Το μέλλον της Γερμανίας, η καταδίκη του Μέσι κι ο MVP

Η δικαίωση των Γερμανών

Μία χώρα του μεγέθους της Γερμανίας, με τις περισσότερες επιτυχίες σε επίπεδο εθνικών ομάδων μαζί με τη Βραζιλία, επί τέσσερις σερί διοργανώσεις (Euro και Παγκόσμια Κύπελλα) είχε φτάσει τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά και δεν είχε πάρει κάποιο τρόπαιο, επί τρία σερί Μουντιάλ είχε φτάσει τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά και δεν είχε πανηγυρίσει στο τέλος της διοργάνωσης. Αυτή η επίδοση μόνο προσωπικότητα νικητή δεν αποπνέει και εάν μία φουρνιά που πλέον έχει "ψηθεί" κι έχει γαλουχηθεί με διασυλλογικές επιτυχίες δεν κατάφερνε να σηκώσει ούτε αυτό το τρόπαιο, τότε το πρόβλημα ηττοπάθειας θα ήταν αδιαπραγμάτευτο, από τη στιγμή που το ατομικό ταλέντο και η ποιότητα περισσεύει στο ρόστερ. "Στον Γιόαχιμ Λεβ απομένει μόνο αυτό το παιχνίδι στην καριέρα του για να αποδείξει ότι η Γερμανία του δεν είναι loser", ήταν ο πρόλογος του προαναγγελτικού Hat-Trick και ο 54χρονος τεχνικός και οι παίκτες του το απέδειξαν.

Ο Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, ο ποδοσφαιριστής που στο 7-1 επί της Βραζιλίας κάλυψε το περισσότερο έδαφος από κάθε άλλον ποδοσφαιριστή στο "Μινεϊράο", έκανε το ίδιο και τώρα, διανύοντας πάνω από 15 χιλιόμετρα. Ο έτερος συνδετικός κρίκος της προηγούμενης Γερμανίας με την τρέχουσα, ο Φίλιπ Λαμ, είχε τις περισσότερες εύστοχες μεταβιβάσεις (104) παρότι "δεξί μπακ". Οι δύο παίκτες μαζί με τον Λούκας Ποντόλσκι και φυσικά τον Λεβ ήταν αυτοί που δέχθηκαν την αυστηρότερη κριτική τα τελευταία χρόνια επειδή φτάνουν στην πηγή, αλλά δεν πίνουν νερό και μάλιστα οι δύο πρώτοι και για τις ευρωαποτυχίες τους με την Μπάγερν Μονάχου μέχρι το 2013.

Σε αυτό το Μουντιάλ πλαισιώθηκαν από την επόμενη φουρνιά παικτών και έφτασαν μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου. Μόνο που αυτή η εξέλιξη, χρονικά, μοιάζει περισσότερο με απαρχή μιας πορείας, παρά το τέλος μιας άλλης που άρχισε από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας το 2006 και όχι απλώς επειδή οι Τόμας Μίλερ, Τόνι Κρόος, Μάρκο Ρόις ή Μάριο Γκέτσε δεν έχουν φτάσει στο ηλικιακό πικ τους.

Οι πρώτες αλλαγές του γερμανικού μοντέλου εκπονήθηκαν μετά από την αποτυχία του Euro 2000. Ο Γίργκεν Κλίνσμαν που ανέλαβε το 2004, με τον τότε βοηθό του Λεβ, έδωσαν συγκεκριμένη μορφή στον σχεδιασμό, ο οποίος αφορούσε κυρίως τις ακαδημίες της ομοσπονδίας και των συλλόγων. Κανείς ποδοσφαιριστής από τους 23 που στέφθηκαν πρωταθλητές κόσμου δεν αποτελεί αποκλειστικό προϊόν της νέας τάξης πραγμάτων στη χώρα. Τα παιδιά που μπήκαν στον χώρο του ποδοσφαίρου σε ηλικία 7-8 ετών και γνώρισαν μόνο το νέο μοντέλο δεν είναι οι πρωταθλητές κόσμου, οι οποίοι είχαν προλάβει και το παλιό μοντέλο ακαδημιών, αλλά οι νυν έφηβοι ποδοσφαιριστές.

Η Γερμανία του Euro 2016, του Μουντιάλ 2018, του Euro 2020 και του Μουντιάλ 2022 που θα κάνει την εμφάνισή της σε λίγο καιρό απέκτησε ένα όπλο που το διαθέτει μόνο η Ισπανία αυτήν τη στιγμή. Μία μεγάλη επιτυχία για να βασιστεί ολόκληρη η μενταλιτέ της. Οι Ισπανοί διαθέτουν τις 3 σερί επιτυχίες (2008, 2010, 2012) για να προσφέρουν στη νοοτροπία της επόμενης γενιάς που έρχεται. Οι νεαροί Γερμανοί θα έχουν δίπλα τους μία γενιά παγκόσμιων πρωταθλητών για να μάθουν πώς κερδίζεις τα πιο σημαντικά παιχνίδια και τις πιο σημαντικές διοργανώσεις. Θα έχουν, δηλαδή, αυτό που δεν είχαν Λαμ, Σβάινσταϊγκερ, Μίλερ, Κρόος, Χούμελς, Νόιερ κλπ., με συνέπεια η ικανότητά τους να τους φέρνει μόνο μέχρι (χαμένους) ημιτελικούς ή (χαμένους) τελικούς.

Η καταδίκη του Μέσι

Εάν μία εμφάνιση του Λιονέλ Μέσι μπορεί να χαρακτηρίσει το Μουντιάλ του, αυτή κάλλιστα θα μπορούσε να είναι του τελικού. Μία εμφάνιση που από την τηλεόραση μοιάζει πολύ χειρότερη από όσο υποδεικνύουν οι αριθμοί του, αλλά που από καμία οπτική γωνία δεν μπορεί να κριθεί επαρκής των περιστάσεων ή αντάξια του μεγέθους του.

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν από τη θέση που χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διοργάνωση ο Αργεντινός αστέρας. Πίσω από έναν ή δύο ποδοσφαιριστές, ως "ψευδοδεκάρι" και όχι "ψευδοεννιάρι" όπως μας είχε συνηθίσει στην Μπαρτσελόνα. Οι ευθύνες που αναλάμβανε είχαν να κάνουν περισσότερο με αυτές που έχει ο Γουέιν Ρούνεϊ τα τελευταία χρόνια στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι οποίες έχουν "χαντακώσει" τα πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά του Άγγλου φορ.

Ένας ποδοσφαιριστής που δεν κινείται στον αγωνιστικό χώρο (ξανά κάλυψε τη μικρότερη απόσταση από κάθε παίκτη που έβγαλε όλο το παιχνίδι, πλην τερματοφυλάκων), που έχει προσαρμοσμένα μαρκαρίσματα πάνω του και που καλείται να αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας, άρχιζε τις προσπάθειές του αρκετά μέτρα μακριά από την αντίπαλη εστία (πάτησε περιοχή μόλις στο 2% του χρόνου του, όσο και ο... Μάρκος Ρόχο) και όχι υπό τον ρόλο του εκτελεστή, αλλά ούτε και του καθαρού δημιουργού! Δέχθηκε 44 πάσες (μόνο οι Λούκας Μπίγλια με 46 και Χαβιέρ Μαστσεράνο με 59 δέχθηκαν περισσότερες από την Αργεντινή) και έβγαλε μόλις 28 σε 129 λεπτά αγώνα. Όπερ μεθερμηνευόμενον, δεν συμμετείχε στην οργάνωση των επιθέσεων της "αλμπισελέστε", κάτι λογικό αφού η ομάδα του Αλεχάντρο Σαμπέγια αγωνίστηκε περισσότερο στην κόντρα παρά με στρωτές επιθέσεις.

Παίζοντας σε χώρους μακριά από την αντίπαλη εστία και δίχως να βγάζει πάσες, μόνο με έναν τρόπο ο Μέσι θα μπορούσε να γίνει απειλητικός: να περάσει όποιον αντίπαλο είχε μπροστά του. Αυτό προσπάθησε να κάνει 9 φορές, τα κατάφερε τις 6 (διέλυσε τον Ματς Χούμελς στο 1ο μέρος), αλλά μόλις σε μία περίπτωση σε τμήμα του γηπέδου που μπορούσε να προκαλέσει κινδύνους. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις ήταν πολύ μακριά από την εστία του Μάνουελ Νόιερ και δεν ενείχαν κάποιο στοιχείο απειλής. Αντιστοίχως, καμία από τις πάσες του (χαμηλές, βαθιές, κάθετες) δεν απέδωσε καρπούς, αφού όλες οι επιτυχημένες έγιναν μακριά από την περιοχή και όσες φορές επιχείρησε να τροφοδοτήσει συμπαίκτη εντός αυτής, απέτυχε.

Όλα αυτά, δίχως να τρέχει και δίχως να συμμετέχει στη δράση των αγώνων (όπως δείχνουν τα επίσημα στατιστικά της FIFA μετά από κάθε παιχνίδι). Είναι ο παίκτης των στιγμών και στον τελικό είχε τρεις: δύο ευκαιρίες που δημιούργησε και μία (και μάλιστα μεγάλη) που έχασε. Έμμεσα, το παιχνίδι του δεν πυροδότησε ανησυχίες. Άμεσα, αυτές οι τρεις στιγμές ήταν η ουσιαστική επίδρασή του σε αγώνα 129 λεπτών. Θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στα "πάντσερ", αλλά τουλάχιστον για τα επόμενα 4 χρόνια θα προκαλέσουν ζημιά στην υστεροφημία του ίδιου, ειδικά όταν αρχίζουν οι συγκρίσεις.

Αναζητώντας τον MVP

Ο Λιονέλ Μέσι κέρδισε κάτι από αυτό το Μουντιάλ, ένα βραβείο για το οποίο μπορεί να περηφανεύεται μετά από χρόνια, ένα παράσημο. Έστω κι αν υπάρχουν αντιδράσεις γι' αυτό. Η "Χρυσή Μπάλα" του Μουντιάλ είναι ένα βραβείο που προκύπτει με δύο διαφορετικούς τρόπους: αρχικά, η τεχνική επιτροπή της FIFA (ομάδα προπονητών και παλαιμάχων από όλο τον πλανήτη όπως ο Ζεράρ Ουγέ, ο Γκαμπριέλ Καλδερόν, ο Σάντεϊ Ολίσε, ο Ρίκι Χέρμπερτ) επιλέγει μία 10άδα με τους κορυφαίους παίκτες της διοργάνωσης και στη συνέχεια οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ ψηφίζουν πριν από τον μεγάλο τελικό τους κορυφαίους (κατά συνέπεια, εάν ο Μέσι τραυματιζόταν στο 1' και γινόταν αλλαγή, θα ήταν και πάλι ο MVP της διοργάνωσης).

Ο Αργεντινός είχε κατακτήσει 4 βραβεία MVP στα 4 πρώτα παιχνίδια της χώρας του, χάρη στις ψήφους από το twitter. Αν κι η απόδοση άλλων παικτών ήταν ανώτερη από τη δική του, ο Μέσι ήταν όντως ο πιο πολύτιμος λόγω των τερμάτων και της ασίστ που οδήγησαν την Αργεντινή στις 4 νίκες εκείνων των αγώνων. Στα επόμενα παιχνίδια, όμως, στα πιο κρίσιμα δηλαδή, η ουσιαστική επιρροή του, αυτή που έχει αποτέλεσμα, δεν ήταν η ίδια. Άλλοι τράβηξαν το κουπί για την Αργεντινή και την κράτησαν ζωντανή μέχρι το 113' του τελικού. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να λογίζεται ως ο MVP της διοργάνωσης, έστω κι αν δικαίως βρίσκεται στην πρώτη 10άδα.

Αντίστοιχα, δεν μπορεί κάποιος Γερμανός να κατακτήσει τη συγκεκριμένη διάκριση, αφού το φορτίο της επιτυχίας μοιράστηκε σε αρκετά πρόσωπα κι έτσι η ατομική συνεισφορά μειώθηκε προς χάρην του συνολικού αποτελέσματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν καταπληκτικό Μουντιάλ (κατά σειρά) οι Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, Τόνι Κρόος, Τόμας Μίλερ, Φίλιπ Λαμ, Μάνουελ Νόιερ, Ματς Χούμελς.

Τι απομένει; Τρεις ποδοσφαιριστές. Ο Χάμες Ροντρίγκες, ο αρχισκόρερ της διοργάνωσης, ο οποίος, όμως, στο μοναδικό πραγματικά δυνατό παιχνίδι που κλήθηκε να ηγηθεί της Κολομβίας, απέτυχε, λόγω αντιμετώπισης από τη Βραζιλία (ξύλο) και διαιτησίας. Ο Άριεν Ρόμπεν, από την άλλη, ήταν one man show στην Ολλανδία (πάντα, φυσικά, στο σενάριο που έγραψε ο Λουίς φαν Χάαλ) και θα αποτελούσε τη νούμερο ένα επιλογή της στήλης, εάν δεν υπήρχε ο Χαβιέρ Μαστσεράνο.

Ο πραγματικός αρχηγός της φιναλίστ του Μουντιάλ, για τον οποίο η στήλη βροντοφωνάζει πριν από τη σέντρα των ημιτελικών να του απονεμηθεί το βραβείο, όπως ακριβώς συνέβη και στη διοργάνωση του 2010 με τον Ντιέγκο Φορλάν, ο οποίος αναδείχθηκε MVP παρότι δεν έπιασε σπουδαία απόδοση ούτε απέναντι στην Ολλανδία στα ημιτελικά ούτε στον μικρό τελικό. Ο Αργεντινός, αντιθέτως, ήταν εξαιρετικός στα ημιτελικά και στον τελικό ήταν επίσης μεταξύ των πιο σημαντικών παικτών της Αργεντινής, μαζί με τον Εσέκιελ Γκαράι και τον Μέσι. Ως εκ τούτου, κέρδισε κι άλλους πόντους.

Και επειδή ο πολυτιμότερος μιας σειράς επτά αγώνων δεν εξάγεται μόνο από τα αγωνιστικά πεπραγμένα εντός γηπέδου στα 90 ή 120 λεπτά του παιχνιδιού, κάτι τέτοιες στιγμές όπως της φωτογραφίας ή του συγκεκριμένου κειμένου είναι εξίσου σημαντικές με ένα γκολ, μία ασίστ ή ένα τάκλιν. Και ο Μαστσεράνο είχε πολλές όλον αυτόν το μήνα, από την πρεμιέρα μέχρι τον τελικό.