Δεν χάνει, γιατί ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΚΟΥΕΙ

Tο χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στον Ολυμπιακό δεν θα ήταν να συνεχίσει να σουτάρει ο Σπανούλης και να αστοχεί. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να σταματήσει να σουτάρει. Να αποποιηθεί το ρόλο του. Αλλά αυτό είναι κάτι που ο Σπανούλης δεν δικαιούται να κάνει. Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει τίποτα.

16 ΜΑΪ 2015

Δεν χάνει γιατί δεν σας ακούει. Όχι, δεν εννοώ εσάς, φίλοι του Παναθηναϊκού. Αλίμονο αν διάλεγα αυτή τη στιγμή για να κάνω κάτι που απεχθάνομαι, να δω δηλαδή τον αθλητισμό υπό το πρίσμα των “απέναντι”, των αντεγκλήσεων, της καζούρας και όλων αυτών. Μακριά από μένα.

Δεν καταλαβαίνει

Δεν χάνει γιατί δεν σας ακούει. Ποιους εννοώ; Όλους σας, όλους μας. Δεν χάνει γιατί δεν μας ακούει. Δεν καταλαβαίνει. “Περπατάει ανάμεσά μας, αλλά δεν είναι ένας από εμάς”. Δεν γίνεται να τον κρίνουμε σαν τους άλλους. Όχι γιατί είναι σώνει και ντε καλύτερος όλων. Αλλά γιατί δεν μοιάζει με κανέναν.

Δεν ακούει τους αντίπαλους οπαδούς, αλλά δεν ακούει ούτε τους δικούς του. Δεν ακούει τον Τύπο, δεν ακούει τα σχόλια στα social media, δεν ακούει τη λογική, δεν ακούει τη στατιστική. Δεν ακούει τα πόδια του που είναι βαριά και θα έπρεπε να κάτσει στον πάγκο. Δεν ακούει την ίδια του την ψυχολογία, που είναι καταρρακωμένη απ’τα σουτ που αλλεπάλληλα βρίσκουν σίδερο. Δεν ακούει καν τον φόβο που φωλιάζει στο μυαλό κάθε ανθρώπου που ζει τη βραδιά που τίποτα δεν μπαίνει, τίποτα δεν πάει καλά, που νιώθεις πως είναι καλύτερα να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Και φοβάσαι.

Φόβος, μια ψευδαίσθηση

Πιθανότατα κάποια στιγμή θα φοβήθηκε κι ο ίδιος. Εκείνος το ξέρει. Αλλά ποιος είδε φόβο στο παρκέ; Ποιος είδε έναν παίκτη που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα σωστά και άφησε την αποτυχία να τον καταβάλει; Ποιος είδε έναν παίκτη που άφησε τον φόβο να τον κερδίσει, έστω να τον υποχρεώσει να αλλάξει, να δοκιμάσει κάτι άλλο;

“Τα όρια, όπως και οι φόβοι, είναι συχνά απλώς μια ψευδαίσθηση”. Ωραίο να το ακούς απ'το στόμα του Μάικλ Τζόρνταν. Αλλά πραγματικά, πόσο συχνά το έχουμε δει να συμβαίνει με τέτοιο τρόπο στον αγωνιστικό χώρο; Πόσους μπορείτε να φέρετε στο μυαλό σας να έχουν κάνει αυτό που έκανε την Παρασκευή ο Βασίλης Σπανούλης;

Έχασε αυτά που μπαίνουν κι έβαλε αυτά που “δεν μπαίνουν”

Τρία δεκάλεπτα, 0/11 σουτ, δύο πόντοι από ελεύθερες βολές. Τάπες, τέσσερα λάθη, μόλις τρία κερδισμένα φάουλ, τρεις ασίστ. Ναυάγιο, τραγωδία, μαύρη τρύπα. Κι όμως ο Σπανούλης συνέχισε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είτε είχε 7/11, είτε είχε 0/11, το ένα και το αυτό. Γιατί ο ρόλος του δεν εξαρτάται από το αν τα σουτ μπαίνουν, αν η βραδιά είναι καλή.

Δεν θα φοβηθεί, δεν θα σταματήσει. Ίσα-ίσα. Τη βραδιά που δεν μπαίνουν ούτε αυτά που “πρέπει” να μπουν, θα δοκιμάσει να βάλει κι αυτά που “δεν μπαίνουν”. Γιατί αυτά που έβαλε “δεν μπαίνουν”. Ούτε τα τρίποντα, αλλά ούτε το δίποντο, αυτό που στα μάτια μου είναι το πιο δύσκολο απ'όλα, το πιο αδιανόητο καλάθι απ’τα τέσσερα.

“ Μη σταματάς”

Ίσως αυτά τα καλάθια να τα έβαζαν κι άλλοι, πολύ μεγάλοι παίκτες. Όμως, δεν ξέρω πόσοι θα τα επιχειρούσαν μετά από 0/11, με την τελευταία προσπάθεια να είναι ένα χαμένο λέι-απ. Πριν αρχίσει να ευστοχεί, με όλο το ελληνικό twitter να τον βρίζει, έγραψα “Μη σταματάς να σουτάρεις Βασίλη”, προφανώς με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τα βάλει.

Αλλά το έγραψα κυρίως γιατί πίστευα πως το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στον Ολυμπιακό δεν θα ήταν να συνεχίσει να σουτάρει ο Σπανούλης και να αστοχεί. Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να σταματήσει να σουτάρει. Να αποποιηθεί το ρόλο του. Να αφήσει την αστοχία και τον φόβο να τον νικήσουν, να τον οδηγήσουν όχι στην αστοχία, αλλά σε κάτι χειρότερο: στην ατολμία, στην αδράνεια.

Αυτός δεν δικαιούται να σταματήσει, να φοβηθεί

Γιατί αν φοβόταν ο Σπανούλης, τότε θα φοβόταν και όλη η ομάδα. Χωρίς αυτόν εύστοχο, οι υπόλοιποι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεχίσουν να δίνουν την ψυχή τους στο παρκέ για μια θέση, ένα ριμπάουντ, μια κερδισμένη μονομαχία, ένα εκατοστό που θα κάνει τη διαφορά. Με αυτόν φοβισμένο, όμως, όλα θα ήταν ξαφνικά δύσκολα. Όχι γιατί είναι ο καλύτερος, αλλά γιατί είναι στο κέντρο των πάντων, έχει αυτό το ρόλο. Εκείνος δικαιούται (όπως όλοι) να είναι άστοχος, αλλά δεν δικαιούται να σταματήσει, να φοβηθεί.

Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να κάνει. Το ξέρουν κι οι συμπαίκτες του, το ξέρουν (ή το μαθαίνουν έστω τώρα) όσοι τον παρακολουθούν, το ξέρει πρώτα απ'όλους ο ίδιος. Το ήξερε για τον εαυτό του πριν καν μας το δείξει. Δεν δικαιούται να σταματήσει, όχι γιατί κάποιος του το απαγόρευσε, αλλά γιατί εκείνος το αποφάσισε. Αυτό το ρόλο ήθελε να έχει στο παρκέ, μ'αυτόν εδώ και χρόνια πορεύεται, ευτυχεί στις νίκες και δυστυχεί στις ήττες. Γι'αυτό και δεν μας ακούει. Για τον ίδιο λόγο που δεν φοβάται ακόμα και στη χειρότερη βραδιά του. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος του, με δική του απόφαση.

Απόδειξη

Βλέποντας τον να συνεχίζει να σουτάρει σαν να μην είχε χάσει όλα τα προηγούμενα σουτ, θυμήθηκα ένα ματς πριν δύο χρόνια, στο Ευρωμπάσκετ του 2013. Ήταν στη φάση των ομίλων, αλλά δεν θυμάμαι σε ποιο ματς ακριβώς. Ο Σπανούλης και πάλι τα είχε σπάσει. Αλλά και πάλι δεν ήταν διατεθειμένος να σταματήσει μέχρι να βρει τα εύστοχα σουτ που έπρεπε. Και πάλι τον έβριζαν όλοι κι είχα βρει και τότε μια ευκαιρία να πω πως αυτό είναι αδιανόητο δύσκολο.

Δεν είναι λόγος για να τον βρίζεις που συνεχίζει, αλλά αιτία για να καταλάβεις πως είναι απόδειξη ηγεσίας, πως αυτός δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Πως αυτό μπορεί να είναι τρελό, ίσως καταστροφικό, αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο σπάνιο: κάποιος που δεν φοβάται να συνεχίζει να προσπαθεί για τη νίκη ακόμα κι αν όλα γύρω τού του λένε “όχι, δεν είναι η βραδιά σου, όχι, απόψε δεν μπορείς”.

Πάνω κι απ’τις νίκες

Δεν γνωρίζω τι θα γίνει την Κυριακή στον τελικό. Φοβάμαι πως η Ρεάλ δεν μπορεί να χάσει τρίτο σερί τελικό, φοβάμαι πως στο γήπεδό της όλα μοιάζουν πιο εύκολα. Φοβάμαι πως ο Ολυμπιακός ίσως να έχει ξεμείνει από υπερβάσεις, πως όλα έχουν ένα όριο. Φοβάμαι πως το 7/7 του Σπανούλη στα Final Four ίσως να είναι δύσκολο να γίνει 8/8.

Φόβος, όρια. Αυτά δηλαδή που δεν ξέρει ο Σπανούλης. Και τελικά, ο,τι κι αν γίνει την Κυριακή, το δίδαγμα του αρχηγού και της ομάδας του είναι τελικά πάνω ακόμα κι απ’τις νίκες, απ’αυτό για το οποίο “πεθαίνουν” στο παρκέ.