Το "κίνημα" Κατσουράνη για την Εθνική με Ντέμη και Ζαγοράκη

"Τώρα είναι μεγάλη ανάγκη να βρούμε προπονητή". Με αυτά τα λόγια έκλεισε τις δηλώσεις του ο Γιώργος Γκιρτζίκης, μετά το τέλος του αγώνα της Ελλάδας με την Ουγγαρία που σήμαινε τους τίτλους τέλους στην εφιαλτική πορεία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Ωραία και τώρα τι; Είναι το εύλογο ερώτημα που γεννάται. Βέβαια, υπάρχει και το άλλο ερώτημα για το πώς είναι δυνατόν να γίνεται τώρα αντιληπτό ότι η Εθνική χρειάζεται άμεσα προπονητή, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο που λέει κι ο θυμόσοφος λαός.

Ουσιαστικά από το βράδυ της Κυριακής και μετά η ΕΠΟ εργάζεται για να βρει τον αντικαταστάτη του Τσάνα, ο οποίος αντικατέστησε τον Μαρκαριάν, ο οποίος αντικατέστησε τον Ρανιέρι, ο οποίος αντικατέστησε τον Σάντος. Ωπα, μια στάση εδώ. Ο Σάντος ήταν η αρχή του τέλους. Έφυγε, διαλύθηκαν όλα, η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα και η Ομοσπονδία, αφού πρώτα κατάλαβε το φιάσκο, γυρίζει πίσω το "φιλμ" και πάει στη ρίζα του κακού.

Ο Μάγκατ, ο Μπόλονι και οι άλλοι

Για αρχή ψάχνει έναν προπονητή στο στιλ του Σάντος, ο οποίος ήταν στο στιλ του Ρεχάγκελ. Να γνωρίζει τις δυνατότητες των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, να υπηρετεί ένα συγκεκριμένο πλάνο, να δουλέψει βάσει των χαρακτηριστικών των παικτών και να κρατά τα στεγανά της ομάδας κλειστά. Ό,τι έκαναν δηλαδή οι προκάτοχοι του Ρανιέρι.

Ωραία ως εδώ; Πολύ ωραία και σωστά. Η ΕΠΟ φαίνεται ότι ακολουθεί τη σωστή τακτική εξ ου η τάση προς τους Γερμανούς προπονητές. Ο Μάγκατ θεωρήθηκε ακριβός (και αυστηρός για κάποιους), ο Σούστερ δεν ήθελε να του "φορτώσουν" ως βοηθό τον Τσάνα και ο Σάαφτ θεωρείται ξεπερασμένη προπονητική επιλογή. Ο Μπόλονι μπορεί να μην είναι Γερμανός, αλλά φαίνεται πως έχει τα στοιχεία εκείνα που λειτουργούν στην Εθνική ομάδα και μπορούν να την επαναφέρουν στο δρόμο της λογικής. Βλέπετε, αυτό είναι πρωτίστως το μέλημα όλων, να μπούμε στον ορθολογικό δρόμο των σωστών επιλογών και της εύρυθμης λειτουργίας και οι επιτυχίες έπονται. Μην ξεχνάτε ότι ο Ρεχάγκελ αυτό έκανε ουσιαστικά. Διόρθωσε τα "κακώς κείμενα" και στη συνέχεια φρόντισε να δουλέψει το πλάνο του με αυτούς που ήθελαν να το ακολουθήσουν.

Το θέμα του προπονητή, βέβαια, είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης τη δεδομένη χρονική στιγμή για την ελληνική ομάδα. Αν ζούσαμε σε έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο το μόνο που θα χρειαζόταν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα ήταν έναν καινούργιο προπονητή, ο οποίος θα "κούμπωνε" και όλα θα λειτουργούσαν (ξανά) ρολόι. Αμ, δε. Η Ελλάδα χρειάζεται αναδιοργάνωση και να βγει από το συρτάρι το σχέδιο "εκτάκτου ανάγκης" που χρησιμοποιήθηκε το 2008. Τα έχουμε ξαναγράψει και πρόσφατα: το 2008 ο... Βάλνερ είχε δημιουργήσει τριγμούς στην ελληνική ομάδα, η οποία πήγε στο Euro εκείνης της χρονιάς, ούσα πρωταθλήτρια Ευρώπης και πάτωσε. Τότε επιστρατεύτηκε η λύση του Τάκη Φύσσα, ο οποίος έγινε ο "σάκος του μποξ" και κράτησε μακριά από τα αποδυτήρια τριγμούς και γκρίνιες.

Και τότε η κατάσταση θύμιζε λίγο-πολύ αυτό που ζούμε τώρα. Οπως είπε και ο Βασίλης Τοροσίδης πριν λίγες ημέρες και τότε στην Εθνική υπήρχαν "στρατόπεδα" και παίκτες που δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Η περίπτωση Βάλνερ και όσα ακολούθησαν αυτής πέρασε στο περιθώριο γιατί έγινε ξεκάθαρο σε όλους πως η Εθνική αποτελεί κύριο μέλημα και οποιαδήποτε σκόνη σηκώνεται από τους συλλόγους πρέπει να μένει εκτός αποδυτηρίων.

Ο Φύσσας έφυγε, το ίδιο και ο Σάντος, ο Ρανιέρι ήρθε και έγινε έρμαιο της συλλογικής κόντρας και των "επιθυμιών", επιστρατεύτηκε ο Καραγκούνης, αλλά και πάλι προκοπή δεν είδαμε. Θέλετε γιατί ο "Κάρα" δεν ήταν τελικά τόσο δυνατός όσο εντός αγωνιστικού χώρου; Θέλετε γιατί στην ΕΠΟ δεν είχαν την επιθυμία τελικά να του δώσουν τα "κλειδιά"; Θέλετε γιατί ο Καραγκούνης δεν είχε τη βοήθεια και τη στήριξη; Πολλά μπορούν να μπουν στην κουβέντα, αλλά ας σταθούμε στο δεδομένο και το δεδομένο είναι ότι "δυστυχώς αποτύχαμεν" κατά το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν".

Κάπου, κάπως, κάποτε το "σχέδιο Φύσσα" επανήλθε στην επικαιρότητα με τον Νίκο Νταμπίζα να φαντάζει ως ο κατάλληλος να αναλάβει αυτό το ρόλο. Ο υπεύθυνος, δηλαδή, του ποδοσφαιρικού τμήματος, ο άνθρωπος που θα προστατεύει την ομάδα από τις "εξωτερικές απειλές" και αυτός που θα έχει τον τελευταίο λόγο στην επιλογή προπονητή. Αυτό το σχέδιο, λοιπόν, δεν έχει εγκαταλειφθεί αν και φάνηκε κάτι τέτοιο στην πορεία των τελευταίων μηνών. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ακούγεται τόσο έντονα το όνομα του Νταμπίζα, αλλά ενός άλλου πρώην πλέον ποδοσφαιριστή, ο οποίος έζησε τα καλά χρόνια της Εθνικής, ήταν στέλεχος της ομάδας του 2004 και έχει εκφράσει ανοιχτά την επιθυμία του να εμπλακεί, αρκεί βέβαια να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Κατσουράνης για νέος Φύσσας

Σωστά μαντέψατε. Το όνομα του Κώστα Κατσουράνη, περί ου ο λόγος, έχει αρχίσει τελευταία και "παίζει" πολύ στις τάξεις της Ομοσπονδίας. Αν και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που... βγάζουν σπυριά με το όνομά του, υπάρχουν και οι λογικοί και ορθώς ποδοσφαιρικά σκεπτόμενοι που τονίζουν στον Γιώργο Γκιρτζίκη πως η περίπτωση του "Κατσούρ" φαντάζει ως η ιδανική για να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη και να... θυμηθούμε τα παλιά.

Ο ίδιος ο Κατσουράνης τι λέει για όλα αυτά; Προς το παρόν τίποτα. Απολαμβάνει τη... συνταξιοδότησή του από το ποδόσφαιρο και περιμένει. Οχι απαραίτητα τηλεφώνημα από την ΕΠΟ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν στην οθόνη του κινητού του εμφανιστεί το όνομα του Γκιρτζίκη δεν θα απαντήσει. Tι θα κάνει από κει και πέρα; Τα είπε πρόσφατα στη μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr. Ιδού: "Δεν το διαγράφω, ούτε το αποκλείω. Δεν το βλέπω και πολύ εφικτό, πάντως, όπως λειτουργεί η ΕΠΟ. Θα εφάρμοζα τη συνταγή επιτυχίας του Ρεχάγκελ και του Σάντος. Από τη στιγμή που αυτό το πλάνο ήταν επιτυχημένο, γιατί να το αλλάξουμε;"

Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Άνθρωπος που ξέρει, που βίωσε καταστάσεις στην Εθνική ομάδα και έχει τις γνώσεις για να βοηθήσει ώστε να μην επαναληφθούν οι καταστάσεις που ακολούθησαν μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.

Το "κίνημα" με Ντέμη και "Ζαγόρ"

Κι εδώ έρχεται το ζουμί της υπόθεσης. Η αγάπη του Κώστα Κατσουράνη για την Εθνική είναι δεδομένη. Σε βαθμό παρεξηγήσεως με τα γνωστά... παραλειπόμενα και τις στοχευμένες επιθέσεις και απόπειρες να μειωθεί ο χαρακτήρας του (βλέπε το περίφημο γκρουπ στο facebook). Μπορεί να κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, αλλά στο μυαλό του δεν έχει φύγει η ιδέα να βοηθήσει όχι μόνο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.

Εξ ου τα όσα είχε πει στους Παντελή Βλαχόπουλο και Γιάννη Ντάλα, στο περιθώριο της συνέντευξης που είχε παραχωρήσει το 2013 στην εκπομπή SuperBALL. Τι ήταν αυτό που ήθελε πριν από δύο χρόνια ο "Κατσούρ" και είχε ως σκέψη στο μυαλό του όταν θα έρθει το ποδοσφαιρικό (εντός αγωνιστικών χώρων) τέλος; Να ασχοληθεί με την οργάνωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, με την Εθνική ομάδα και την διατήρηση της κληρονομιάς που άφησε η "γενιά του 2004", η οποία έφερε σε άλλο επίπεδο την γαλανόλευκη και την κράτησε στα ψηλά πατώματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου για περισσότερα από 10 χρόνια.

Τότε ήταν που είχε εκφράσει ανοιχτά την σκέψη του για τη δημιουργία μίας ομάδας ατόμων που να προέρχονται από εκείνη την Εθνική και να έχουν όρεξη, πάθος και τεχνογνωσία για να ασχοληθούν με το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων. Οχι για να γίνουν "καρεκλοκένταυροι" ούτε "γραφιάδες", πόσο μάλλον παράγοντες σαν αυτούς που δεν ήθελαν να τους βλέπουν. Αλλά για να μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη τους για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, να διώξουν τα κακώς κείμενα από την Εθνική (πρωτίστως) και το ελληνικό ποδόσφαιρο (γενικότερα) και -για να το πούμε πιο απλά- να κάνουν το αυτονόητο. Άνθρωποι που γνωρίζουν το αντικείμενο να ασχοληθούν με αυτό. Τι πιο απλό;

Μάλιστα, επιθυμία του Κατσουράνη σε αυτή την πρωτοβουλία που είχε στο μυαλό του (και ευχόμαστε να μην έχει μείνει μόνο ως σκέψη) ήταν να τον ακολουθήσουν συμπαίκτες που θα είχαν όλα τα απαραίτητα στοιχεία και θα περπατούσαν στο ίδιο μονοπάτι. Οπως, για παράδειγμα, ο Ντέμης Νικολαϊδης, ο Θοδωρής Ζαγοράκης και φυσικά ο Γιώργος Καραγκούνης και ο Αντώνης Νικοπολίδης (ή όποιος άλλος ήθελε να ακολουθήσει). Οι δύο πρώτοι είχαν πάρει την κρυάδα από την ενασχόλησή τους σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ αντίστοιχα, ο δεύτερος είχε ως εφόδιο την αγάπη και τον σεβασμό για την ελληνική ομάδα. Και αυτό πλήρωσε (εκ των υστέρων) στην πρόσφατη συνεργασία του με την ΕΠΟ, ενώ ο Νικοπολίδης πάντα δήλωνε ανοιχτός σε κάθε βοήθεια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Μιλάμε, βέβαια, για κάτι... μακρινό βάσει των δεδομένων που επικρατούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά απολύτως λογικό για ανθρώπους που είχαν παραστάσεις από το εξωτερικό και έβλεπαν πως λειτουργούσαν κορυφαίες ομοσπονδίες. Αυτοί θα είχαν την εποπτεία της Εθνικής, θα ήταν υπεύθυνοι για την επιλογή προπονητών και φυσικά θα κρατούσαν κάθε τι κακό μακριά από την ομάδα, διατηρώντας τη "συνταγή" των επιτυχιών.

Τώρα ο Κατσουράνης έγραψε τον επίλογο της καριέρας του στα γήπεδα, αλλά η δίψα δεν φεύγει. Δεν θέλει να γίνει προπονητής, αλλά δεν λέει "όχι" σε ένα ρόλο τεχνικού διευθυντή. Δεν λέει "όχι" σε μια θέση που θα μπορεί να προσφέρει, αλλά με τους δικούς του όρους. Με προσόντα τα όσα έχει αποκομίσει τόσα χρόνια και με θέληση για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Κι επειδή ο καθρέπτης του ποδοσφαίρου είναι η Εθνική, ο Κατσουράνης θα ήθελε να "καθαρίσει" από τις "δαχτυλιές" όσων φρόντισαν να πάρουν λίγη από τη δόξα ελπίζοντας στα 15 λεπτά δημοσιότητας του Ουόρχολ.

Πλέον το μπαλάκι περνά στα χέρια της ΕΠΟ. Ο Γιώργος Γκιρτζίκης δεν έχει τις γνώσεις εκείνες για να πάρει την ευθύνη επιλογής του επόμενου προπονητή. Μπορεί να μην έχει και το σθένος. Αν είχε όλα αυτά, η Εθνική θα είχε ήδη τεχνικό, αλλά όπως λέει ο λαός "όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει". Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη μόνο από προπονητή, αλλά από νοοτροπία και δη άτομα που να τονίζουν σε αυτούς που φορούν το εθνόσημο στο στήθος την υπέρτατη τιμή και τη μοναδική εμπειρία που πρέπει να αισθάνονται και να απολαμβάνουν και ουχί την "αγγαρεία" και την περιθωριοποίηση μίας ομάδας που μεγάλωσε γενιές και (ίσως) φίλους μόνο αυτής.

Και για να επανέλθουμε σε αυτό γράφαμε παραπάνω, στην ΕΠΟ συζητιέται το όνομα του Κατσουράνη. Εντόνως από κάθε άλλη φορά, αλλά όχι φωναχτά. Πιθανότατα τις επόμενες μέρες οι ψίθυροι να γίνουν φωνές, αλλά το σίγουρο είναι πως το κλίμα έχει αλλάξει. Και δεν είναι τόσο η ανακοίνωση της Ομοσπονδίας (δια του προέδρου της) για το "ευχαριστώ" (η οποία άργησε χαρακτηριστικά, αλλά πιθανότατα περίμενε να τελειώσουν τα προκριματικά του... Μουντιάλ) όσο η αναζήτηση για το πως θα ρίξουν γέφυρες με τον παλαίμαχο (πλέον) ποδοσφαιριστή σε περίπτωση που ζητηθεί η βοήθειά του στο νέο πλάνο, στην επόμενη μέρα.