Γιατί δεν μπορούμε να το ευχαριστήθουμε;

O Kώστας Κεφαλογιάννης κάνει την απαραίτητη σύγκριση ανάμεσα στο ντέρμπι ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού και τα υπόλοιπα μεγάλα ντέρμπι της Ευρώπης και βγάζει τα συμπεράσματά του.

08 ΦΕΒ 2015

Σε ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο ντέρμπι στην Ευρώπη (Ατλέτικο – Ρεάλ, Τότεναμ – Άρσεναλ, Έβερτον – Λίβερπουλ, Γιουβέντους - Μίλαν), η μάχη του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό είναι η μόνη που αντιμετωπίζεται ως κανονική τέτοια: Μάχη.

Πολεμική σύρραξη εν αναμονή με εκατοντάδες ενόπλους stand by (μιλάω για τους άνδρες των ΜΑΤ και ελπίζω μόνο για αυτούς - Αν προκύψουν "ένοπλοι" και στα πέταλα, όπως συνέβη στο "Καραϊσκάκης", άστα να πάνε). Και, τι ειρωνεία, είναι και η μόνη που στο γήπεδο θα υπάρχουν φίλοι μόνο της μίας ομάδας.Ισχύει για όλους τους οπαδούς στην Ελλάδα.

Η "καυτή ατμόσφαιρα"

Τον «υπέροχο λαό», όπως έχουμε συνηθίσει να τον αποκαλούμε. Και στον οποίο πολλοί παίκτες, μέτριες προσωπικότητες ως επί το πλείστον και χαμηλής αισθητικής και οι ίδιοι, σπεύδουν να αφιερώσουν τις μεγάλες νίκες και τις σημαντικές επιτυχίες. Τον υπέροχο λαό που βρίζει μάνες, αδελφές, συζύγους επί ενενήντα λεπτά, εύχεται ανασκολοπισμούς, βιασμούς και φριχτούς θανάτους στους «εχθρούς» και στα εκατό συνθήματα που φωνάζει, τα δέκα αφορούν την ομάδα του και τα άλλα ενενήντα τους απέναντι.

Δεν ξέρω ισπανικάαλλά υποθέτω σε κανένα σημείο του ντέρμπι της Μαδρίτης δεν σηκώθηκε όλο το «Καλδερόν» όρθιο για να φωνάζει «Είναι π...να,του Κριστιάνο η μάνα». Πέφτουν ασφαλώς κι εκεί μπινελίκια. Για γήπεδο μιλάμε, όχι για θέατρο. Στην πυκνότητα και την χυδαιότητα που τα συναντάμε στις ελληνικές κερκίδες εντούτοις, νομίζω δεν τα βρίσκεις ούτε σε Ρίβερ – Μπόκα στην Αργεντινή. Πρόκειται για μια από τις άπειρες παρεξηγήσεις που κυκλοφορούν ανάμεσα μας επί σειρά ετών. Ότι έχουμε δήθεν "μαγική ατμόσφαιρια" στην Τούμπα, στο Φάληρο, στη Λεωφόρο ή στο "Γεντί Κουλέ".

Η αγάπη για την ομάδα

Η άλλη αφορά την αγάπη. Δεν ξέρω τι εννοείται εσείς όταν ισχυρίζεστε πως αγαπάτε την ομάδα σας. Εγώ εννοώ την αγάπη των οπαδών της Ντόρτμουντ που γεμίζουν πάντα το «Βεστφάλεν», χαίρονται τις επιτυχίες, συμπαραστέκονται στις αποτυχίες, δεν σπάνε τα αυτοκίνητα των ποδοσφαιριστών παρότι φέτος βλέπουν την Μπορούσια να κινδυνεύει με υποβιβασμό και έτσι κι εκείνοι, οι ποδοσφαιριστές, νιώθουν την ανάγκη να συζητήσουν ειλικρινά και άμεσα μαζί τους, όχι να φυγαδευτούν σαν κλέφτες μετά από μια οδυνηρή ήττα.

Εννοώ την αγάπη των οπαδών της Λίβερπουλ που έχουν ξεχάσει πότε είδαν τελευταία φορά πρωτάθλημα αλλά συνεχίζουν να γεμίζουν το «Ανφιλντ», να χειροκροτούνσχεδόν μαζοχιστικά προπονητές και παίκτες που δεν θα έπρεπε ποτέ να φορέσουν την κόκκινη φανέλα και να τραγουδάνε σταθερά το ανατριχιαστικό «You’ll never walk alone». Το οποίο και εννοούν μέχρι κεραίας.

Στην Ελλάδα ο Στίβεν Τζέραρντ θα είχε βρει το αυτοκίνητο του σπασμένο καμιά εικοσαριά φορές, στα χρόνια που παίζει στη Λίβερπουλ. Αφού πρώτα τον είχαμε βγάλει κλικαδόρο, προβληματικό, κωλόπαιδο, αρχιλούζερ και κάμποσα ακόμα. Ποιος ξέρει, ίσως το γεγονός ότι κάποτε βρέθηκε μια ανάσα από την Τσέλσι να αρκούσε για να τον αποδοκιμάζει το «Κοπ» και να τον αποκαλεί υποτιμητικά «νούμερο 8». Στις μέρες που ζούμε για λόγους άσχετους με τον αθλητισμό έχει επανέλθει στο προσκήνιο το στερεότυπο των ξενέρωτων Ευρωπαίων που μας αντιμετωπίζουν με κόμπλεξ επειδή δεν έχουν τον ήλιο μας, δεν έχουν τηνγλεντζέδικηπροσωπικότητα μας, δεν γνωρίζουν πως να αγαπούν και πως να ευχαριστιούνται τη ζωή.

Το ποδόσφαιρο πάντως γνωρίζουν πολύ καλύτερα πώς να το ευχαριστιούνται.Κι αν κρίνω από πως ορίζουμε εμείς τη γηπεδική αγάπη (που στην πραγματικότητα είναι μίσος για τον αντίπαλο και προσωπική, συμπλεγματική ανάγκη για νίκες και επιβεβαιώσεις) και πώς την ορίζουν αυτοί (ανιδιοτελή, σταθερή, δίχως όρους και προϋποθέσεις, δίχως εξαρτήσεις από το «δοκάρι και μέσα, όλα καλά, δοκάρι και έξω όλα χάλια»), τελικά ούτε για το ποιος γνωρίζει να αγαπάει ειλικρινά θα έπαιρνα όρκο...