγμα, σε κάποιες άλλες οι σκέψεις του ήταν απολύτως επιτυχημένες. Δεν θα τον κρεμάσω για τα λάθη, δεν θα τον αποθεώσω για τα σωστά: αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, κάποια βγαίνουν, κάποια όχι. Πιο σημαντικά είναι τα πάγια, αυτά που είδαμε στην προηγούμενη παράγραφο κι αυτά ο Μίτσελ τα πιστώνεται στο 100%.

Εξακολουθώ να προτιμώ προπονητές που μπορούν να κάνουν και αυτά που κάνει ο Ισπανός και αυτά που δεν κάνει, καθώς θεωρώ το έργο τους πιο σημαντικό και την επιλογή τους πιο δύσκολη. Σημασία φυσικά δεν έχει η προτίμησή μου, αλλά η πραγματικότητα. Κι αυτή λέει πως ο Μίτσελ κάθεται στον πάγκο και με τον δικό του τρόπο πέτυχε όσα πέτυχε μέχρι στιγμής".

Προσαρμογή στην Ευρώπη

Δέκα μήνες μετά εξακολουθώ να τα πιστεύω και νομίζω πως είναι και 100% επίκαιρα. Γιατί; Γιατί αυτόν τον Μίτσελ έβλεπα τότε, αυτόν βλέπω και τώρα. Το είπαμε όταν ανοίξαμε και "το μαύρο κουτί" του φετινού Ολυμπιακού: το ρόστερ άλλαξε δραματικά, όχι ο Μίτσελ. Ο Ισπανός συνέχισε να πιστεύει στην καλή κατάσταση και τα προσόντα των παικτών, στην ποιότητα του ρόστερ. Μόνο που αυτή μειώθηκε δραματικά το καλοκαίρι.

Προς τιμήν του, ο Μίτσελ φρόντισε να προσαρμοστεί σ' αυτήν τη δραματική αλλαγή. Το έκανε και μάλιστα επιτυχημένα στην παρουσία του Ολυμπιακού στον όμιλο. Διέγνωσε τα προβλήματα στην άμυνα και κατάλαβε από νωρίς πως ο μοναδικός τρόπος να σταθεί αξιοπρεπώς στον όμιλο είναι να υιοθετήσει reactive λογική, να παίξει πίσω απ' την μπάλα και να χρησιμοποιήσει όσο δυνατόν περισσότερο την πραγματικά καλή γραμμή του, τους κεντρικούς μέσους.

Με Εντινγκά, Μιλιβόγεβιτς, Κασάμι και Μανιάτη θωρακίστηκε όσο καλύτερα μπορούσε για να προφυλαχθεί και να ψαχτεί στην επίθεση με κλεψίματα, κόντρες και στημένα. Δεν προκρίθηκε, αλλά δεν διασύρθηκε κιόλας, ενώ πέτυχε και δύο τεράστιες νίκες. Θα ήταν ποδοσφαιρικό σκάνδαλο να προκριθεί σε έναν τόσο δύσκολο όμιλο μια ομάδα με τόσο προβληματική αμυντική γραμμή και χωρίς έναν παίκτη να μπορεί να προσφέρει σταθερά στα άκρα της επίθεσης, να απειλήσει, να ανοίξει άμυνα ή να παίξει στην κόντρα.

Πρόβλημα στα ματς που είναι αφεντικό

Στα παιχνίδια όμως που η ομάδα έπρεπε να επιτεθεί, να γίνει το αφεντικό απέναντι σε καλά οργανωμένο αντίπαλο φάνηκε απ' την αρχή πως υπάρχει πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός παρουσίασε τα ίδια προβλήματα με Ατρόμητο, Παναιτωλικό, Μάλμε, Εργοτέλη, κτλ, δυσκολεύτηκε απέναντι στον Παναθηναϊκό (την πιο ακίνδυνη ομάδα που πέρασε απ' το Φάληρο), έχασε καθαρά απ' τον ΠΑΟΚ.

Μια άμυνα που δεν μπορεί να αμυνθεί ψηλά, μια επίθεση που δεν έχει ποιότητα στα άκρα, έχει έναν φορ που πλέον δεν φτιάχνει φάσεις για τον εαυτό του, αλλά απλώς τις τελειώνει, και μια επιθετική λειτουργία που καταλήγει να ζητάει ρήγματα και σέντρες απ' τους πλάγιους μπακ και τα πάντα να περνάνε απ' τα πόδια του Τσόρι.

Ο Μίτσελ "ψάχτηκε". Έδωσε χρόνο σε όλους τους εξτρέμ, αλλά δεν είδε κανέναν τους να του προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Έπαιξε με περισσότερους κεντρικούς μέσους μπας και αποκτήσει καλύτερη αμυντική ασφάλεια, αλλά έχανε σε δημιουργία και του γκρίνιαζαν πως δεν παίζει με εξτρέμ λες και είχε ακόμα τους περσινούς παίκτες και δεν τους έβαζε. Στήριξε τον Μήτρογλου ακόμα κι όταν όλοι γκρίνιαζαν και πίστευαν πως τάχα μου ο Μπενίτες θα είναι η λύση σε όλα. Άλλαξε στόπερ και είδε πως μόνος του ο Σιόβας δεν αρκεί για να "δέσει", πως ο Αυλωνίτης είναι ακόμα πολύ άγουρος για τέτοιο επίπεδο.

Τώρα όλοι ζήτησαν περισσότερα

Έκανε αυτό που έκανε πάντα. Βασιζόταν στην ποιότητα των παικτών. Οι ατάκες του μετά τον τελευταίο του αγώνα κάποιους τους ξένισαν, αλλά στην ουσία καθρεφτίζουν τον τρόπο που πάντα σκεφτόταν: "Τι να κάνω, να πασάρω, να ντριμπλάρω και να σκοράρω; Οι παίκτες πρέπει να δείξουν περισσότερα".

Αυτός ήταν πάντα, αλλά όταν οι παίκτες ήταν καλοί, ελάχιστοι έδιναν σημασία. Τώρα όλοι ζήτησαν περισσότερα, τώρα η ομάδα φάνηκε να μην έχει τρόπο για εύκολες και θεαματικές νίκες απέναντι σε αντίπαλο που αμύνεται σωστά, τώρα ο Μαρινάκης άκουσε το "στα 'λεγα και πέρσι, δεν κάνει" και ο ίδιος τα είχε πια με τον προπονητή όταν φώναζε στα αποδυτήρια μετά τον αγώνα με τον Λεβαδειακό και μιλούσε για "το ρόστερ των 50 εκατομμυρίων".

Τώρα φάνηκε πως αυτή ήταν η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει, αλλά αυτός είναι και ο τσοπάνης.

Το selling club, ο Ραϊόλα, ο Καρεμπέ

Ο Μίτσελ δεν άλλαξε πολύ, αν και σίγουρα η αλλαγή στη θέση του βοηθού έπαιξε κάποιο ρόλο. Αυτό που άλλαξε ήταν η ποιότητα στα αποδυτήρια. Κι αυτή άλλαξε γιατί το selling club τα πήγε καλά στις πωλήσεις, αλλά όχι εξίσου καλά στις προσθήκες. Καλές οι δουλειές με τους μάνατζερ, αλλά όταν γίνεσαι η βιτρίνα για να βγάλει την πραμάτεια του (Βάις) ο Ραϊολα και χαίρεσαι που κερδίζεις εκατομμύρια μέσα σε μερικούς μήνες, κάποια στιγμή θα είσαι αυτός που θα χάσει απ' τη δύναμη που του έχεις παραχωρήσει.

Σαφώς και υπήρχαν τα προβλήματα με τον Καρεμπέ και όσα περιέγραψε στο κείμενό του ο Τσάρλυ. Κι αυτά πάντα σχετίζονται με την ποιότητα των παικτών. Αν ο Ντοσεβί έδινε έστω το 1/3 απ' αυτά που έδινε ο Κάμπελ και ο Ντουρμάζ το 1/3 απ' αυτά του Βάις, τα πράγματα θα κυλούσαν σαφώς καλύτερα, και στο χορτάρι και έξω απ' αυτό. Δεν κύλησαν όμως και κάποια στιγμή φάνηκε πως το τέλος ήταν θέμα χρόνου. Και γιατί (πρώτα) το κλαμπ δεν τα έκανε όλα σωστά και γιατί ο προπονητής δεν βρήκε λύσεις στα προβλήματα που του έφερε το κλαμπ και έκανε και τα δικά του λάθη στις επιλογές.

Μάθημα

Ο Μίτσελ αποχωρεί πετυχημένος και κύριος, έχοντας αγαπηθεί πολύ απ' τον κόσμο. Από εδώ και πέρα θα κοιτάξουμε προς τα εμπρός, στον αντικαταστάτη και τα δικά του πεπραγμένα. Μέχρι τότε, η τελευταία μου ματιά στον Μίτσελ λέει πως ο Ισπανός μου έμαθε κάτι πολύ σημαντικό, που από πέρσι το έχω κρατήσει.

Εξακολουθώ να ζητάω άλλα πράγματα απ' τους προπονητές, αλλά ο Μίτσελ μου έδωσε ένα καλό μάθημα για το γεγονός πως υπάρχει κι άλλος τρόπος απ' αυτόν που προτιμώ και εκτιμώ περισσότερο. μ' αυτόν πέτυχε, μ' αυτόν προβλημάτισε, μ' αυτόν αποχωρεί, μ' αυτόν μου άνοιξε πέρυσι το μυαλό, άσχετα αν δεν μου άλλαξε τις προτιμήσεις.

Παρακαταθήκη

Τελευταία σκέψη, κάτι που απάντησα σ' έναν φίλο σε σχόλιο του κάτω απ' το περσινό κείμενο για τον τρόπο του Μίτσελ. "Αυτοί οι προπονητές έχουν καλές και κακές στιγμές. Μια πάγια φιλοσοφία, όμως, μένει ως παρακαταθήκη στο σύλλογο".

Ο Μίτσελ αποχωρεί πετυχημένος και κύριος, με αναμνήσεις από σπουδαίες νίκες και πολύ μεγάλες βραδιές. Δεν γίνεται κανείς να του τις στερήσει. Όμως, στο χορτάρι δεν αφήνει τίποτα το αναγνωρίσιμο ως ποδοσφαιρικό σχέδιο, γιατί ποτέ δεν δούλευε έτσι. Βέβαια, ακόμα και αλλιώς να δούλευε, πως θα κατάφερνε να αφήσει κάτι σε μια ομάδα που γκρεμίζεται και χτίζεται ξανά κάθε 12 μήνες;

Ο τσοπάνης πλέον άλλαξε. Η στάνη πως θα πορευτεί από εδώ και πέρα;