Ο Ολυμπιακός, ο Βενγκέρ και η Μοίρα

Πρώτοι το συνέλαβαν οι αρχαίοι Έλληνες, σιγά σιγά διαπιστώθηκε ότι είναι ίδιον όλων των λαών. Όλες οι κουλτούρες, οι θρησκείες, οι κοινωνίες ασπάζονται τη Μοίρα, το πεπρωμένο. Το ισλάμ το αποκαλεί κισμέτ, ο βουδισμός κάρμα, οι Κινέζοι yuanfen, οι μυστικιστές του μεσαίωνα wyrd, οι αγγλοσάξωνες fate ή destiny, οι φυσικοί causal determinism, οι Γάλλοι destin.

Όχι όμως όλοι οι Γάλλοι, αφού υπάρχει ένας 66χρονος Αλσατός από το Στρασβούργο που το λέει " Ολυμπιακός" εδώ και 23 ολόκληρα χρόνια. Δεν είναι τόσο το τρομερό 2-3 του "Emirates" ή οι νίκες στο Champions League, δεν είναι η πληγή που φέρει το σώμα της Άρσεναλ με έναν καταστροφικό αποκλεισμό απόψε στο "Καραϊσκάκης". Είναι η μοίρα, το τρέξιμο του Βαΐτση με τη μπλε φανέλα στο Louis II, ο ερχομός στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1994 μετά από πρόσκληση του Σωκράτη Κόκκαλη, η ασυμφωνία χαρακτήρων, η Ιαπωνία και στο τέλος το μεγάλο ταξίδι πρώτα στο Highbury και μετά στο Emirates.

Η σχέση Βενγκέρ-Ολυμπιακού

O Αρσέν Βενγκέρ εδώ και μια 25ετία συνδέεται έμμεσα ή άμεσα με τον Ολυμπιακό, πιο πολύ από κάθε άλλη ελληνική ομάδα ο Ολυμπιακός είναι εκείνος που του χάλασε το παραμύθι της Μονακό στις αρχές των 90ς, όταν ο πολυπράγμων ingénieur με το master στην οικονομία ξεκινούσε να χτίζει το μύθο του. Είχε ήδη προλάβει από το 1988 να χρίσει την «αντιποδοσφαιρική» Μονακό πρωταθλήτρια Γαλλίας, να κατακτήσει και ένα κύπελλο το 1991 σε εκείνον το συγκλονιστικό τελικό του Παρισιού με το γκολ του Passi στην εκπνοή. Θεωρείτο και ήταν το next big thing στους πάγκους του γαλλικού πρωταθλήματος, που τότε ρημαζόταν από τον τυφώνα Tapie και πάλευε να ξαναστηθεί στα πόδια του.

Οι εγχώριοι τίτλοι είχαν κατακτηθεί, απέμενε η διάκριση στην Ευρώπη για την ομάδα του Πρίγκιπα Ρενιέ, ο Βενγκέρ παρότι χάνει τον μικρό το δέμας Rui Barros και κυρίως το μεγάλο George Weah, φέρνει στο Πριγκιπάτο τον Κρίστινα Πέρες από την Παρί και δαπανά 7 εκατομμύρια ευρώ για αγοράσει τον Γιούργκεν Κλίνσμαν από την Ίντερ. Η Μονακό συγκαταλέγεται δικαίως στα φαβορί και του γαλλικού πρωταθλήματος, αλλά και του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο ξεκίνημα της σεζόν 1992/93. Από τότε ο Αλσατός έδειχνε να πρεσβεύει ένα ντελικάτο ποδόσφαιρο, επιθετικό, βασισμένο στις αρετές και το ταλέντο των ποδοσφαιριστών του. Οι επιθετικοί του φάνταζαν βγαλμένοι από τα all star χαρτάκια της Panini: Djorkaeff, Klinsmann, Fofana, Bruno Rodriguez, Patrick Revelles, στο κέντρο του γηπέδου ο Perez, ο μετέπειτα αρχηγός της Εθνικής Γαλλίας Emmanuel Petit, οι επίσης διεθνείς Dib, Baret, Andrijasevic, ο πολύπειρος και εμβληματικός Claude Puel και ο ζωντανός θρύλος του γαλλικού ποδοσφαίρου, ο Jean Tigana.

Η Μονακό τρομάζει, ο Βενγκέρ διάγει τον πέμπτο χρόνο του στο Louis II, έχει την αμέριστη στήριξη του Ρενιέ, χτίζει κάτι πρωτοπόρο και μοναδικό, βασιζόμενος σε ένα αμάγαλμα ταλέντου, νιότης και εμπειρίας. Αποκλείει τους Πολωνούς της Miedz Legnica δύσκολα το Σεπτέμβριο και κληρώνεται με τους Έλληνες του Ολυμπιακού που δεν υπολογίζει και τόσο. Ενημερώνεται από τους «κατασκόπους» που στέλνει στον Πειραιά για να παρακολουθήσουν τον Ολυμπιακό, γνωρίζει τον προπονητή της ομάδας Όλεγκ Μπλαχίν, τον έτερο Ουκρανό Όλεγκ Προτάσοφ, το Γκενάντι Λιτόφτσενκο. Μέχρι εκεί. Δεν έχει ιδέα τι έχει συμβεί στον Ολυμπιακό εκείνο το καλοκαίρι του 1992, η εικόνα των ερυθρολεύκων με την ουκρανική Τσερνομόρετς που παρακολουθεί στο video του δίνει την ψευδαίσθηση ότι δεν πρέπει να υπολογίζει και πολύ τους Έλληνες.

Η αλλαγή σελίδας στον Ολυμπιακό

Ο Ολυμπιακός ξεκινούσε να δίνει σημεία ζωής μετά από έναν μακροχρόνιο λήθαργο, βυθισμένος σε διοικητικές παλινωδίες, σκάνδαλα, μεταγραφές που δεν εξοφλήθηκαν ποτέ, τρομακτικές εικόνες σε Ρέντη και Καραϊσκάκης. Χάρη σε μια από τις μεγαλύτερες Αυξήσεις Μετοχικού Κεφαλαίου στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή, ύψους σχεδόν 1,4 δισεκατομμυρίων δραχμών, ο Ολυμπιακός μπαίνει για πρώτη φορά στο δρόμο της εξυγίανσης. Το δίδυμο Σταύρου Νταϊφά – Σωκράτη Κόκκαλη δίνει όραμα στο σύλλογο για έξοδο από τη Σκύλλα του Κοσκωτά και τη Χάρυβδη του Σαλιαρέλη. Ο Ολυμπιακός έχει γυρίσει σελίδα, ακόμη και αγωνιστικά η αποχώρηση των «διόσκουρων» Αναστόπουλου και Μητρόπουλου σηματοδοτεί τη νέα εποχή.

Κατά βάση ο Κόκκαλης (αφού ο Νταϊφάς περισσότερο ενήργησε ως εγγυητής της ομαλής μετάβασης) δημιουργεί έναν καινούριο Ολυμπιακό διατηρώντας μεν τον Όλεγκ Μπλαχίν στον πάγκο, ξοδεύοντας όμως ταυτόχρονα πολύ σημαντικά ποσά σε συμβόλαια για ποδοσφαιριστές όπως ο ηγετικός Γιώργος Μητσιμπόνας από τον ΠΑΟΚ, ο Ντανιέλ Μπατίστα από την ΑΕΚ ως η πιο ηχηρή μεταγραφή, το «καγκουρό» Κρις Καλατζής από τον Παναθηναϊκό και τέλος ο Γιώργος Μύρτσος από την Παναχαϊκή. Ο τελευταίος μια ιστορία μόνος του, δηλωμένος «γαύρος», γνωστός τοις πάσι για την αγάπη του «στο Τζώνι που περπατάει» και στα μπουζούκια.

Ο Ολυμπιακός ξεκινάει καλά, κατακτά το Super Cup νικώντας την ΑΕΚ με 3-1 στο ΟΑΚΑ, αλλά στην Ευρώπη δυσκολεύεται. Μετά από ένα τρελό ματς στο Καραϊσκάκης χάνει με 1-0 από την άσημη Τσερνομόρετς Οντέσα και ξεκινά η συνήθης γκρίνια. Ο Μπλαχίν παραμένει ψύχραιμος, επιλέγει στη ρεβάνς στην Οδησσό τους ίδιους 11 που είχαν «στραπατσαριστεί» στο Φάληρο και θριαμβεύει με 3-0 μετά από συγκλονιστική εμφάνιση του Γκενάντι Λιτόφτσενκο. Πλέον περιμένει την κλήρωση και στο άκουσμα της Μονακό «δαγκώνεται». Ξέρει ότι υστερεί ποιοτικά έναντι των Γάλλων, ποντάρει όμως στον αιφνιδιασμό και κυρίως στο dna εκείνου του Ολυμπιακού που ήταν απρόβλεπτος, αψυχολόγητος, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του διψασμένου κόσμου του που είχε περάσει πολλά και πάσχιζε για επιτυχίες.

Το "διπλό" στο Πριγκιπάτο

Έχουν γραφτεί δεκάδες αφιερώματα για εκείνο το 0-1 στο Πριγκιπάτο, για εκείνον τον πανηγυρισμό του Γιώργου Βαΐτση με τον Ηλία Σαββίδη να τον κυνηγάει και τον Αρτινό επιθετικό να γλυστράει στο άψογο χορτάρι του Louis II με χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού να παραληρούν στις chic κερκίδες. Ακόμη και σήμερα θεωρείται η μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού στην ιστορία του, όχι τόσο λόγω σημασίας, αλλά λόγω χρονικής στιγμής. Η μοίρα, το πεπρωμένο ήθελε ο Ολυμπιακός με εκείνο το γκολ να αγαλιάσει τις ψυχές εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών του, ο συμβολισμός του γκολ του Βαΐτση ξεπερνά σε σημασία και εμβληματικότητα το γκολ του Φινμπόγκασον στο Λονδίνο ή του Πατσατζόγλου στη Βρέμη. Ήταν το γκολ της ελπίδας, το φως στο τούνελ της απαξίας, της ανέχειας, ακόμη και της επετείας.

Το ζήτημα όμως δεν είναι εκείνο το 0-1, αλλά αυτό που συνέβη μετά και για δεκατέσσερα βράδια μέχρι να πατήσει ο Βενγκέρ και η Μονακό το χορτάρι και το ταρτάν του παλιού Καραϊσκάκη. Ο Αλσατός που υποτίμησε τον Ολυμπιακό και εκνευρίστηκε από το παιχνίδι του, εξαπέλυσε μύδρους κατά του Πολωνού διαιτητή Michał Listkiewicz, που κατά την άποψη του ingénieur επέτρεψε το σκληρό παιχνίδι και αρνήθηκε δύο πέναλτι στους Μονεγάσκους. Πλέον ο Βενγκέρ ήταν αναγκασμένος να προετοιμάσει το δεύτερο παιχνίδι με περισσότερη προσοχή, να φροντίσει να μάθει καλύτερα τον Ολυμπιακό, να ασχοληθεί επισταμένως με τον τρόπο παιχνιδιού των Ελλήνων, να περιορίσει τα ατού τους.

Η φρενίτιδα για ένα εισιτήριο

Απόψε θα ζήσει ένα deja-vù απόστασης 23 ετών, θα βρεθεί στο ίδιο γήπεδο, εναντίον του ίδιου αντιπάλου που τον έχει κερδίσει στην έδρα του και είναι και πάλι υποχρεωμένος να σκοράρει δύο φορές διατηρώντας την εστία του ανέπαφη. Ειδάλλως αποκλείεται, αποχωρεί με το κεφάλι σκυμμένο και πιθανώς το ίδιο εξοργισμένος όπως τότε, εκείνο το μεγάλο βράδυ της 4ης Νοεμβρίου στο Καραϊσκάκης. Απέναντί του αποκλείεται να αντικρίσει την ίδια φρενίτιδα με το 1992, δεν είναι δυνατόν να ξαναζήσει κανείς εκείνες τις μέρες στον Πειραιά, στην Αθήνα, την επαρχία. Το εισιτήριο της ρεβάνς του Ολυμπιακού με τη Μονακό του Βενγκέρ ήταν κάτι περισσότερο από το συνηθισμένο «μαγικό χαρτάκι» όπως αρέσκονταν να το αποκαλούν άπαντες εκείνη την εποχή. Χωρίς υπερβολή, επιστρατεύτηκαν ακόμη και Υπουργοί της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για ένα εισιτήριο, δεν υπήρχε άνθρωπος να μην θέλει να ζήσει εκείνη τη ρεβάνς.

Οι ουρές έφταναν μέχρι το δρόμο, πέριξ του Σταδίου απελπισμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού εκλιπαρούσαν για ένα από τα 30.822 εισιτήρια, τα τηλέφωνα και τα fax δεν σταματούσαν στα γραφεία της ΠΑΕ, στο γραφείο του Νταϊφά, στο γραφείο του Κόκκαλη. Δεν υπήρχε άλλο παιχνίδι στην ιστορία του Ολυμπιακού με τόσο έντονη προσμονή, τόση κάψα από τον κόσμο να είναι εκεί, να το ζήσει από κοντά, να σπρώξει την ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία στις καλύτερες 8 ομάδες του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού παρά την τσουχτερή τιμή τους (κοστολογούνταν με μια μέση τιμή πάνω από τις 3μισι χιλιάδες δραχμές) ο κόσμος γέμισε το γήπεδο από πολύ νωρίς, η ανυπομονησία και τα προέρτια θύμισαν στους παλιότερους την εποχή του Γουλανδρή που οι αγώνες του Ολυμπιακού αποτελούσαν κοσμικό γεγονός.

Ο Βενγκέρ βγήκε νωρίς να επιθεωρήσει το τερέν, κοιτούσε αποσβολωμένος την «7» με δεκάδες «βασάνια» ανεβασμένα στο συρματόπλεγμα, εκεί κατάλαβε ότι το παιχνίδι θα είναι δυσκολότερο απ’ ότι το σχεδίασε διότι θα παίξει ρόλο και ο παράγοντας έδρα. Ο Βενγκέρ ακούσια γνώριζε και τις τρεις Μοίρες της μυθολογίας εκείνο το βράδυ στο Φάληρο: βίαιη γνωριμία με την Κλωθώ που συμβολίζει το παρόν και στον παράλληλο χωροχρόνο συναντούσε και τη Λάχεση (το παρελθόν) και την Άτροπο (το μέλλον). Είναι αδύνατον να κρύψει την αμηχανία με ψήγματα φόβου όταν ο Ολυμπιακός βγαίνει για προθέρμανση. Στο Φάληρο η νύχτα γίνεται μέρα από τα εκατοντάδες καπνογόνα, ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός, ο φλεγματικός Αλσατός σχεδόν βουλιάζει στον πάγκο του και σηκώνει το γιακά του για να περιορίσει τα ντεσιμπέλ.

Η κόλαση του "Γ. Καραϊσκάκης"

Οι ιαχές του Καραϊσκάκη ακούγονται μέχρι τη Λαμπράκη, η «7» είναι γεμάτη πανό, πιο γεμάτη από ποτέ, υπάρχει κόσμος ακόμη και στο σκάμμα, είναι έτοιμη να ξεκινήσει μια αρχαία τραγωδία, εν χορώ και με κάθε στοιχείο ομηρικού λυρισμού. Ο Μπλαχίν παγώνει το Καραϊσκάκης, Προτάσοφ, Καραπιάλης, Μπατίστα και ο φορμαρισμένος Χαντζίδης είναι εκτός ενδεκάδας, ο Ολυμπιακός δεν είναι επιθετικογενής, το αντίθετο: Παχατουρίδης, Καραταϊδης, Μητσιμπόνας, Βλάχος, Τσαλουχίδης, Μαυρομμάτης και οι έξι πίσω, με το Γιώτη να έχει εντολές να προωθείται προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις σέντρες είτε του Λιτόφτσενκο είτε του Τσιαντάκη. Σε άτυπο ρόλο δεκαριού ο Σαββίδης και μόνος προωθημένος ο Βαϊτσης. Στα γκολπόστ ευτυχώς είναι ο Μύρτσος, αμφίβολος μέχρι ελάχιστες στιγμές πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, ταλαιπωρημένος από έναν τραυματισμό στο γόνατο.

Ο Μύρτσος δεν το έχανε με τίποτα, πέταξε και τον επίδεσμο πριν βγει στο χορτάρι, ζούσε για αυτό το παιχνίδι, ήξερε μέσα του ότι είναι η μεγάλη ευκαιρία του να γραφτεί στην ιστορία του Ολυμπιακού, αφού η πίεση της Μονακό θα ήταν ανηλεής. Ο Βενγκέρ φοβούμενος το κλίμα και περιμένοντας έναν πολύ επιθετικό Ολυμπιακό στο πρώτο ημίωρο, επιλέγει να αφήσει τον Fofana και τον Djorkaeff στον πάγκο, ξεκινά στη θέση τους τον Dumas και τον Puel. Έχει κάνει λάθος, αλλά και πάλι είναι μέσα ο Klinsmann, o Perez, o Dib. Τα πρώτα λεπτά περνούν πολύ γρήγορα, οι παίκτες είναι σαστισμένοι από την ατμόσφαιρα, γρήγορα όμως οι Μονεγάσκοι αντιλαμβάνονται ότι ο Ολυμπιακός το φοβάται το παιχνίδι. Ο Αλσατός δίνει εντολή να ανέβουν μέτρα οι παίκτες του, το σύνθημα δεν είναι πλέον να περιμένουν το δεύτερο ημίχρονο, αλλά να χτυπήσουν αμέσως.

Ο κόσμος παρακολουθεί τη Μονακό να επιβάλλεται πλήρως, το βράδυ προμηνύεται εφιαλτικό, ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται αφάνταστα να κλείσει τους ταχύτατους Γάλλους, ο Βενγκέρ είναι διαβασμένος και όχι υπερόπτης όπως στο Louis II. Ήδη από το 20 ο κόσμος βροντοφωνάζει "βάλε μεσα τον Καραπιάλη", αδυνατεί να κατανοήσει την επιλογή του Σωτήρη Μαυρομμάτη στη μεσαία γραμμή, ενός ποδοσφαιριστή που ο Μπλαχίν σπανίως εμπιστευόταν ακόμη και μερικά λεπτά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η Μονακό επιτίθεται κατά κύματα, έχει πλάνο, χτυπάει από τα άκρα, από τον άξονα, από στημένα. Ο Ολυμπιακός αντέχει, ο Βλάχος δυσκολεύεται πολύ με τον Klinsmann, ο Γερμανός είναι πολύ γρήγορος και παίζει κρυφός φορ, γυρίζει αρκετά πίσω και παίρνει τη μπάλα για να πασάρει σε ελεύθερους συμπαίκτες. Μαζί με το Luis Henrique και τον Perez αναστατώνουν την άμυνα του Ολυμπιακού και το γκολ δείχνει να είναι θέμα χρόνου.

Ο Ολυμπιακός επιστρατεύει σκληρότητα, δυνατά μαρκαρίσματα, ηρωισμούς. Μάταια ο Γιώργος Μητσιμπόνας προσπαθεί να ηρεμήσει τους υπόλοιπους, δείχνει να ξυπνά από το λήθαργο και να υπερνικά το άγχος μόνο ο Μιχάλης Βλάχος ο οποίος χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να θέσει εκτός παιχνιδιού τον Klinsmann. Μπροστά μόνο ο Νίκος Τσιαντάκης δείχνει να παλεύει, ο Βαΐτσης μόνος και αβοήθητος περιορίζεται σε αστείρευτο pressing, Σαββίδης και Λιτόφτσενκο είναι εκτός ματς. Η Μονακό έχει επιβληθεί κατά κράτος, δεν προηγείται από αστοχία και ατυχία των παικτών της, οι οιωνοί δεν είναι με τον Βενγκέρ.

"Ενάμισι δις στον πάγκο"

Στο ημίχρονο ακούγονται αναστεναγμοί ανακούφισης, ο Ολυμπιακός δεν έχει κάνει καν τελική προσπάθεια, αμύνεται ανορθόδοξα, έχει τρομοκρατήσει ακόμη και τον πιο αισιόδοξο οπαδό του. Οι πιο θερμόαιμοι βράζουν με το Μπλαχίν, ο Νταΐφάς δεν φείδεται κριτικής: "ο Μπλαχίν φοβήθηκε το παιχνίδι, έχει αφήσει 1,5 δισεκατομμύριο δραχμές στον πάγκο (Προτάσοφ, Καραπιάλη, Μπατίστα, Χαντζίδη) και έδωσε τον αέρα στους Γάλλους. Ο κόσμος μπορεί να ήταν υπερβολικός και να περίμενε 4 και 5 γκολ, αλλά εδώ φτάσαμε στο άλλο άκρο" θα πει στο ημίχρονο. Δίπλα του ο Πρόεδρος της Μονακό Jean-Louis Campora μοιάζει βέβαιος για την πρόκριση και χαριεντίζεται με το Σωκράτη Κόκκαλη και το νεαρό γιο του, τον Πέτρο.

Ο Μπλαχίν λαμβάνει το μήνυμα και διαφοροποιεί τις εντολές του. Ο Ολυμπιακός της αρχής του δευτέρου ημιχρόνου, είναι ακριβώς ο Ολυμπιακός που περίμενε ο κόσμος του στην αρχή του αγώνα. Στο πρώτο κιόλας λεπτό ο Τσαλουχίδης χάνει ασύλληπτη ευκαιρία, αφού μετά το βολέ του η μπάλα βρίσκει στο καλάμι του Jean-Luc Ettori και να καταλήγει κόρνερ. Ο κόσμος ξυπνάει, σπρώχνει την ομάδα να επιτεθεί, ο Ολυμπιακός πιέζει, είναι πιο κινητικός, ο Βαΐτσης είναι αεικίνητος και κάνει άνω-κάτω την άμυνα της Μονακό όταν ο Μπλαχίν στο 52' αλλάζει το Μαυρομμάτη με το Ντανιέλ Μπατίστα. Ο "Γκούλιτ των φτωχών" κάνει όργια, με το διασκελισμό του αφήνει πίσω πολλάκις το μεγάλο Lilian Thuram, σερβίρει στην περιοχή, αλλά το γκολ δεν έρχεται. Εκεί ακριβώς επεμβαίνει ο ingénieur.

Ο Βενγκέρ περνάει στο ματς Djorkaeff και Fofana και η Μονακό γίνεται ξανά το απόλυτο αφεντικό του ματς. Η πίεση είναι αφόρητη, το σφυροκόπημα ανελέητο. Ο Μύρτσος πασχίζει να απομακρύνει τα σουτ των Μονεγάσκων, είναι σαφές ότι του λείπει η αυτοσυγκέντρωση, παρότι θετικός φοβάται γιατί η εικόνα του ματς μόνο φόβο προκαλούσε. Η Μονακό επιτίθεται και ξαναεπιτίθεται και ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να παρέμβει. Από το 75ο λεπτό κιόλας η εικόνα στην τηλεόραση χάνεται, δύσκολα διακρίνεται η πολύ μεγάλη απόκρουση του Μύρτσου στο σουτ του Blondeau. Καπνοί έχουν καλύψει τον ουρανό του φαληρικού Σταδίου, δεκάδες, ίσως εκατοντάδες καπνογόνα έχουν ανάψει, ο κόσμος φωνάζει άναρθρα, μόνο η ιαχή «Ολυμπιακός-Ολυμπιακός» ξεχωρίζει και οι εκκωφαντικές αποδοκιμασίες κάθε φορά που κάποιος αντίπαλος ελέγχει τη μπάλα.

Ο Βέλγος ρεφ Αλφόνς Κονσταντέν δεν διακόπτει το παιχνίδι αφού η οριζόντια ορατότητα είναι ακόμη σε ανεκτά επίπεδα. Για τηλεοπτική κάμερα ούτε λόγος, ο Μανώλης Μαυρομμάτης που μεταδίδει το παιχνίδι για λογαριασμό της ΕΡΤ αγχωμένα προσπαθεί να εξηγήσει τις φάσεις. Η Μονακό δεν πτοείται και επιμένει. Θα φτάσει πολύ κοντά στο 0-1 στο 81ο λεπτό όταν η κεφαλιά του Klinsmann θα σταματήσει στο δοκάρι του εξουδετερωμένου Μύρτσου. Το τελευταίο δεκάλεπτο είναι η κορύφωση του δράματος, 70 χιλιάδες μάτια, τα περισσότερα χωρίς να διακρίνουν καλά καλά τι βλέπουν περιμένουν τον από μηχανής θεό, την κάθαρση. Πράγματι, ο Ολυμπιακός στο 86΄πλησιάζει πολύ κοντά, ο Τσαλουχίδης όμως και πάλι δε θα βρει στόχο για μερικά εκατοστά. Το άγχος κυριαρχεί, το ματς είναι ατέλειωτο.

Το ιδανικό φινάλε...

Μέχρι που φτάνουμε στο 89ο λεπτό, εκεί που σταμάτησε ο χρόνος και οι καρδιές πήγαν να σπάσουν. Η φάση είναι διαρκείας, οι παίκτες του Ολυμπιακού όλο διώχνουν αλλά η μπάλα πάλι επιστρέφει γύρω από την περιοχή τους. Ο Perez θα βγάλει τη σέντρα από αριστερά στο δεύτερο δοκάρι, Καραταΐδης και Fofana θα τεντώσουν τα πόδια τους, υπερισχύει ο επιθετικός από την Ακτή Ελεφαντοστού. Ο χρόνος σταματάει, μέσα σε μερικά δέκατα του δευτερολέπτου ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του βρέθηκαν στην κόλαση, η μπάλα περνάει δίπλα από το Μύρτσο και χτυπάει και πάλι στο δοκάρι, επιστρέφει και βρίσκει το σώμα του Έλληνα γκολκίπερ που τη βλέπει να κατευθύνεται μέσα από τη γραμμή. Απλώνει τα χέρια του και την καπακώνει, μέσα στο σύννεφο καπνού είναι άγνωστο αν πέρασε ή όχι.

Μάλλον δεν πέρασε, χρειάζονται πολλαπλά replay για να είναι σίγουρος κανείς, ο Βέλγος ήταν και έδειξε «παίζετε». Ο Μύρτσος έχει ακουμπήσει το πρόσωπό του πάνω από τη μπάλα, τη φιλάει και τη σφίγγει στην αγκαλιά του στο έδαφος. Ο κόσμος παραλληρεί, ο από μηχανής Θεός στην αρχαία τραγωδία είναι ένα θεϊκό πρόσωπο που εμφανίζεται στο τέλος του έργου και δίνει λύση στο αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η δράση. Αυτή τη φορά ο από μηχανής Θεός ήταν το αριστερό δοκάρι και τα φάλτσα που πήρε η μπάλα για να καταλήξει στην αγκαλιά του Μύρτσου.

Στο γήπεδο μετά τη νεκρική σιγή ακούστηκε υπόκωφα το ωσαννά εν τοις υψίστοις, στο επόμενο (και τελευταίο) γέμισμα των παικτών του Βενγκέρ, εμφανίστηκε ο Γιώργος Μητσιμπόνας και έστειλε τη μπάλα με όλη του τη δύναμη στην άλλη άκρη του Καραϊσκάκη. Τέλος.

Ο κόσμος δεν αντέχει τόση ένταση και μπαίνει μέσα, οι παίκτες δεν τρέχουν καν στα αποδυτήρια ως συνήθως, είναι μέσα στο χόρτο και προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι συνέβη. Ο Μύρτσος έχει γονατίσει στη μικρή περιοχή, κάνει το σταυρό του και ρίχνει το κεφάλι στο χορτάρι. Είναι το παιχνίδι της καριέρας του, αυτό για το οποίο θα τον θυμούνται όλοι. Στην αντιπέρα όχθη ο Βενγκέρ με το βλέμμα στον ουρανό. Η κάμερα τον συλλαμβάνει να ψελλίζει “Pourquoi mon dieu? Pourquoi?”. Γιατί Θεέ μου; Γιατί; Το πεπρωμένο είχε μιλήσει, ο Αρσέν επί της ουσίας ξεκινούσε να μετράει αντίστροφα στον πάγκο της Μονακό. Είναι τόσο εκνευρισμένος που οι δηλώσεις του στο γαλλικό Τύπο είναι το λιγότερο ατυχείς και προδίδουν τρομερή ενόχληση.

"Αν στο πρώτο ματς σφύριζε ο Βέλγος, η πρόκριση θα ήταν τώρα σε άλλα χέρια. Είναι κρίμα που αποκλειστήκαμε από μια ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο στα 15 από τα 180 λεπτά των δύο αγώνων. Δεν περίμενα τόσο κακό τον Ολυμπιακό στο γήπεδό του. Η Μονακό σήμερα έπαιξε καλύτερα απ' ότι στην έδρα μας, ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να προχωρήσει άλλο στο θεσμό. Σήμερα το Νο 11 (Βαΐτσης) ήταν απαράδεκτος. Μάρκαρε συνεχώς από πίσω. Η πρόκριση χάθηκε στο Μονακό, εξαιτίας του διαιτητή" είπε σύντομα και αποχώρησε. Λίγο πιο δίπλα ο Klinsmann αποθούσε τους δημοσιογράφους: "Αφήστε με, είμαι εκνευρισμένος" έλεγε κολλημένος στον τοίχο των αποδυτηρίων. Τα τηλεοπτικά συνεργεία εξακολούθησαν να τραβούν πλάνα του, ο Γερμανός κοιτούσε ανέκφράστος τις κάμερες και μονολογούσε: "Αν μιλήσω θα πω πράγματα που δεν πρέπει, αφήστε με είπα".

Αντίθετα με το Γερμανό star, ο Γιώργος Μύρτσος εξιστορούσε τις στιγμές: "Ευχαρίστησα το Θεό που μας κράτησε όρθιους μέχρι τέλους. Δεν φοβήθηκα, γιατί για μένα κάθε παιχνίδι είναι διασκέδαση. Διασκεδάζω όταν αγωνίζομαι" - Ναι, αλλά γονάτισες και έκανες το σταυρό σου όταν έληξε το παιχνίδι, σχολίασε δημοσιογράφος. "Όπως και στη διασκέδαση, έτσι και στο παιχνίδι βρίσκομαι σε ένταση". απάντησε ο Μύρτσος, που πρόσθεσε και τη δική του πινελιά για το διαιτητή: "Πήγε να μου πάρει την μπάλα μέσα από τα χέρια ο Κλίνσμαν, αλλά δεν ήταν δυνατόν να του το επιτρέψω μέσα στο σπίτι μου. 0 διαιτητής ήταν κοντά στη φάση και μου έκανε παρατήρηση μισοβγάζοντας την κόκκινη κάρτα. Ε, στη συνέχεια έκανα την πάπια, του είπα ένα αστείο στα σουαχίλι και τη γλίτωσα".

Το Μύρτσο διέκοψε ο Σωκράτης Κόκκαλης που περιχαρής μπήκε στα αποδυτήρια και έταξε έξτρα πριν 2 εκατομμυρίων δραχμών για κάθε ποδοσφαιριστή. "Ήταν η μεγαλύτερη πρόκριση του Ολυμπιακου στην ευρωπαϊκή ιστορία του. Ο σύλλογος διανύει την καλύτερη φάση της ιστορίας του και μπορεί να προχωρήσει ακόμη περισσότερο. Το Μάρτιο η ομάδα θα έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, βαδίζουμε σ' ένα δρόμο ονείρου για μας και για τους οπαδους μας, το μέλλον είναι δικό μας" είπε ο Κόκκαλης και ασπάστηκε τον εορτάζοντα Όλεγκ Μπλαχίν που συμπτωματικά την επομένη είχε γενέθλια κλείνοντας τα 40 του χρόνια.

Κανείς δεν θυμόταν την αμυντικογενή προσέγγιση του αγώνα, κανέναν δεν αφορούσε πια το δράμα των τελευταίων λεπτών, αφού η τύχη χαμογέλασε στον Ολυμπιακό και πανηγύρισε την τεράστια πρόκριση.

Ήδη από τη λήξη του αγώνα, χιλιάδες αυτοκίνητα και μηχανάκια γύριζαν για ώρες τους κεντρικούς δρόμους του Πειραία δημιουργώντας ένα ευχάριστο πανδαιμόνιο. Παρόμοια κατάσταση και στο κέντρο της Αθήνας, με επίκεντρο την Ομόνοια και το Σύνταγμα, λίγο αργότερα όλα τα γνωστά στέκια των φιλάθλων σε Αθήνα και Πειραιά γνώρισαν αληθινά μεγάλες στιγμές από τους... πανηγυρίζοντες οπαδούς του Ολυμπιακού που το γιόρταζαν δεόντως. Η μεγαλύτερη πρόκριση στην ιστορία του Ολυμπιακού ήταν γεγονός, διά πυρός και σιδήρου, μετά από ένα αξέχαστο παιχνίδι, όχι τόσο λόγω ποιότητας όσο έντασης, μεμονωμένων περιστατικών, δραματουργίας και από μηχανής Θεού.

Η πρόταση του Κόκκαλη και το Deja-vù

Το πούλμαν της Μονακό αναχωρούσε για το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Ο Βενγκέρ καθόταν μόνος μπροστά, αμίλητος και φαινομενικά μειλίχιος. Τα είχε σχεδιάσει όλα τόσο καλά, για δεύτερη φορά όμως η μοίρα του επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις.

Είχε προλάβει να ανταλλάξει μερικές κουβέντες με έναν κύριο που του συστήθηκε ως Πρόεδρος του Ολυμπιακού. Ήταν ο Σωκράτης Κόκκαλης. Δύο χρόνια περίπου αργότερα είχε απολυθεί από τη Μονακό, ξανασυζήτησε με εκείνον τον κύριο, συμφώνησε προφορικά μαζί του και ήρθε στην Αθήνα για να αναλάβει τον Ολυμπιακό έναντι 170 εκατομμυρίων δραχμών κατ’ έτος. Τελικά επέλεξε την Nagoya Grampus στο Aichi της Ιαπωνίας. Έμεινε έναν χρόνο κατακτώντας το Κύπελλο και το Super Cup, πριν επιστρέψει στην Ευρώπη για να αναλάβει την ανάσταση της Άρσεναλ.

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον διδάσκει η αρχαιοελληνική παροιμία, ένα λαϊκό γνωμικό που περιγράφει εύγλωττα το καθορισμένο από τη μοίρα, το προδιαγεγραμμένο, εκείνο που κατευθύνει απαρέγκλιτα τον ανθρώπινο βίο χωρίς ο άνθρωπος να είναι σε θέση να αντιδράσει σε ό,τι η μοίρα του επιτάσσει για το μέλλον και την εξέλιξη του. Ο Βενγκέρ μεγαλούργησε στην Άρσεναλ, θα μπορούσε κάλλιστα να προπονεί τον Ολυμπιακό και να έχει χαθεί στις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ιστορία θα είχε γραφτεί αλλιώς, μπορεί ο Ολυμπιακός να μην χτυπούσε την πόρτα του Μπάγεβιτς ποτέ, τα πράγματα θα ήταν παντελώς διαφορετικά. Ουδείς μπορεί να σκεφτεί τι θα συνέβαινε εάν όλες αυτές οι υποθετικές προτάσεις γίνονταν πραγματικότητα.

Το βέβαιο είναι ένα: ότι ο Ολυμπιακός είναι εκείνο το στοιχείο που κατεύθυνε απαρέγκλιτα τον προπονητικό βίο του Βενγκέρ 23 χρόνια πριν, είναι το ίδιο στοιχείο που τον κατευθύνει και απόψε, διεκδικώντας μια πρόκριση που είναι ισοδύναμο της οικονομικής καταστροφής για την Άρσεναλ όπως ο ίδιος ο Βενγκέρ ομολόγησε στο pre game interview. Ο Ολυμπιακός θέλει και πάλι μαζί του τους οιωνούς, θέλει και πάλι τους Θεούς και πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να τα αφήσει όλα στη μεταφυσική τους υπόσταση, πρέπει να παλέψει γιατί ο Αλσατός αυτή τη φορά είναι υποψιασμένος και καθόλου υπερόπτης. Και ποιος ξέρει; Όταν περάσουν τα χρόνια, στη θέση εκείνου του απίστευτου 0-0 στο Καραϊσκάκης το Νοέμβριο του 1992, θα είναι το παιχνίδι της 9ης Δεκεμβρίου στο ίδιο γήπεδο. Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος. Παρόν, παρελθόν και μέλλον.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τυφλό πάθος για τον Ολυμπιακό

Champions League: Τα σενάρια πρόκρισης των αποψινών "μονομάχων"

Arsenal Analysis: Η πορεία, οι τραυματισμοί, οι παίκτες-κλειδιά και το πιθανό σχήμα