Το κυνήγι της επαφής

Επαφή

Δεν μιλάω φυσικά για τους “βαμμένους”. Μιλάω για τις αντικειμενικές ματιές, που σε κάθε αντίστοιχο πέναλτι επαναλαμβάνουν διαρκώς το ίδιο τροπάρι, τόσο την ώρα του αγώνα, όσο και μετά: “Υπάρχει επαφή ή δεν υπάρχει επαφή; Τον βρίσκει ή δεν τον βρίσκει; Κοιτάζοντας προσεκτικά το ριπλέι, φάνηκε ότι υπήρξε επαφή στο μαρκάρισμα του Ζησόπουλου επί του Βάις”.

Τα ακούω και τα διαβάζω χρόνια τώρα και δεν μπορώ να πιστέψω αυτό το ρεσιτάλ ηλιθιότητας. Γιατί κοιτάμε αν ένας αμυντικός ακούμπησε έναν επιθετικό; Υπάρχει κανονισμός στο ποδόσφαιρο που απαγορεύει την επαφή, μέσα ή έξω απ’την περιοχή; Πότε έγινε βόλεϋ το ποδόσφαιρο και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Δεν απαγορεύεται να τον ακουμπήσει ο εκάστοτε αμυντικός τον εκάστοτε επιθετικό, για να ψάχνουμε την επαφή. Απαγορεύεται να τον ανατρέψει, να του κάνει φάουλ. Και το αν τον βρήκε ή όχι δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Ακόμα κι αν τον έχει ακουμπήσει, αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα για το αν υπάρχει παράβαση ή όχι.

Ανατροπή

Παράβαση υπάρχει στην ανατροπή. Και για να υπάρξει ανατροπή θα πρέπει ο εκάστοτε επιτιθέμενος να είναι όρθιος, να προσπαθεί να παίξει. Όταν ένας παίκτης τσιμπάει την μπάλα και αμέσως αρχίζει να πέφτει περιμένοντας την επαφή, τότε ανατροπή δεν γίνεται να υπάρχει. Είτε τον βρει τελικά ο έρμος ο αμυνόμενος (αμυντικός ή τερματοφύλακας), είτε όχι, δεν τον έχει ανατρέψει αυτός. Ο επιθετικός θα πέσει ούτως ή άλλως, γιατί αυτό έχει αποφασίσει να κάνει απ’την ώρα που έχει τσιμπήσει πρώτος την μπάλα. Και πέναλτι δεν πρέπει να πάρει. Γιατί δεν απαγορεύεται να ακουμπήσεις παίκτη την ώρα που πέφτει: δεν τον εμποδίζεις από τίποτα.

Δύσκολο

Και κάθε φορά που επαναλαμβάνω εδώ και χρόνια αυτές τις σκέψεις, ακούω πάντα τα ίδια: ο διαιτητής είναι δύσκολο να το δει. ΟΚ, ας δεχθώ για την οικονομία της κουβέντας πως είναι δύσκολο για τον διαιτητή. Όλοι οι υπόλοιποι που ψάχνουν την επαφή στα ριπλέι κι αναμασάνε διαρκώς τα ίδια λόγια ποια δικαιολογία έχουν; Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν πως ψάχνουν να δουν κάτι που δεν παίζει ρόλο; Τι πάει να πει “υπάρχει επαφή”; Η ανατροπή απαγορεύεται, όχι η επαφή.

Και όχι, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις αν υπάρχει πέναλτι ή όχι. Δύσκολο το κάνει η βλακεία όσων ψάχνουν να βρουν τις επαφές, λες κι απαγορεύονται. Αν ασχοληθείς με το αν υπάρχει ανατροπή, τότε όλα είναι εύκολα: δεν βλέπεις τι κάνει ο αμυντικός, αλλά τι κάνει ο επιθετικός. Αν αρχίσει να πέφτει από μόνος του (ενώνοντας συνήθως τα πόδια) δεν υπάρχει πέναλτι, όποια επαφή κι αν έχει γίνει. Αν παίξει μετά το τσίμπημα της μπάλας, αν συνεχίσει το διασκελισμό του, αν ανοίξει τα πόδια για να πάει στην μπάλα, τότε ναι, η επαφή σημαίνει πως υπάρχει ανατροπή. Τόσο απλά.

Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου μα καθόλου δύσκολο. Δεν χρειάζεται καν ριπλέι στις περισσότερες περιπτώσεις. Βλέπεις το σώμα του επιτιθέμενου και καταλαβαίνεις τα πάντα. Και εννοείται πως δεν είναι δύσκολο ούτε για τον διαιτητή: αν ξέρει τι πρέπει να προσέξει, σπάνια θα ξεγελαστεί. Προσπαθείς να μείνεις όρθιος και σε βρίσκουν; Πέναλτι. Αρχίζεις να πέφτεις; Τίποτα, ακόμα και αν σε ακουμπήσουν μετά.

Συμπεριφορά

Για να πάμε και στους διαιτητές, το πρόβλημα δεν είναι αν ξεγελιέται ο εκάστοτε Καλογερόπουλος ή αν είναι τόσο μέτριος διαιτητής που δεν μπορεί να καταλάβει πότε ένας παίκτης πέφτει από μόνος του. Το πρόβλημα υπάρχει και είναι μεγάλο όταν μια τέτοια απόφαση έρχεται ως κερασάκι στην τούρτα σε μια συνολικά προβληματική συμπεριφορά στο χορτάρι.

Πρόβλημα δεν υπάρχει όταν δίνεται ένα πέναλτι. Πρόβλημα υπάρχει όταν ο διαιτητής σε έχει πείσει με τα σφυρίγματά του πως αν του τύχει μια τέτοια φάση, θα τη δώσει 100%. Αδικία απέναντι στην αντίπαλη ομάδα δεν είναι μόνο μια λάθος απόφαση. Είναι όταν τη σφυρίζει ένας διαιτητής που της φέρεται εχθρικά για 90 λεπτά. Που δεν την αφήνει να αμυνθεί, δεν την αφήνει να παίξει στην κόντρα, δεν της δίνει ούτε τον πύρετό του.

Γιατί τότε δεν υπάρχει άλλοθι όταν θα έρθει η λανθασμένη απόφαση. Δεν υπάρχει “ξεγελάστηκα, έκανα λάθος, έτσι το είδα”. Υπάρχει “όλο το ματς σφυρίζεις μ’αυτόν τον τρόπο και τώρα που σου δόθηκε η ευκαιρία, πήγες κατευθείαν στη βούλα”. Και μια ομάδα πληγώνεται περισσότερο από ένα κόντρα 90λεπτο, παρά από μια απόφαση.

Κατ' εξακολούθηση

Ο Ζαχαριάδης πχ στο Απόλλων-Παναθηναϊκός δεν είναι πως δεν έδωσε το πέναλτι σε κανένα απ’τα δύο τραβήγματα πάνω στον Τριανταφυλλόπουλο. Είναι που ήδη είχε πείσει με τη στάση και τα σφυρίγματά του (ειδικά στο 2ο ημίχρονο) πως δεν πρόκειται να δώσει τίποτα στον Παναθηναϊκό. O Αμπάρκιολης πχ στο Πλατανιάς-Ολυμπιακός δεν έδωσε κάποιο πέναλτι, αλλά η συνολική του στάση ήταν επιεικώς απαράδεκτη.

Το ίδιο ισχύει για διάφορους διαιτητές και φέτος και σε προηγούμενα χρόνια. Και τελικά, δεν έχει νόημα ούτε η ανάλυση φάσεων, ούτε να τις βάζουμε στο ζύγι και να μετράμε τι πήρε ο ένας και ο άλλος. Νόημα έχουν δύο πράγματα: αυτοί που την πληρώνουν (που δεν είναι οι μεγάλοι, αλλά οι έρμοι οι μικροί που σε μερικά ματς παίζουν τσάμπα) και η αβάντα που συμβαίνει κατ’εξακολούθηση.

ΥΓ. Κάποιοι από εσάς θα πείτε πως τσουβαλιάζω ή συμψηφίζω, αλλά αδιαφορώ αν θα το δείτε έτσι, γιατί ήμουν νομίζω σαφής στις σκέψεις μου στο κείμενο: Δεν έχουν μεγάλες διαφορές τα πέναλτι του Βάις και του Νέτσιντ στα Γιάννινα. Και ο επιθετικός του ΠΑΟΚ ενώνει τα πόδια με το που τσιμπάει την μπάλα. Απλώς εκεί η επαφή έρχεται πιο γρήγορα και δύσκολα φαίνεται πως έχει ήδη αρχίσει να πέφτει.

Όχι βέβαια πως ο Σπάθας έκανε συνολικά διαιτησία Καλογερόπουλου. Το Ηλιάκι δεν κάνει (πια) τέτοια, ξέρει πως να φερθεί. Και η περίπτωσή του, η διαιτησία στα Γιάννινα και οι αντιδράσεις απ’τον Πειραιά την επόμενη μέρα μόνο τυχαία δεν ήταν: έχουν πολύ μεγάλο παρασκήνιο.

Διαβάστε ακόμη:

Τσίκινης: "Δεν υπάρχει πέναλτι"

Sorry, προτιμώ τους... "Τσόρι" από τους... "κύκλους"

Η νοοτροπία του πρέπει πάντα να κερδίζει