Ντέρμπι και ηθικοί αυτουργοί

Στην Ελλάδα (και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο), η περιβόητη ηθική αυτουργία αποτελεί έννοια πιο ξεχειλωμένη και από το εσώρουχο μιας τοφάλας δίχως αυτογνωσία. Στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι τόσο βεβαρημένη και πηγαίνει τόσο βαθιά, ώστε κάθε προσπάθεια να υποδείξεις τους ηθικούς αυτουργούς για το ατελείωτο μίσος που κατοικεί στις κερκίδες των γηπέδων, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι νυν, οι πρώην, ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, ο Μελισσανίδης, η χούντα, από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.

Οπότε; Οπότε, λέω εγώ υπάρχει ένας απλός τρόπος, ο μοναδικός τρόπος να πάμε μέχρι το Σάββατο δίχως να προστεθούν κι άλλοι υποψήφιοι ηθικοί αυτουργοί στην έτσι κι αλλιώς τεράστια λίστα: Να σταματήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι να μιλούν!

Ο κυρ – Σάββας, παρότι τα ΜΜΕ τον αντιμετωπίζουν συχνά σαν τον καλοσυνάτο θείο που "εντάξει, έχει ένα πάθος βρε αδελφέ (τον Ολυμπιακό), μην τον παίρνεις στα σοβαρά" είναι επικίνδυνος. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του προκαλεί. Και το κάνει σκόπιμα. Διότι προφανώς έτσι νομίζει ότι προστατεύει τα συμφέροντα της ομάδας. Το ίδιο νομίζουν και οι εκάστοτε διοικήσεις που εξακολουθούν να τον έχουν γενικό αρχηγό και τον αφήνουν να λέει ό,τι θέλει.

Ο Κώστας Καραπαπάς έχει υπάρξει δημοσιογράφος και μάλιστα από εκείνους που διαμόρφωναν γνώμη με τις εκπομπές και τα άρθρα του. Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι τι είχε πει ή τι είχε γράψει μετά το ντέρμπι της Ριζούπολης (αν είχε πει ή είχε γράψει κάτι) ή μετά το ντέρμπι του "κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη" και του "διδάξαμε ήθος" του Βαγγέλη Μαρινάκη. Όποιες κι αν ήταν οι θέσεις του για όλα - αυτά, προφανώς η νυν δουλειά του ως υπεύθυνος επικοινωνίας των "ερυθρολεύκων" τον αναγκάζει να τις ξεχάσει.

Δεν τον αναγκάζει όμως να μιλάει ελαφρά τη καρδία για "περίεργα περιστατικά στη Λεωφόρο" και να κάνει ότι δεν θυμάται ή ότι δεν γνωρίζει τα "περίεργα περιστατικά" στο "Καραϊσκάκη" και κυρίως στα δημοσιογραφικά (όπου διάφοροι συνάδελφοι έχουν καταγγείλει επιθέσεις και ξυλοδαρμούς). Δεν τον αναγκάζει να μιλάει ωσάν ο Ολυμπιακός να είναι ο απόλυτος τιμητής του ποδοσφαιρικού πολιτισμού και να μας ζητάει να ξεχάσουμε όσα ξέρουμε. Και για τον κ. Καραπαπά ο δρόμος της σιωπής θα ήταν σαφώς προτιμότερος.

Και για τον Γιάννη Αλαφούζο επίσης (κυρίως στο ...twitter). Κατ΄ αρχήν, ο κ. Αλαφούζος δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να παίξει επί ίσοις όροις το παιχνίδι των υψηλών τόνων. Κατά δεύτερον, αν ο ίδιος βάλει τα ξύλα στη φωτιά (όπως κάνει με τη διαρκή γκρίνια, τις επιθετικές ανακοινώσεις, την ανακάλυψη εχθρών παντού και τις διάφορες εξυπνάδες μέσω του καναλιού του), τότε το ποιος θα την ανάψει τελικά, μάλλον δεν έχει και μεγάλη σημασία. Πράγμα που αποδείχθηκε με την επίθεση στο συνεργείο της Nova και την -παντελώς άκομψη έως προσβλητική- προσπάθεια του να δικαιολογηθεί.

Σε κάθε περίπτωση, όσα έχουν ήδη ειπωθεί και συμβεί δεν γίνεται να αναιρεθούν. Γίνεται άραγε να μην ειπωθεί τίποτα άλλο μέχρι τη σέντρα; Μακάρι. Στο κάτω κάτω, το θέμα δεν είναι να μην προκύψουν ηθικοί αυτουργοί. Το θέμα είναι να μην προκύψουν θύματα...