Πράσινος θρίαμβος, τραγικός Περέιρα στη ζούγκλα

Ο Παναθηναϊκός πέτυχε μια δίκαιη νίκη, αφού διαχειρίστηκε τέλεια το αυτογκόλ του Μαζουακού. Ο Ολυμπιακός έκανε τα πάντα για να μην μπορεί να απειλήσει και ο Περέιρα φέρθηκε λανθασμένα πριν και κατά τη διάρκεια του ματς. Και οι παράγοντες είπαν αυτά που έπρεπε σύμφωνα με τους ρόλους που είχαν. Γράφει ο Θέμης Καίσαρης.

23 ΦΕΒ 2015

Ξεκινάμε απ’το χορτάρι. Ο Παναθηναϊκός πήρε μια δίκαιη νίκη. Μετά από ένα βαρετό και μοιρασμένο πρώτο ημίχρονο, ήταν πολύ ανώτερος του αντιπάλου απ'το σημείο που η τύχη του έδωσε το προβάδισμα στο σκορ. Σ'αυτό το κομμάτι κυριάρχησε απόλυτα, έφτασε δίκαια σε δεύτερο γκολ και ίσως να δικαιούταν κι άλλο ένα. Ο Ολυμπιακός απ'την άλλη δεν έχει πραγματικά καλό διάστημα στον αγώνα, πράγμα που δεν είναι εύκολο να το συναντήσεις σε ντέρμπι.

Ακίνδυνος και μετά κυρίαρχος

Ξεκινώντας απ’τους νικητές, ο Αναστασίου ξεκίνησε για μια ακόμη φορά με την τριάδα Μπεργκ, Καρέλη και Πέτριτς, που προσφέρεται απέναντι σε πολύ χαμηλής δυναμικότητας αντιπάλους. Τρεις φορ δεν σου δίνουν επιθετική απειλή, στη στερούν, αφού τη δημιουργία την κάνουν οι χαφ και ο Παναθηναϊκός είχε μέσους να τρέξουν, αλλά όχι αυτούς για να δημιουργήσουν κι έτσι πέρασε το διάστημα μέχρι το γκολ χωρίς να έχει απειλήσει σοβαρά.

Το διαχειρίστηκε σωστά στη συνέχεια, αφού η είσοδος του Αντζαγκούν στο 65’ έδωσε το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να έχει δύο παίκτες στα άκρα, να κάνει ο Ζέκα τον Τριανταφυλλόπουλο θεατή του αγώνα με την άμυνα μπροστά του και έστειλε τον Πέτριτς εκεί που πρέπει, δηλαδή πιο κοντά στον Μπεργκ, για να λειτουργήσει ως φορ και να τελειώσει το ματς στο 78’.

Ο Ζέκα δικαιούται τον τίτλο του MVP με την πληθωρική του παρουσία όπου βρισκόταν η μπάλα, αλλά αξίζει να σταθούμε σε δύο ακόμα παίκτες. Στον Νάνο που έφτασε ψηλά για να φτιάξει τη φάση του αυτογκόλ και δημιούργησε την απορία γιατί έχει παροπλιστεί για τόσο καιρό κι είχε να παίξει βασικός απ’τις 18 Δεκεμβρίου. Και στον Ταυλαρίδη: όλοι όσοι έπαιξαν μπροστά απ’τον Στιλ ήταν και πέρσι στον Παναθηναϊκό και φέτος μέχρι τον Ιανουάριο. Ο Ταυλαρίδης είναι ο νέος που με το καλημέρα έχει πει “είμαι εδώ, δεν είμαι τίποτα το σπουδαίο, αλλά δεν έχετε κάποιον σαν κι εμένα και θα το δείτε αμέσως”.

Λάθος σχεδιασμός

Ο Ολυμπιακός έπαιξε λάθος ένα ακόμα ματς, μετά απ’αυτά με την ΑΕΚ και την Ντνίπρο. Ο Αφελάι έκατσε σωστά στον πάγκο, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τι νόημα είχε να παίζουν με ανάποδο πόδι οι, ούτως ή άλλως μέτριας προσφοράς, Ντοσεβί και Ντουρμάζ. Με το ανάποδο πόδι πήγαιναν συνεχώς προς τα μέσα, πάνω στους χαφ του Παναθηναϊκού και όχι πάνω στους μπακ που θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο.

Με τον Τσόρι στον πάγκο και τους εξτρέμ να πέφτουν πάνω στην πολυκοσμία, πως ακριβώς θα έφτιαχνε φάση ο Ολυμπιακός; Θα έκανε ο Φορτούνης τον Πελέ ανάμεσα σε 3-4 παίκτες; Και ναι, η φάση του Ντουρμάζ είναι καθαρή ευκαιρία, αλλά δουλειά των ομάδων είναι να φτιάχνουν 2-3 τέτοιες, για να γίνει γκολ η μία.

Τραγική διαχείριση

Κι αν ο αρχικός σχεδιασμός ήταν προβληματικός όσον αφορά τη δημιουργία, η διαχείριση του 1-0 ήταν τραγική. Πρώτη αλλαγή στο 65’, σχεδόν 15 λεπτά μετά, για να μπει ο Χάρα. Ο Παναθηναϊκός είχε βάλει έναν έξτρα χαφ κι η απάντηση του Περέιρα ήταν να αφαιρέσει χαφ απ’την ομάδα του για να βάλει έναν παίκτη που δεν έχει πείσει κανέναν και η μοναδική του προσφορά ήταν όταν έπεσε σαν το δέντρο στο δάσος έξω απ’την περιοχή για να πάρει φάουλ.

Ο Τσόρι περίμενε μέχρι το 75’, όταν δηλαδή ο Παναθηναϊκός είχε ήδη γίνει το απόλυτο αφεντικό του αγώνα, είχε εξαργυρώσει το 1-0 όχι με ένα δεύτερο γκολ, αλλά με απόλυτη κυριαρχία που ήταν πολύ δύσκολο να ανατραπεί.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν χρεώνω αποκλειστικά στον Περέιρα την ήττα και τα προβλήματα του Ολυμπιακού. Κάτι τέτοιο θα ήταν κωλοτούμπα εκ μέρους μου όταν έχω γράψει απ’τον Οκτώβριο πως οι ερυθρόλευκοι παίζουν χωρίς μεταγραφή στην επίθεση κι όταν στο “μαύρο κουτί του Ολυμπιακού” έλεγα ξεκάθαρα πως οι ευθύνες του σχεδιασμού του ρόστερ είναι πολύ μεγαλύτερες απ’αυτές του Μίτσελ. Πάμε τώρα και στα επεισόδια.

Οι χούλιγκανς δεν προκαλούνται

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κανείς δεν μετατρέπεται σε χούλιγκαν επειδή “τον προκάλεσαν”. Ναι, μπορεί κάποιος να βρίσει παραπάνω απ'όσο συνηθίζει, να κλωτσήσει μια καρέκλα σε μια χαμένη ευκαιρία, άντε να παρασυρθεί και να πετάξει ένα μπουκάλι. Μέχρι εκεί. Πραγματικό χούλιγκαν δεν σε κάνει κανείς μέσα σε μια στιγμή. Έχεις γίνει ήδη από μόνος σου.

Τα καλόπαιδα με τις full face κουκούλες, τα όπλα στα χέρια και τις φωτοβολίδες-ρουκέτες δεν φέρονται έτσι όταν προκαλούνται. Έχουν ήδη πάει έτσι στο γήπεδο, μ'αυτήν την εμφάνιση, μ'αυτόν τον οπλισμό, μ'αυτή τη νοοτροπία κι έχουν στο τσέπακι την αντίστοιχη συμπεριφορά. Για πότε; Για όποτε: για το φινάλε του αγώνα, για την είσοδο των αντιπάλων, για την ώρα που η ομάδα χάνει και μπαίνουμε να το διακόψουμε, για την ώρα που ο αντίπαλος προπονητής πλησιάζει πολύ κοντά και μας λέει διάφορα.

Είναι τελείως λανθασμένο να μιλάμε για προκλήσεις. Χούλιγκαν είσαι από μόνος σου και ως τέτοιος έχεις μία και μόνο μία συμπεριφορά. Οι αντίστοιχοι του Παναθηναϊκού πήγαν στο γήπεδο με 100% σχηματισμένη προδιάθεση. Κι όποιος πει πως δεν θα έκαναν τίποτα αν δεν πήγαινε στο γήπεδο ο Μαρινάκης ή αν δεν τους πλησίαζε ο Περέιρα, ας σκεφτεί τι θα γινόταν αν στο 75' ο Ολυμπιακός έκανε το 0-2 ή τι έχει γίνει δεκάδες φορές στα γήπεδα, χωρίς “προκλήσεις”.

Αφελές και αχρείαστο

Δεν είναι υπεύθυνος ο Περέιρα για το γεγονός πως στο γήπεδο υπήρχαν χούλιγκανς με προαποφασισμένη διάθεση για χουλιγκανισμούς, το εξηγήσαμε ήδη. Ο Πορτογάλος απ'την άλλη παίρνει Όσκαρ αφέλειας και ψευτοπαλικαριάς. Ήθελε να πάει προς την περιοχή, μάλιστα, κανένα πρόβλημα. Είδε λέει έναν μασκαρισμένο μπροστά του, φοβήθηκε και αντέδρασε γιατί είναι άντρας και του είπε “έλα γιατί δεν φοβάμαι”. Ο Πορτογάλος μάλιστα απευθύνθηκε στους δημοσιογράφους στη συνέντευξη Τύπου: “ξέρετε γιατί δεν φοβάμαι; Γιατί είμαι άντρας!”.

Διαγωνισμός μαγκιάς

Από που να το πιάσεις. Φοβήθηκε, αλλά αντέδρασε γιατί είναι άντρας και δεν φοβάται. Λόγια κατάλληλα για να τα λένε οι οπαδοί στα στέκια τους, για τα πεσίματα και τους τσαμπουκάδες. Τι δουλειά έχει ένας προπονητής να θέλει να αποδείξει σ'έναν μασκοφόρο πως δεν φοβάται; Τι κέρδος έχει με το να βρίσκεται κοντά σ'αυτούς με τους οποίους πρέπει να έχει τη μεγαλύτερη απόσταση. Τι είναι ο ανώνυμος μασκοφόρος μπροστά σε έναν επαγγελματία προπονητή, από πότε συνιστά κάποιον που ο προπονητής θα πρέπει να ασχοληθεί μαζί του και να του αποδείξει το οτιδήποτε;

Ήταν τελείως αφελές, ανόητο, αχρείαστο. Μαγκιές ή ψευτομαγκιές κάνουν αυτοί που δεν έχουν καμία άλλη δουλειά να κάνουν στο γήπεδο. Μέσα σε μερικές μέρες ο Περέιρα έχει βρεθεί εκεί που δεν πρέπει, με νεύρα. Στην Ουκρανία να πηγαίνει στους διαιτητές και να κάνει έντονα παράπονα μετά το τέλος του αγώνα, στη Λεωφόρο να θέλει να αποδείξει σ'έναν τύπο πως δεν φοβάται, λες και είμαστε στην πλατεία και γίνεται διαγωνισμός μαγκιάς μεταξύ των παιδιών του Γυμνασίου.

Παραγοντικό γαϊτανάκι

Μετά το τέλος του αγώνα οι παράγοντες των δύο ομάδων επιβεβαίωσαν αυτό που ξέρουμε εδώ και χρόνια. Είναι πάντα καταπληκτικοί όταν σχολιάζουν άλλες ομάδες, τη συμπεριφορά των “απέναντι”. Λαλίστατοι, καταγγελτικοί, με διάθεση να σημειώσουν τα πάντα, να μιλήσουν χωρίς περιστροφές. Εκεί που τη χάνουν τη ρημάδα τη μπάλα είναι όταν τα επεισόδια ανήκουν στη δική τους ομάδα.

Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού ήταν στον καταγγελτικό ρόλο και, χωρίς ειρωνική διάθεση από μέρους μου, ήταν καλοί σ'αυτό, γιατί μίλησαν με ψυχραιμία, που πάντα εκτιμάται. Οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού ήταν αυτή τη φορά στο ρόλο του “ναι μεν, αλλά, καταδικάζουμε, αλλά, ξεχάσατε τι έχετε κάνει εσείς”, αυτή τη φορά δεν τους ενδιέφερε η βία, το καλό του ποδοσφαίρου, κτλ.

Ο Μαρινάκης είπε αυτά που λένε οι δέκτες των επεισοδίων, αλλά αυτά θα έπρεπε να τα έχει πχ μετά το ντέρμπι του Σισέ. Τότε σφύριζε αδιάφορα και μετά από μερικές μέρες αναγκάστηκε να ανακαλέσει. Ο Αλαφούζος τώρα δεν μπορούσε να καταγγείλει και να τα πει ως έχουν και βρήκε την ευκαιρία να κάνει τον περσινό Σαββίδη και να φερθεί όπως όλοι όσοι έχουν βρεθεί στη θέση του.

Καταδίκασε, ΑΛΛΑ φταίνε οι κασέτες, ο Κορέας, ο Περέιρα που έκανε χειρονομία. Κι έτσι να είναι, κάποιος να εξηγήσει στον Αλαφούζο πως ο Περέιρα δεν είναι ο Χάρι Πότερ, να βάλει με μία κίνησή του κουκούλες στα κεφάλια και λοστούς στα χέρια και να μετατρέψει φιλήσυχους οπαδούς σε χούλιγκανς.

Και μπορεί ο Αλαφούζος να μην είπε πως η ομάδα του δίδαξε ήθος, αλλά και η απόδοση της ηθικής αυτουργίας στον Ολυμπιακό δεν είναι μικρό πράγμα. Γρήγορα προσαρμόστηκε κι αυτός, το κατάλαβε το έργο και το τι λέμε όταν η ζούγκλα έχει γίνει στο γήπεδό μας.

Αν όλα όσα συνέβησαν έχουν γραφτεί στο φύλλο αγώνα, τότε ο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη που θα τη χάσει και θα τη στερηθεί στην τελική βαθμολογική του συγκομίδη. Ακόμα και να μην τιμωρηθεί, παίκτες και κανονικοί φίλαθλοι ήδη “τιμωρήθηκαν”, αφού το τελικό σφύριγμα δεν τους βρήκε να πανηγυρίζουν, αλλά να παρακολουθούν τους παίκτες του Ολυμπιακού να προσπαθούν να αποφύγουν τις φωτοβολίδες και τον Αναστασίου να μιλάει εκνευρισμένος για τα επεισόδια στο φινάλε.