Ας δούμε μια φορά και το δάσος, όχι μόνο το δέντρο

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για την ήττα από τους Σέρβους και την επόμενη μέρα της σφαλιάρας: η αντίδραση, η ισοπέδωση και ο Φώτης Κατσικάρης.

08 ΣΕΠ 2014

Μόλις την Κυριακή το πρωί γράφαμε ότι εφόσον το παιχνίδι με τη Σερβία στραβώσει και έρθει μία αναπάντεχη ήττα, καλό θα ήταν να μην τα γκρεμίσουμε όλα. Μερικές ώρες αργότερα, προφανώς και δεν είναι δυνατόν να απομακρυνθούμε από αυτή τη θέση.

Χάσαμε και μάλιστα ΚΑΘΑΡΑ και απολύτως δίκαι. Ξέρετε, συμβαίνει στον αθλητισμό. Μπορεί ο αντίπαλος να παίξει καλύτερα και να επικρατήσει ακόμα και αν δεν θεωρείται φαβορί πριν από τον αγώνα. Φαντάζει απίστευτο για την αθλητική κουλτούρα μας αλλά στο παιχνίδι υπάρχει και η ήττα.

Η διαχείριση της... σφαλιάρας

Το θέμα είναι πως συμπεριφέρεσαι μετά από τη σφαλιάρα και πως αντιδράς. Το ελληνικό σενάριο προβλέπει πανικό, στήσιμο των υπευθύνων της τραγωδίας στον τοίχο και αλλαγές, πολλές αλλαγές. Να φύγουν οι πάντες και να έρθουν άλλοι που προφανώς θα έχουν τη θεία φώτιση και θα οδηγήσουν στην επιτυχία.

Στην Εθνική αυτού του είδους το σενάριο εφαρμόστηκε ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια. Η αποτυχία το 2010 στην Τουρκία φορτώθηκε στους ώμους του Καζλάουσκας, αυτή του 2012 στη Βενεζουέλα στον Ζούρο και το φιάσκο της Σλοβενίας στον Τρινκέρι. Οι ιθύνοντες άλλαξαν τέσσερις προπονητές από το 2009 και μετά. Αν, εν τέλει, διαπίστωσαν ότι αυτός είναι ο δρόμος της αρετής και της προόδου ας πουν και στον Κατσικάρη να πάει στο καλό να τελειώνουμε.

Το άλλο σενάριο, το εναλλακτικό που σχεδόν ποτέ δεν παίζεται στην Ελλάδα, θέλει τους ιθύνοντες να σκέφτονται ψύχραιμα όταν πια το κεφάλι τους έχει απαλλαχθεί από τις βαριές σκέψεις της αποτυχίας, να κάνουν το συνολικό απολογισμό και να διαπιστώνουν αν αυτό που προτίμησαν και εμπιστεύτηκαν μπορεί να χαρίσει καλύτερα πράγματα στο μέλλον.

Χωρίς καμία διάθεση υπεράσπισης του Φώτη Κατσικάρη και των συνεργατών του (που κόντρα στη Σερβία νικήθηκαν από τους Σέρβους συναδέλφους τους), το εναλλακτικό σενάριο είναι η κατάλληλη οδός για να επανέλθει το ελληνικό μπάσκετ στη χώρα των διακρίσεων.

Ο Ελληνας κόουτς πέρασε τη δική του φιλοσοφία στην ομάδα με σχετική ευκολία και τακτοποιώντας όλες τις δυσλειτουργίες στα αποδυτήρια, κατάφερε να πείσει τους παίκτες του ότι ο δικός του ο δρόμος τους ταιριάζει και αναδεικνύει το ταλέντο τους. Η ήττα από τους Σέρβους είναι το δέντρο που καλό θα ήταν να μην μας κρύψει το δάσος των πειστικών εμφανίσεων στη Σεβίλλη και της αγωνιστικής υγείας που έβγαλε προς τα έξω η Εθνική ομάδα.

Είναι, λοιπόν, σαφές ότι η Ομοσπονδία οφείλει ΧΘΕΣ να κοιτάξει την επόμενη ημέρα με σύνεση και ρεαλισμό και να πάρει τις αποφάσεις που θεωρεί εκείνη κατάλληλες ενόψει του Ευρωμπάσκετ του 2015. Ο σκελετός της ομάδας υπάρχει, είναι έτοιμος και αυτό που ότι φαίνεται θα χρειαστεί (εφόσον το προπονητικό τιμ παραμείνει) είναι μερικές πινελιές που θα χαρίσουνμ στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα περισσότερη σιγουριά και ηγετικό στοιχείο.

Το 2015 έρχονται τα καλύτερα

Ο χρόνος μπορεί να δουλέψει υπέρ αυτής της Εθνικής, αν φυσικά του το επιτρέψουμε. Το 2015 ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα είναι πολύ πιο ώριμος, ο Κώστας Παπανικολάου το ίδιο, ο Κώστας Σλούκας θα έχει έναν ακόμη χρόνο Ευρωλίγκας στις πλάτες του και πάει λέγοντας. Υπάρχει φυσικά και ο παράγοντας που ακούει στο όνομα Βασίλης Σπανούλης ο οποίος σαφώς έχει την ποιότητα να υπηρετήσει το μπάσκετ που θέλουμε να λανσάρουμε ως αυτό που μας ταιριάζει αλλά και παιδιά όπως ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς, ο Νίκος Παππάς και ο Μιχάλης Τσαϊρέλης που μπορούν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι.

Με λίγα λόγια το δίλημμα είναι: Αλλάζουμε πολύ (για να ξαναβουλιάξουμε με την πρώτη ευκαιρία) ή διατηρούμε την ψυχραιμία μας (για να δουλέψουμε μόνο πάνω στις αδυναμίες μας χωρίς να χρειαστεί να αρχίσουμε και πάλι από τη μηδέν). Η απάντηση μοιάζει προφανής αλλά το προφανές στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν αποτελεί πάντα επιλογή. Και όχι μόνο στο μπάσκετ.