Μπορεί ο Ρανιέρι να γίνει… Μίτσελ;

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για το ξεκίνημα του Κλαούντιο Ρανιέρι στην Εθνική που παρουσιάζει ομοιότητες με εκείνο του Μίτσελ στον Ολυμπιακό, όταν οι "ερυθρόλευκοι" είχαν αποκλειστεί από την Λεβάντε στο Europa League.

15 ΟΚΤ 2014

Διαβάζοντας και ακούγοντας όλα όσα λέγονται και γράφονται το τελευταίο διάστημα για τον Κλαούντιο Ρανιέρι, μου έρχεται έντονα στο μυαλό ο… Μίτσελ! Κάπως έτσι είχε βρεθεί στο απόσπασμα ο Ισπανός προπονητής στη διάρκεια των πρώτων μηνών της θητείας του στου Ρέντη. Ίσως όχι άδικα, καθώς από την ημέρα που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού μέχρι να καταφέρει να περάσει τα δικά του "θέλω" στην ομάδα, βρέθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, απλά πρόλαβε το… πυρ!

Το κακό ξεκίνημα του Μίτσελ

Για όσους δεν το θυμούνται, όταν ο 51χρονος κόουτς κάθισε στον πάγκο των "ερυθρολεύκων" ήταν αρχές Φλεβάρη. Η ομάδα προερχόταν από εντός έδρας ήττα με αντίπαλο τον Ατρόμητο και λίγες ημέρες αργότερα αντιμετώπισε τη Λεβάντε στο πλαίσιο του Europa League.

Αποκλείστηκε με δύο ήττες και με κάτω τα χέρια από την σκληροτράχηλη, αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων ομάδα της "Πριμέρα" και κατηγορήθηκε –δικαίως- επειδή οι επιλογές του ήταν ό,τι να ‘ναι! Άλλαζε παίκτες και συστήματα σαν τα πουκάμισα, έδειχνε να έχει πέσει στη χώρα μας με… αλεξίπτωτο, δεν είχε καμία επαφή με την πραγματικότητα και οι αποφάσεις του ήταν χωρίς αρχή και τέλος.

Κάπως έτσι κύλησε το διάστημα του δεύτερου γύρου εκείνης της σεζόν, έγινε η καλοκαιρινή προετοιμασία και όσοι παρακολουθούσαν το ρεπορτάζ γνώριζαν από πρώτο χέρι ότι αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα, σύντομα η κλεψύδρα του χρόνου θα αδειάσει.

Είναι κοινό μυστικό ότι και στη διοίκηση είχαν προβληματιστεί έντονα, με την εικόνα της ομάδας στο πρωτάθλημα, το οποίο είχε ήδη κατακτηθεί, αλλά και στο Κύπελλο με αποκορύφωμα τον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης…

Μπορεί να μην υπήρξε επίσημη παραδοχή, αλλά και βολιδοσκοπήσεις είχαν γίνει σε άλλους τεχνικούς (σ.σ. ένας από αυτούς ήταν ο Ολλανδός Φαν Μααρβάικ), ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι ακόμη κι εντός της ΠΑΕ που θεωρούσαν δεδομένο ότι ο Μίτσελ μετράει μέρες στο τιμόνι της ομάδας.

Και η δική μου αίσθηση, δεν το κρύβω, βάσει των πληροφοριών, αλλά και της εικόνας της ομάδας, οδηγούμε –με ασφάλεια μάλιστα- στο συμπέρασμα ότι ο Ισπανός ήταν "τελειωμένος" από τον πάγκο του Ολυμπιακού, ενώ προς αυτή την κατεύθυνση ήταν και τα εξώφυλλα των εφημερίδων λίγες ημέρες πριν από την εκτός έδρας αναμέτρηση με την Άντερλεχτ.

Η δικαίωση του Ισπανού

Σε εκείνο το παιχνίδι ο Μίτσελ τα έπαιξε "όλα για όλα" και μαζί το κεφάλι του. Τελικά αναδείχθηκε νικητής, έστω και με αρκετή δόση τύχης, σε ένα παιχνίδι που οι "ερυθρόλευκοι" επιβλήθηκαν με το εντυπωσιακό 0-3, ενώ θα μπορούσαν να έχουν χάσει με το ίδιο σκορ! Κακά τα ψέματα…

Αυτή η σημαντική νίκη, ωστόσο, του επέτρεψε να εδραιώσει καλύτερα τη θέση του, να αγοράσει χρόνο και τελικά να "επιστρέψει" καβάλα στ’ άλογο, αφού στην πορεία δικαιώθηκε για τις επιλογές και τον τρόπο δουλειάς του.

Πού θέλω να καταλήξω; Ασφαλώς και ο Ρανιέρι δεν έχει δείξει πολλά ως τώρα. Κάποιος θα μπορούσε εύκολα να παρατηρήσει ότι δεν έχει δείξει τίποτα, χωρίς να είναι εκτός πραγματικότητας. Όμως, για να φτιάξεις ομελέτα, θα πρέπει να σπάσεις αυγά! Μπορεί ο Ιταλός να μην είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά είναι ένας σοβαρός άνθρωπος, κανονικός κόουτς και πολύ έμπειρος.

Δεν μπορεί μέσα σε λίγους μήνες να ξέχασε τη μπάλα που ξέρει και τις γνώσεις που απέκτησε, έχοντας περάσει από πάγκους μεγάλων συλλόγων (σ.σ. ήρθε από την Μονακό, για να μην ξεχνιόμαστε…). Μπορεί οι επιλογές του ως τώρα να ξενίζουν όλους εμάς που ξέρουμε τι έγινε και τι πέτυχε στην Εθνική όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά κι αυτός δεν ήρθε για να ξεφτιλιστεί. Για να πετύχει ήρθε. Ας τον αφήσουμε να μας δείξει αν μπορεί!

Έχω την αίσθηση, λοιπόν, ότι σε αυτή τη φάση πρέπει να στηριχθεί όχι μόνο από την Ομοσπονδία που τον επέλεξε, αλλά από όλους. Με το να τον βάζουμε στον τοίχο και να τον πετροβολούμε, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να φύγει και να περιμένουμε το "μαγικό ραβδί" του… επόμενου. Αυτά, όμως, δεν είναι σοβαρά πράγματα, ούτε χτίζονται ομάδες από τη μία μέρα στην άλλη.

Ο δύσκολος δρόμος του Ρανιέρι

Ο Ρανιέρι, καλώς ή κακώς, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο. Δεν ακολούθησε την πεπατημένη του Φερνάντο Σάντος, όπως και ο Μίτσελ δεν ακολούθησε τον δρόμο της επιτυχίας του Βαλβέρδε! Θέλησαν να φτιάξουν τις "δικές" τους ομάδες. Ο Ισπανός το πέτυχε, επειδή ο Μαρινάκης την ώρα της τελικής κρίσης, αποφάσισε να του δώσει άλλη μία ευκαιρία, ενώ είχε έτοιμο τον διάδοχο. Ας δώσουμε όλοι μας μια ευκαιρία και στον Ιταλό. Νομίζω ότι την αξίζει!

Σε τελική ανάλυση, η Εθνική ομάδα της Ελλάδας διέγραψε μια πολύ καλή πορεία με Ρεχάγκελ και Σάντος, αλλά δεν είναι ούτε η Βραζιλία, ούτε η Γερμανία, ούτε η Ισπανία για να μπορεί να στέκεται συνεχώς σε τοπ επίπεδο. Ούτε έχει το ατελείωτο υλικό για να ισχυριστεί κανείς πως "όσοι κι αν αποχωρήσουν, είναι έτοιμοι οι επόμενοι".

Όχι, ούτε οι επόμενοι είναι έτοιμοι, ούτε αυτή η Εθνική έχει τόσο μεγάλο ταλέντο που θα το αναδεικνύει συνεχώς, χωρίς να πειραματιστεί ο προπονητής μέχρι να βρει τη σωστή χημεία. Όπως πολύ σωστά δήλωσε και ο αρχηγός του γαλανόλευκης, Δημήτρης Σαλπιγγίδης, τα λόγια του οποίου και σε συλλογικό, αλλά και σε επίπεδο Εθνικών ομάδων αποτελούν φάρο φωτεινό, και οι ίδιοι οι παίκτες θα πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να μην ψάχνουν δικαιολογίες δεξιά και αριστερά. Σε τελική ανάλυση, ο Ρανιέρι δεν είναι… Τζαλακώστας, έστω κι αν -όπως λέγεται- ο συνδετικός κρίκος και των δύο, είναι κοινός! Μπορεί, όμως, να γίνει Μίτσελ; Ας του δώσουμε χώρο και χρόνο για να το αποδείξει.