Ψάχνουν εκδίκηση για τη Ριζούπολη

Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια στα γήπεδα, θυμάμαι αυτό. Το κείμενο που είχε γράψει πέρυσι τέτοια εποχή ο Κώστας Κεφαλογιάννης και το οποίο πρέπει να τοιχοκολληθεί σε κάθε δημοσιογραφικό γραφείο. Γιατί έτσι ξεκίνησαν όλα. Τότε που ο Ολυμπιακός σε κατάσταση ζούγκλας κέρδισε κατά κράτος τον Παναθηναϊκό, οι δημοσιογράφοι και οι ποδοσφαιράνθρωποι το βάφτισαν νίκη μαγκιάς και όλα πήραν τον δρόμο τους.

Από τότε το ποδόσφαιρο έγινε αντρικό άθλημα, το οποίο "πρέπει" να υπηρετούν παίκτες που έχουν την ικανότητα να εκτελούν κόρνερ είτε με τα τούβλα να σφυρίζουν γύρω από το κεφάλι τους είτε με τον Τσουκαλά να τους "στολίζει" με "κοσμητικά" επίθετα. Από τότε στο ποδόσφαιρο μπήκε ένα "αλλά" κάθε φορά που επαναλαμβάνονται παρόμοια περιστατικά. Μεταξύ μας, από τη Ριζούπολη μέχρι και το βράδυ της Κυριακής έχουν γίνει πολλές "Ριζούπολες". Στο Καραϊσκάκη, στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, στο ΟΑΚΑ. Αλλά στη μονάδα μέτρησης της καφρίλας που έχουν ορίσει οι οπαδοί και οι διοικήσεις, κανένα από αυτά δεν κατάφερε να ξεπεράσει όσα έγιναν το 2003. Τους βολεύει όλους γιατί πάντα θα υπάρχει ως άλλοθι και πάντα θα δίνει πάτημα για το "αλλά".

Κάθε κουβέντα για επεισόδια παύει να υφίσταται όταν μπαίνει αυτό το "αλλά". Οσο υπάρχουν κάφροι και ανεγκέφαλοι τόσο θα συνεχίζουμε να γράφουμε τα ίδια κλισέ, να επαναλαμβανόμαστε και κάθε κείμενο να συνοδεύεται από τα γνωστά σχόλια "τότε τι λέγατε;", "τότε δεν τα γράφατε". Και άδικο δεν μπορείς να δώσεις από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος επικροτείς τις καφρίλες. Από τη στιγμή που η ίδια η δημοσιογραφία μπήκε στο οπαδιλίκι, ή για να το θέσω πιο σωστά, από τη στιγμή που το οπαδιλίκι μπήκε στη δημοσιογραφία και έχουμε πλέον συναδέλφους που από τα κάγκελα της κάθε θύρας βρέθηκαν σε ένα γραφείο μπροστά από έναν υπολογιστή, τότε ήταν εύλογο τα ντέρμπι να μένουν στην ιστορία όχι για το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά για αυτά που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν.

Βγάζουμε από τη μύγα ξύγκι

Εξάλλου, ποδόσφαιρο δεν έχουμε. Αν το βράδυ της Κυριακής έβαζες στις δύο ομάδες φανέλες Καλλονής και Λεβαδειακού (ας με συμπαθάνε οι συγκεκριμένες ομάδες), ελάχιστοι θα παρακολουθούσαν το ματς. Από τη φύση του, όμως, ένα ντέρμπι σου δίνει κίνητρο να το δεις και σε αναγκάζει να βγάλεις από τη μύγα ξύγκι για να εξηγήσεις τα αυτονόητα. Να πεις τι δηλαδή; Για δύο ομάδες που κακοποίησαν το ποδόσφαιρο, όπως κάνουν στα περισσότερα από τα παιχνίδια τους; Τι παραπάνω να πεις όταν στον αγωνιστικό χώρο απλώνονται 22 ποδοσφαιριστές που ξέπεσαν στην Ελλάδα γιατί είμαστε η μόνη χώρα που "σηκώνει" το ταλέντο τους;

Ποδόσφαιρο δεν έχουμε, ας το πάρουμε χαμπάρι. Οπότε είναι λογικό η συζήτηση να στρέφεται γύρω από όλα τα άλλα. Γιατί αν είχαμε ποδόσφαιρο και οι παράγοντες ένιωθαν σίγουροι για τις δυνατότητες των ομάδων τους, τότε δεν θα χρειαζόταν να περιφέρεται στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου ο Βαγγέλης Μαρινάκης ούτε ο Αλαφούζος θα είχε την "ανάγκη" των κάφρων που πήγαν να τινάξουν στον αέρα το ματς. Αν είχαμε ποδόσφαιρο, ξέραμε μπάλα και οι ομάδες είχαν ποιότητα και ποδοσφαιρική λογική, τότε θα βλέπαμε ντέρμπι με οπαδούς των δύο ομάδων, σε ήρεμη ατμόσφαιρα και με τους παράγοντες είτε στις εξέδρες των επισήμων δίπλα-δίπλα ή σπίτι τους. Δεν θυμάμαι τον πρόεδρο της Ατλέτικο Μαδρίτης -για παράδειγμα- να βγαίνει για βόλτα στον αγωνιστικό χώρο του "Γ. Καραϊσκάκης" με προκλητικό ύφος "να, εδώ είμαι και δεν σας φοβάμαι". Δεν θυμάμαι πρόεδρο ξένης ομάδας να ζητά να κάτσει στον πάγκο σε επίδειξη δύναμης προς τον αντίπαλο. Θα μου πείτε -και δίκιο θα έχετε- πως πέφτω στην παγίδα του "αλλά". Σωστά και σταματώ εδώ.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, ψάχνει μια νέα Ριζούπολη από το 2003. Οι κάφροι, δηλαδή, που θέλουν να ισοφαρίσουν ή και να ξεπεράσουν τα αίσχη της Ριζούπολης. Γιατί εκείνα τα γεγονότα δημιούργησαν, πέραν των άλλων, τάσεις εκδίκησης. Κάτι σαν το 73-38. Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν έξι ευρωπαϊκά, δεκάδες πρωταθλήματα, απίστευτοι θρίαμβοι επί του Ολυμπιακού, αλλά στην άκρη του μυαλού υπάρχει πάντα αυτό το -35. Έτσι και με τη Ριζούπολη. Μπορεί να υπήρξαν αρκετές φορές που είδαμε επεισόδια με γηπεδούχο τον Παναθηναϊκό, αλλά πάντα ήταν κάποια κλικ ποιο κάτω από εκείνα πριν 12 χρόνια. Έτσι τουλάχιστον υποστηρίζουν αυτοί που τα βάζουν στη ζυγαριά. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πάντα θα υπάρχει η διάθεση να απαντήσουν σε εκείνα τα αίσχη. Και ουσιαστικά να πέσουν στο ίδιο επίπεδο και αυτομάτως να χάσουν το άλλοθί τους. Σε αυτά βάλτε και τα όσα έγιναν στο Καραϊσκάκη με τον Σισέ και δένει το γλυκό.

Ο Μαρινάκης έχασε το δίκιο του

Ειρήσθω εν παρόδω, εκείνα τα γεγονότα έχουν σβηστεί από το μυαλό του Βαγγέλη Μαρινάκη. Είτε γιατί θέλει να τα ξεχάσει είτε γιατί για εκείνον ουδέποτε συνέβη το παραμικρό. Εξ ου και το περίφημο "διδάξαμε ήθος". Αν ο κ. Μαρινάκης σταματούσε τις κυριακάτικες δηλώσεις του στα όσα έζησε, το εμπόλεμο κλίμα, τα επεισόδια και τους τραυματισμούς μελών της "ερυθρόλευκης" αποστολής, τότε θα είχε δίκιο. Από τη στιγμή, όμως, που τόνισε και μάλιστα με εμφατικό τρόπο πως στο Καραϊσκάκη ουδέποτε έχουν συμβεί τέτοια σκηνικά, έχασε το δίκιο του και υποβάθμισε ο ίδιος τις δηλώσεις του, αλλά και τα γεγονότα της Λεωφόρου. Εκτός αν συμπλήρωνε "από εκείνο το ντέρμπι του 2011 και μετά". Έτσι θα έδειχνε μετανιωμένος για αυτά τα γεγονότα, θα έβγαινε κι από πάνω σε κάθε επικριτή του και δεν θα έδινε τροφή για σχόλια. Είπαμε, όμως, όταν μπαίνει το "αλλά" (ή το "εμείς" στην προκειμένη περίπτωση) στη μέση, κάθε σοβαρή κουβέντα σταματά.

Είτε το θέλουμε είτε όχι (είτε το θέλετε είτε όχι) η συζήτηση για τα επεισόδια δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Πρώτον, γιατί το θέλουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και δεύτερον γιατί το θέλει ο κόσμος. Οχι μόνο οι κάφροι που σουλατσάρουν σε κάθε ευκαιρία σε όλα τα γήπεδα, αλλά και οι σοβαροί, οι υγιείς που έκοψαν το γήπεδο. Αυτοί φταίνε πρωτίστως γιατί είναι κότες. Έχασαν τον "πόλεμο" με τους ανεγκέφαλους με κάτω τα χέρια. Και γιατί δεν μπορούσαν να τα βάλουν μαζί τους, αλλά και γιατί το ήθελαν. Ισως ήθελαν να δουν εικόνες όπως αυτές σε Ριζούπολη, Τούμπα, Λεωφόρο κτλ., αλλά επειδή δεν είχαν τα καρύδια να συμμετάσχουν, άφησαν τους κατάλληλους να το κάνουν. Γι' αυτό με την πρώτη ευκαιρία μετά από τέτοια ντέρμπι σαν τον κυριακάτικο ακούγεται απροκάλυπτα η κουβέντα "γκολ και ξύλο".

Η χαμένη ευκαιρία του Παναθηναϊκού

Αγωνιστικό κομμάτι για μένα δεν υπάρχει. Οχι γιατί δεν μας έδωσαν πράγματα οι "αιώνιοι". Το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί δεν μπορώ να μπω σε μια κουβέντα για "αρχιδάτους παίκτες" που δεν φοβούνται να εκτελέσουν το κόρνερ με τα αντικείμενα γύρω τους και όλα αυτά τα ηρωικά. Για κάποιους ένας ποδοσφαιριστής ίσως να είναι "αδερφή" που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε συνθήκες ενός τέτοιου ντέρμπι. Κάποιοι μνημόνευαν τον Γεωργάτο που δεν φοβόταν να πάει να χτυπήσει κόρνερ στην Τούμπα με τους κάφρους από πίσω του να πετούν αντικείμενα. Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια στην όποια κουβέντα.

Τα πράγματα είναι απλά: ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία για ένα μεγάλο θρίαμβο επί του Ολυμπιακού, αφού το ματς αλλά και ο ίδιος ο αντίπαλος του έδωσαν την ευκαιρία να το κάνει. Για τον Παναθηναϊκό η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν η κυριακάτικη επικράτηση. Νίκησε τον Ολυμπιακό, τον Μαρινάκη, τους δημοσιογράφους για την κριτική τους και έδειξε σε όλους πως υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσε να χτυπήσει στα ίσια το πρωτάθλημα. Και να το πάρει ίσως. Για τον Ολυμπιακό ο τίτλος πιθανότατα θα έρθει. Γιατί έχει εύκολο πρόγραμμα, αλλά και γιατί ελλοχεύει τιμωρία για τους "πράσινους". Για τον κόσμο του Ολυμπιακού, όμως, θα είναι ένας ξενέρωτος τίτλος. Χωρίς μεγάλη νίκη σε ντέρμπι, χωρίς καλή ομάδα, με σοβαρά λάθη από όλους και χωρίς την προσμονή για κάτι καλύτερο στο μέλλον.

Για επιμύθιο, κάτι για τον Περέιρα. Συμφωνώ απόλυτα πως σε κάθε πολιτισμένο (ποδοσφαιρικά) κράτος το ντέρμπι δεν θα άρχιζε. Θα προσθέσω, όμως, πως σε κάθε πολιτισμένο κράτος ουδείς προπονητής πάει και προκαλεί τους οπαδούς και ουσιαστικά γίνεται ένας από αυτούς. Κάπου χάσαμε τη μπάλα με τις προκλήσεις...

Διαβάστε ακόμη:

Τσάρλυ: Το χειρότερο ρόστερ του Ολυμπιακού την τελευταία πενταετία

Θ. Καίσαρης: Πράσινος θρίαμβος, τραγικός Περέιρα στη ζούγκλα

Κ. Κεφαλογιάννης: Μάγκας Αναστασίου, απαράδεκτος Περέιρα

Δ. Κριτής: "Τατιανιές" στην Τατιάνα;

Σ. Γεωργακόπουλος: Μικρά εγκλήματα μεταξύ… φίλων

Ν. Γιαννόπουλος: Υποκρισία με κόκκινους και πράσινους κόκκους