Αυτός ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ μπορεί να φτάσει έως το τέλος

Η ήττα του ΠΑΟΚ από τον Παναθηναϊκό αλλά περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο αυτή ήρθε κατέδειξαν ότι ο Δικέφαλος, παρά την υπεραισιοδοξία κάποιων, δύσκολα μπορεί να κόψει πρώτος το νήμα. Υπάρχει όμως και το άλλα. Γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος.

10 ΝΟΕ 2014

Οπως ήταν πρόωρο να ανακηρύξει κανείς τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή από Νοέμβριο μήνα, έτσι είναι πρόωρο να τον καταδικάσει μετά την ήττα του από τον Παναθηναϊκό και να τον διαγράψει από τη μάχη του τίτλου.

Ωστόσο, καταδείχθηκε (αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές) ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει παρά ελάχιστες πιθανότητες να στεφθεί πρωταθλητής 30 χρόνια μετά την τελευταία του φορά. Με δύο (σημαντικές είναι η αλήθεια απώλειες), αυτές των Ρατς και Μακ, το παιχνίδι των Θεσσαλονικέων έγινε απόλυτα προβλέψιμο ακόμα και από μία ομάδα με μέτρια ανασταλτική λειτουργία (και με τον Πράνιτς βασικό αμυντικό χαφ, θου Κύριε!) όπως ο εφετινός Παναθηναϊκός.

Μέσα στον οίστρο του να παρακολουθήσει κανείς τον αγώνα δεν έγινε απολύτως αντιληπτό, είναι όμως ξεκάθαρο ότι ο ΠΑΟΚ αναγκάστηκε να σηκώσει πολλές φορές την μπάλα από το έδαφος (9/37 γεμίσματα), να μην απειλήσει παρά ελάχιστα μέσα από την περιοχή (μόλις 1 τελική στο "κουτί") και εν τέλει να μην θυμίζει την ομάδα των προηγούμενων αγώνων στην Τούμπα, του συνόλου δηλαδή που έπνιγε τον αντίπαλο όπως το πεινασμένο λιοντάρι την αντιλόπη.

Εξίσου ανησυχητική ήταν η διαπίστωση πως ο ΠΑΟΚ λάθεψε στο πρώτο σοβαρό τεστ του στο πρωτάθλημα μέσα στη σεζόν και στο πρώτο παιχνίδι που το πρέπει τοποθετήθηκε απειλητικά πάνω από τα κεφάλια των ποδοσφαιριστών του. Με το γήπεδο γεμάτο και με τις προσδοκίες του κόσμου στα ύψη, οι γηπεδούχοι λύγισαν υπό το βάρος της ευθύνης. Δεν διαλύθηκαν, ούτε έχασαν με κάτω τα χέρια, προς Θεού. Ηττήθηκαν όμως καθαρά και δίκαια από μία ομάδα που ευθύς, εξαρχής έβαλε τον πήχη των αγωνιστικών προσδοκιών της στην... κλοπή του ματς.

Προφανώς τούτη η αγωνιστική σφαλιάρα (σε συνδυασμό με τη διακοπή που θα απορροφήσει πιο εύκολα τους κραδασμούς) μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική για τον ΠΑΟΚ με την έννοια ότι θα φέρει και πάλι στο στρατόπεδο του Δικεφάλου την ταπεινότητα, στοιχείο που εν πολλοίς χάθηκε μετά το ματς με τον Εργοτέλη όταν στο social media, παρέλασαν δάχτυλα παικτών και μελών της ομάδας που σχημάτιζαν τον αριθμό πέντε. Ομως, κακά τα ψέμματα, σαφώς πιο ανταγωνιστική ομάδα τον ΠΑΟΚ δεν μπορεί να τον κάνει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι επιστροφές του Μακ, του Ρατς και του Σκόνδρα θα χαρίσουν λύσεις και φρεσκάρισμα, όσο όμως το ρόστερ παραμένει μικρό αριθμητικά, ο Δικέφαλος δεν μπορεί να έχει πολλές ελπίδες για να κόψει πρώτος το νήμα τον Απρίλιο. Οι πιθανότητες, αντίθετα, θα αυξηθούν με δύο και μόνο όρους. Να κρατηθεί ο ΠΑΟΚ κοντά στην πρώτη θέση ή και πρώτος μέχρι τον Ιανουάριο και το ρόστερ να ενισχυθεί με παίκτες επιπέδου στη μεσαία γραμμή και στην επίθεση.

Τότε ναι, το θαύμα του 1985 ίσως μπορέσει να επαναληφθεί και ο ΠΑΟΚ να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του ποδοσφαίρου μας. Από μία άποψη, θα ήταν και ευχής έργον να συμβεί διότι το πρωτάθλημα έγινε τα τελευταία χρόνια πιο προβλέψιμο και από παλιά ελληνική σειρά του Δαλιανίδη. Για να συμβεί όμως (στην πραγματικότητα και όχι στο social media και στη φαντασία) θέλει δουλειά πολλή.