Αυτό είναι το ντέρμπι μας!

Το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού δεν ήταν κακό για ντέρμπι. Ηταν αντιπροσωπευτικό όλων όσων έχουμε μάθει να θεωρούμε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Και δεν είναι ποδόσφαιρο. Σχολιάζει ο Κώστας Κεφαλογιάννης.

27 ΟΚΤ 2014

Το ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού δεν ήταν κακό για ντέρμπι. Ήταν κακό ακόμα και για ματς της Σούπερ Λίγκας. Αλλά ταυτόχρονα ήταν και αντιπροσωπευτικό. Όχι της αξίας των δυο ομάδων, ο Ολυμπιακός λίγες μέρες πριν νίκησε την Γιουβέντους και ο Παναθηναϊκός πήρε ισοπαλία στην Ολλανδία από την Αϊντχόβεν. Το ντέρμπι ήταν αντιπροσωπευτικό όλων όσων έχουμε μάθει να θεωρούμε ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Και δεν είναι ποδόσφαιρο.

Δεν είναι ποδόσφαιρο αυτή η σαχλαμάρα με τα καπνογόνα που καθυστερούν την έναρξη του αγώνα (και ξανά μετά το γκολ) και εμείς οι δημοσιογράφοι συνηθίζουμε να τη βαφτίζουμε υπέροχη ατμόσφαιρα. Είναι σχολική κόντρα πέους! Ποιος την έχει πιο μεγάλη. Μια διαδικασία αυτοθαυμασμού, "πω ρε πούστη, τι φτιάξαμε πάλι", για τα μάτια των κάφρων που θα την τραβήξουν σε βιντεάκι, θα την ανεβάσουν στο youtube και θα αυνανίζονται στο διηνεκές βλέποντας τη. Και είναι και τζάμπα μαγκιά διότι στα ευρωπαϊκά ματσάκια ούτε στο Καραϊσκάκη, ούτε στη Τούμπα, ούτε στη Λεωφόρο συμβαίνουν (πια) αντίστοιχες "ομορφιές".

Στην άκρη το "διαιτητόμετρο"

Δεν είναι ποδόσφαιρο το "διαιτητόμετρο" με το οποίο παρακολουθούν όλοι τέτοια παιχνίδια. Και που έχει ως αποτέλεσμα ένα ανάποδο φάουλ, ένα αμφισβητούμενο πλάγιο, μια κάρτα, να ξεσηκώνουν το σύμπαν. Θα συζητάμε για μέρες, εξαιτίας μιας - δυο αποφάσεων του διαιτητή, ένα ενηντάλεπτο που στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα άξιο συζήτησης. Διότι πολλοί, από το πρώτο σφύριγμα κιόλας, δεν έβλεπαν μπάλα. Έβλεπαν τον Καλογερόπουλο.

Η καχυποψία των Παναθηναϊκών τους οδήγησε στα social media να φωνάζουν από το ημίχρονο ακόμα για "100-0" και "σφαγές" κ.λ.π. Αν έχει κάποια σημασία, θεωρώ προφανώς ότι στη μία και μοναδική σημαντική φάση για την οποία γίνεται ντόρος (το πέναλτι στην κανονική ροή μου φάνηκε πέναλτι, στο ριπλέι ας πούμε ότι σηκώνει αμφισβήτηση αλλά σε κάθε περίπτωση δίνεται), το χέρι του Πέτριτς δηλαδή, ο Παναθηναϊκός αδικήθηκε. Δικαιολογεί αυτό την αποχώρηση του Γιάννη Αναστασίου από τη συνέντευξη Τύπου, τα "είστε αλήτες" και τις τοποθετήσεις σχεδόν όλων των παικτών των Πρασίνων για τον ρέφερι; Όχι φυσικά. Δε λέω ότι δεν υπάρχει η προϊστορία, οι λόγοι ή απλώς οι αφορμές για όλα τούτα. Λέω μόνο ότι δεν είναι ποδόσφαιρο.

Επικοινωνιακό παιχνίδι δηλητηρίου και υπερβολών

Ποδόσφαιρο ασφαλώς δεν είναι οι δηλώσεις Αλαφούζου (και κάθε αντίστοιχη δήλωση από οποιαδήποτε πλευρά). Είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι δηλητηρίου και υπερβολών, από εκείνα που παίζουν σχεδόν όλοι οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων για τα αυτιά και τα μάτια των κάφρων και πάλι.

Ποδόσφαιρο μεταξύ μας, δεν ήταν ούτε εκείνο που παίχτηκε στο χορτάρι. Αλλά τελικά αυτό αποτελεί τον τελευταίο κρίκο στην αλυσίδα της παρανόησης.

Το ντέρμπι θα ξεχαστεί γρήγορα. Μόλις ξεθυμάνουν οι συνήθεις επικοινωνιακές ακροβασίες, ουδείς θα το θυμάται. Δεν έγκειται εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι μέσα στο γενικότερο χάλι του, αυτό το αξιολησμόνητο ντέρμπι, ήταν και ένα ντέρμπι κατάδικο μας. Σάρκα εκ της σαρκός της ελληνικής Σούπερ Λίγκας. Να το χαιρόμαστε.

Υ.Γ. Ο Ολυμπιακός νίκησε δίκαια έναν Παναθηναϊκό που έφυγε οργισμένος και κρυφοικανοποιημένος από το Καραϊσκάκη, παρότι δεν έκανε ούτε μία ευκαιρία. Παράλληλα όμως επιβεβαίωσε την ύπαρξη δυο προβλημάτων. Το πρώτο αφορά την -σταθερά μέτρια από την αρχή της σεζόν- εικόνα των Ερυθρολεύκων σε παιχνίδι κυριαρχίας. Το δεύτερο τον Κώστα Μήτρογλου. Το γεγονός ότι δεν βρίσκεται στην περυσινή αγωνιστική κατάσταση αποτελεί ένα θέμα. Η εν γένει συμπεριφορά του εντούτοις αποτελεί ένα άλλο, σαφώς σημαντικότερο που δεν λύνεται ούτε με τη στέρηση γλυκού, ούτε με το χιούμορ του Μίτσελ...