Το μπάσκετ δεν είστε εσείς

Οι ιδιοκτήτες θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να φέρονται και να μιλάνε όπως θέλουν. Κάποιοι απειλούν, κάποιοι απλώς πιστεύουν πως τα πάντα περιστρέφονται γύρω απ' αυτούς. Πληρώνουν και νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα. Το θέμα είναι τι πιστεύουμε εμείς.

03 ΙΟΥΝ 2014

Οι δηλώσεις των Αγγελόπουλων μετά τον 4ο τελικό με ταξίδεψαν αμέσως πίσω στο χρόνο. Οκτώβριος του 2010, οι μπασκετμπολίστες έχουν κηρύξει απεργία και ο τότε πρόεδρος του ΠΣΑΚ, Λάζαρος Παπαδόπουλος, έχει έντονη διαμάχη με τον Θανάση Γιαννακόπουλο, που αντιδρά με οργή: "Το μπάσκετ δεν είστε εσείς, είμαι εγώ που επί 15 χρόνια δίνω εκατομμύρια", απάντησε ο Θανάσης και μετά είχε απειλήσει πως θα πάρει τον Παναθηναϊκό και θα τον πάει σε άλλη Λίγκα.

Την Κυριακή το βράδυ στο ΣΕΦ, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δεν τον μιμήθηκαν τόσο ώστε να ξεστομίσουν το "το μπάσκετ είμαι εγώ". Αλλά στην ουσία η στάση τους υποδήλωνε μια παρόμοια λογική. "Εχουμε 10 διεθνείς, έχουμε δύο Ευρωπαικά, είμαστε στην ελίτ, ο Βασιλακόπουλος δεν είναι το μπάσκετ".

Ναι, ο Βασιλακόπουλος δεν είναι το μπάσκετ, αλλά δεν είναι ούτε ο Ολυμπιακός. Και δεν έχει δέκα διεθνείς, έχει αγοράσει δέκα διεθνείς. Δεν τους παρήγαγε, τους ενσωμάτωσε στην ομάδα του. Από πότε είναι επιχείρημα για οτιδήποτε το "έχουμε λεφτά να αγοράζουμε ταλέντα απ'τις ομάδες που τα αναδεικνύουν";

Και μπορεί ο Γιώργος Αγγελόπουλος να είπε πως το θέμα της Εθνικής δεν έχει σχέση με τον Ολυμπιακό, αλλά με το νόμο, όμως ήταν ένα σαφές επικοινωνιακό λάθος η επιλογή του να μιλήσει γι'αυτό την Κυριακή. Γιατί ελάχιστοι έδωσαν βάση στο διαχωρισμό, αλλά αντιθέτως εισέπραξαν το "κανείς στην Εθνική" ως αντίδραση απέναντι στην ΕΟΚ. Γι'αυτό και το χειροκρότημα των παρευρισκομένων πως θεώρησαν πως έτσι ο Ολυμπιακός διαμαρτύρεται και μπορεί να κάνει ο,τι γουστάρει τους διεθνείς του.

Αφού λοιπόν με τις δηλώσεις των Αγγελόπουλων θυμήθηκα εκείνη την ιστορική ατάκα του Θανάση Γιαννακόπουλου, καλό θα ήταν να θυμηθούμε και το τότε κείμενο. Είχε αναρτηθεί εδώ στο Contra.gr με τίτλο "Μπάσκετ και εθνικοί ευεργέτες". Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, όπως τα ονόματα προπονητών και η μετάβαση του Παναθηναϊκού απ'τα χέρια των Παύλου-Θανάση σ'αυτά του Δημήτρη, αλλά τα υπόλοιπα θεωρώ που ισχύουν ακόμα και σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά.

Εμείς το εδραιώσαμε

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, απευθυνόμενος στους μπασκετμπολίστες, είπε: “Το μπάσκετ δεν είστε εσείς, είμαι εγώ που επί 15 χρόνια δίνω εκατομμύρια.” Φυσικά και η ατάκα “το μπάσκετ είμαι εγώ” έχει ήδη μείνει στην ιστορία.

Επόμενο ήταν αυτή η αντιγραφή της ατάκας του Λουδοβίκου, “το κράτος είμαι εγώ”, να κατακρίθεί από όλους. Δεν χρειάζονται επιχείρηματα, είναι αυταπόδεικτα λανθασμένη τοποθέτηση, πολύ απλά αυτό που ξεστόμισε ο Θανάσης “δεν υπάρχει”. Το τραγικό, όμως, της ιστορίας, της δήλωσης αυτής, είναι πως όλοι εμείς που την κατακρίνουμε είμαστε οι ίδιοι που την εδραιώσαμε. Όλοι εμείς. Τύπος, μπασκετικός ή μη, και ο κόσμος, η κοινή γνώμη.

Αυτά λέμε

Το ελληνικό μπάσκετ, που το κρατάει ψηλά η οικογένεια Γιαννακόπουλου, ακόμα και στις εποχές που ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο Σπόρτινγκ. Το ελληνικό μπάσκετ, που είναι τυχερό που βρήκε τους αδελφούς Αγγελόπουλους να κάνουν το ίδιο και στον άλλο πόλο, να ματώνουν οικονομικά για τον Ολυμπιακό. Παύλος και Θανάσης, Παναγιώτης και Γιώργος, οι εθνικοί μπασκετικοί ευεργέτες. Που ξοδεύουν χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Που φέρνουν τους παικταράδες, που τους έχουν τους καλύτερους προπονητές. Που ρίχνουν τα λεφτά σ’ ένα βαρέλι χωρίς πάτο, από την καψούρα για τον δαφνοστεφανωμένο και το τριφύλλι. Που φέρνουν ό,τι καλύτερο μπορούν από την Ευρώπη, το NBA και ντύνουν στα κόκκινα και στα πράσινα τους Ελληνες άσους. Που πάνε στα F4, φέρνουν την κούπα ή τουλάχιστον προσπαθούν να την φέρουν.

Αυτά δεν λέμε; Αυτά δεν συζητάμε; Αυτά δεν γράφουμε, αυτά δεν διαβάζουμε, αυτά δεν ακούμε σε τηλεόραση και ραδιόφωνο; Γιατί μας ξενίζει, λοιπόν, η ατάκα του Θανάση; Δεν θα έπρεπε. Όπως δεν ξένισε κανέναν η ατάκα του Αγγελόπουλου, μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό μερικές σεζόν πριν, που είχε κριθεί στην εκπνοή με το καλάθι του Βασιλόπουλου. “Τί σας νοιάζει, δικά μας είναι τα λεφτά”, είχε απαντήσει ενοχλημένος όταν τον ρώτησαν για το τεράστιο μπάτζετ του Ολυμπιακού.

Καλά κάνουν οι πλούσιοι και πιστεύουν πως αυτοί είναι το μπάσκετ. Καλά κάνουν και απειλούν πως θα πάρουν την ομάδα τους και θα φύγουν. Έτσι τους μάθαμε, όλοι μας. Να πιστεύουν πως το μπάσκετ είναι ο Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, άρα οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι. Να τους αποθεώνουμε, στα όρια του γλειψίματος, για όσα παρουσιάζουν στο παρκέ οι ομαδάρες τους.

Δεν είναι

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός δεν είναι το ελληνικό μπάσκετ, όπως δεν είναι και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όπως ισπανικό ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, όπως αγγλικό ποδόσφαιρο δεν είναι Γιουνάιτεντ και Τσέλσι, όπως ισπανικό μπάσκετ δεν είναι μόνο Ρεάλ και Μπαρτσελόνα.

Οι κορυφαίοι σύλλογοι, παντού, σε κάθε άθλημα, σε κάθε χώρα, είναι ένα κομμάτι. Αυτό, τίποτε άλλο. Το εκάστοτε άθλημα, στην εκάστοτε χώρα, το συνιστούν δεκάδες πράγματα. Οι σύλλογοι, όλες οι ομάδες, όχι μόνο οι κορυφαίες. Το πρωτάθλημα, οι συνθήκες στις οποίες διεξάγεται. Τα γήπεδα, οι εγκαταστάσεις, η προσέλευση του κόσμου και η συμπεριφορά του. Ο Τύπος, που το καλύπτει, το φέρνει στον κόσμο, το προβάλλει. Οι μικρότερες κατηγορίες, όλες οι κατηγορίες. Τα παιδικά, τα εφηβικά. Η εθνική ομάδα των ανδρών, αλλά και οι μικρότερες. Οι υποδομές, το όποιο εγχώριο ταλέντο. Οι προπονητές, που δουλεύουν σε όλες τις βαθμίδες. Η διαιτησία. Πιθανόν να ξεχνάω και κάποια κομμάτια του παζλ. Όλα αυτά μαζί είναι το ελληνικό μπάσκετ, όπως και το άθλημα κάθε χώρας.

Εδώ και πολλά χρόνια επιλέξαμε να εστιάσουμε μόνο σε δύο. Στους κορυφαίους συλλόγους και στην εθνική. Τέλος. Και δεν είναι απλώς ότι εστιάσαμε σε αυτά, είναι ότι καλλιεργήσαμε την εντύπωση πως αυτά είναι το μπάσκετ. Τα καλά, τα λαμπερά. Το ταλέντο των Ελλήνων παικτών, τα λεφτά τεσσάρων ανθρώπων, τα φάιναλ φορ, ο Ζοτς, ο Γιαννάκης, ο Γκέρσον και τέλος.

Ούτε ευεργέτες

Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι δεν είναι ευεργέτες του μπάσκετ. Υπηρετούν, με τα πολλά λεφτά τους, ένα κομμάτι του. Αν το κάνουν για την προβολή, τη δόξα, το βίτσιο του αθλητισμού ή από άδολη αγάπη, δεν με ενδιαφέρει και δεν είναι και της παρούσης. Για όποιο λόγο κι αν το κάνουν, είτε το κάνουν καλά είτε όχι, ένα πράγμα δεν αλλάζει: πως το κάνουν σ’ ένα κομμάτι και μόνο.

Εμείς είμαστε αυτοί που τους δώσαμε την εντύπωση ότι “το μπάσκετ είναι αυτοί”, γιατί εμείς το σκεφτόμασταν και το λέγαμε. Ουδείς Αγγλος θα σκεφτόταν ποτέ πως ο Αμπράμοβιτς είναι το αγγλικό ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον να το γράψει, να το εννοήσει. Όπως ουδείς Ιταλός θεωρεί τον Μπερλουσκόνι ευεργέτη του ιταλικού ποδοσφαίρου. Της Τσέλσι μπορεί, της Μίλαν επίσης. Του αθλήματος, επ' ουδενί.

Κανείς δεν θεωρεί ευεργέτες του ελληνικού ποδοσφαίρου τον Κόκκαλη και τον Βαρδινογιάννη. Έκαναν ό,τι έκαναν στους συλλόγους τους και αποθεώθηκαν ή κατακρίθηκαν για τα πεπραγμένα τους εκεί, και μόνον εκεί. Το γεγονός ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου ή η αντίστοιχη των Αγγελόπουλων αντιμετωπίζεται εδώ και χρόνια σαν να “είναι όντως το μπάσκετ”, σαν να διαπράττουν μια διαρκή εθνική ευεργεσία, δεν είναι πρόβλημα δικό τους. Είναι αυτών που δημιούργησαν τούτη την εντύπωση.

Αυτά λέγαμε τον Οκτώβριο του 2010. Από τότε δεν άλλαξε τίποτα σ'αυτήν την "ω, πόσα σας χρωστάμε" αντιμετώπιση, αφού κανείς ποτέ δεν έχασε επικροτώντας πλούσιους ιδιοκτήτες.